بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

مغز ما وظیفه‌ی سختی دارد: میزان واقعی جزئیات بصری در روبه‌روی ما بسیار وسیع است و چشمان ما تنها قادر است کسر کوچکی از آن‌را، از طریق آن نقطه‌ی کوچک در پشت چشمان‌مان، در فرورفتگی جذب کند. اساساً ما یا درک نمی‌کنیم یا این‌که مجبوریم بیش‌تر آن‌چه خارج از ماست را نادیده بگیریم. بااین‌وجود بایستی به‌درستی عمل کنیم، پس همزمان مغز ما جزئیاتی را که از دست داده‌ایم، تکمیل می‌کند.

بیش‌تر مردم انیمیشن را به این صورت می‌بینند که شخصیت‌ها صرفاً به‌شکل خنده‌داری این‌طرف و آن‌طرف می‌روند و جملات‌شان را بیان می‌کنند، اما انیماتورهای بزرگ به‌دقت حرکت‌هایی را می‌سازند که یک واکنش احساسی را برمی‌انگیزند و ما را متقاعد می‌کنند که این شخصیت‌ها احساسات، عواطف، و اهدافی دارند.

همان‌طور که مارک تواین زمانی گفت: «ما بایستی مراقب باشیم که از یک تجربه، تنها خِرَد آن‌را بگیریم، و بس. وگرنه ممکن است همچون گربه‌ای شویم که روی یک کلاهک اجاق داغ می‌نشیند. آن گربه هرگز دوباره روی یک کلاهک اجاق داغ نخواهد نشست، ولی هرگز روی یک کلاهک اجاق سرد هم نخواهد نشست.» به عبارت دیگر، چشم به گذشته، بینش گربه را مختل می‌کند. گذشته باید معلم ما باشد، نه ارباب‌مان.

اگر سعی نکنید آن‌چه را که پنهان است آشکار کرده و طبیعت آن‌را درک کنید، برای رهبری آمادگی ندارید.

ما بالاخره یک روز مرتکب اشتباه بزرگی می‌شدیم، این اجتناب‌ناپذیر بود. و نمی‌دانستیم چه وقت و چگونه. پس باید آماده می‌شدیم برای یک مشکل ناشناخته، یک مشکل نهفته.

خطر واقعی این است که شرکت شما در قوانینی با نیت خوب غرق شود که تنها منجر به یک چیز می‌شود: تخلیه‌ی انگیزه‌ی خلاقیت.

خطر واقعی این است که شرکت شما در قوانینی با نیت خوب غرق شود که تنها منجر به یک چیز می‌شود: تخلیه‌ی انگیزه‌ی خلاقیت.

بیش‌تر مردم انیمیشن را به این صورت می‌بینند که شخصیت‌ها صرفاً به‌شکل خنده‌داری این‌طرف و آن‌طرف می‌روند و جملات‌شان را بیان می‌کنند، اما انیماتورهای بزرگ به‌دقت حرکت‌هایی را می‌سازند که یک واکنش احساسی را برمی‌انگیزند و ما را متقاعد می‌کنند که این شخصیت‌ها احساسات، عواطف، و اهدافی دارند.

بیش‌تر مردم انیمیشن را به این صورت می‌بینند که شخصیت‌ها صرفاً به‌شکل خنده‌داری این‌طرف و آن‌طرف می‌روند و جملات‌شان را بیان می‌کنند، اما انیماتورهای بزرگ به‌دقت حرکت‌هایی را می‌سازند که یک واکنش احساسی را برمی‌انگیزند و ما را متقاعد می‌کنند که این شخصیت‌ها احساسات، عواطف، و اهدافی دارند.

طی فاز تحقیق مفصل فیلم، پیت شگفت‌زده شده وقتی از یک عصب‌شناس شنید که تنها چهل درصد از آن‌چه که فکر می‌کنیم می‌بینیم از طریق چشمان‌مان می‌آید. او به من گفت: «بقیه‌اش از خاطرات و الگوهایی ساخته می‌شه که از طریق تجربیات گذشته تشخیص می‌دیم.»

همان‌طور که مارک تواین زمانی گفت: «ما بایستی مراقب باشیم که از یک تجربه، تنها خِرَد آن‌را بگیریم، و بس. وگرنه ممکن است همچون گربه‌ای شویم که روی یک کلاهک اجاق داغ می‌نشیند. آن گربه هرگز دوباره روی یک کلاهک اجاق داغ نخواهد نشست، ولی هرگز روی یک کلاهک اجاق سرد هم نخواهد نشست.» به عبارت دیگر، چشم به گذشته، بینش گربه را مختل می‌کند. گذشته باید معلم ما باشد، نه ارباب‌مان.

اگر سعی نکنید آن‌چه را که پنهان است آشکار کرده و طبیعت آن‌را درک کنید، برای رهبری آمادگی ندارید.

ما بالاخره یک روز مرتکب اشتباه بزرگی می‌شدیم، این اجتناب‌ناپذیر بود. و نمی‌دانستیم چه وقت و چگونه. پس باید آماده می‌شدیم برای یک مشکل ناشناخته، یک مشکل نهفته.

خطر واقعی این است که شرکت شما در قوانینی با نیت خوب غرق شود که تنها منجر به یک چیز می‌شود: تخلیه‌ی انگیزه‌ی خلاقیت.

منافع شخصی مقاومت در برابر تغییر را هدایت می‌کند، اما عدم خودآگاهی شعله‌ی آن‌را بیش‌تر می‌کند.

در هالیوود انبوهی از نمایندگان، وکلا و به اصطلاح استعداد وجود دارند که می‌دانند سیستم شدیداً معیوب است، ولی اقدامی برای تغییر آن نمی‌کنند، چون قدم‌گذاشتن به بیرون از هنجارها، می‌تواند از درآمدهای‌شان، حداقل برای کوتاه‌مدت بکاهد. چرا باید کسی بخواهد سیستمی را تغییر دهد، به گونه‌ای که شغل خودش را به خطر بیندازد یا حتا حذف کند؟

فکر می‌کنم کسی که نمی‌تواند ذهنش را تغییر دهد، خطرناک است. استیو جابز به این معروف بود که با اطلاع از حقایق جدید، بلافاصله نظرش را تغییر می‌داد، و کسی را نمی‌شناسم که فکر کرده باشد او ضعیف بوده است.

بعد از پایان کارگردانی فیلم شرکت هیولاها بود که متوجه شدم شکست بخش سالمی از فرآینده.

وقتی تونستم بفهمم دنبال چی بودم، تونستیم داستان رو برای انتقال بهتر این احساس بازسازی کنیم.

در ذهن من تصادف نه‌تنها اجتناب‌ناپذیر است، بلکه بخشی از زیبایی زندگی است. پذیرش و درک کامل آن به ما کمک می‌کند وقتی غافل‌گیر می‌شویم، واکنش سازنده‌ای نشان دهیم.