بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

چیزی هست که همه‌ی ما در ته قلب‌مان می‌دانیم، گرچه شاید آرزو می‌کنیم حقیقت نداشته باشد: تغییر بالاخره اتفاق خواهد افتاد، چه خوش‌مان بیاید چه نیاید.

دنیا اغلب نسبت به استعدادهای جدید و ساخته‌های جدید نامهربونه. چیزهای جدید به رفیق نیاز دارن.

بهترین ایده‌ها وقتی ظهور می‌یابند که گذر از مشکلات را با امنیت ممکن کرده باشیم.

برای برخی مشاغل، هیچ راه دیگری برای یادگیری وجود ندارد، جز این‌که وارد عمل شوید ـ این‌که خودتان را در وضعیتی نامتعادل قرار دهید و بعد از طریق حس، راه‌تان را بیابید.

تضاد رو ضروری بدونیم، چون از این طریق می‌دونیم که بهترین ایده‌هامون آزمایش می‌شن و پیروز بیرون می‌آن.

ساختن یک فرآیند بهتر، آسان‌تر و کم‌هزینه‌تر، جزء امیال مهم است، چیزی‌که باید به‌طور مداوم روی آن کار کنیم، ولی هدف نیست. ساختن یک چیز عالی، هدف است.

ترس و اعتماد نیروهایی قوی هستند و درحالی‌که دقیقاً متضاد هم نیستند، اعتماد بهترین وسیله برای بیرون‌راندن ترس است.

داروی ترس، اعتماد است و همه‌ی ما تمایل داریم که در این دنیای نامعلوم، چیزی برای اعتماد پیدا کنیم.

در هر شکستی، دو بخش وجود دارد: یک بخش خود واقعه‌ست، با تمام افسوس‌ها، سردرگمی‌ها و شرمساری‌هایش، و بخش دیگر عکس‌العمل ما به آن است. بخش دوم است که در کنترل ماست.

برای این‌که یک شرکت واقعاً خلاق باشید، باید کارهایی را شروع کنید که ممکن است شکست بخورند.

آزمایشات، مأموریت‌های حقیقت‌یابی‌ای هستند که به‌مرور زمان دانشمندان را آرام‌آرام به‌سمت درک بهتر هدایت می‌کنند. این یعنی هر نتیجه‌ای یک نتیجه‌ی خوب است، چون اطلاعات جدیدی به ما می‌دهد.

شکست نمودی از یادگیری و اکتشاف است.

آن‌ها از عواقب اجتناب‌ناپذیر انجام یک کار جدید هستند و از این‌رو بایستی باارزش دیده شوند؛ بدون آن‌ها هیچ ابداعی وجود نداشت.

«صلاحیت‌های لازم اینا هستن: افرادی که انتخاب می‌کنین، باید (الف) باعث بشن شما هوشمندانه‌تر فکر کنین و (ب) راه‌حل‌های زیادی رو ظرف مدت کوتاهی جلوی شما بذارن. من اهمیتی نمی‌دم که اون کی باشه، سرایدار یا کارآموز یا یکی از موردِ‌اعتمادترین زیردست‌های شما: اگه می‌تونه به شما کمک کنه که اون کارها رو بکنین، باید اونو پشت میز بذارین.»

«شما بایستی گروه راه‌حل خودتان را بسازید.»

فکراعتماد ارزشمند است، چون زاویه‌ی دید شما را گسترش می‌دهد و به شما اجازه می‌دهد که حداقل برای مدتی کوتاه امور را از چشم دیگران ببینید.

دوست دارم به فکراعتماد به‌عنوان نسخه‌ی پیکسار از داوری جمعی نگاه کنم، انجمنی که اطمینان حاصل می‌کند ما کار بهتری ارائه کنیم نه با تجویز و دستور، بلکه با ارائه‌ی روراستی و تحلیلِ عمیق.

اشخاصی که پروژه‌های خلاقیت پیچیده را برعهده می‌گیرند، جایی در میانه‌ی کار، خود را گم می‌کنند. این ماهیت همه‌چیز است؛ برای خلق‌کردن باید درون‌سازی کرد و برای مدتی تقریباً به خود پروژه تبدیل شد و این آمیختن تقریباً کامل با پروژه، بخشی از ظهور آن است.

ما با جسارت به ساختن این فیلم‌ها اقدام می‌کنیم، ولی همیشه همان بارِ اول به چیز خوبی نمی‌رسیم. و همین‌طور هم باید باشد. خلاقیت باید از جایی شروع شود و ما به قدرتِ تقویت، بازخورد صادقانه و فرآیند چرخه‌ایِ بازنویسی، بازنویسی، و دوباره بازنویسی معتقدیم، تا این‌که یک داستان ناقص مسیر اصلی‌اش را پیدا کند، یا یک شخصیت توخالی روحش را بیابد.

«فرآیند، یا تو را می‌سازد یا ویرانت می‌کند.»