بریده‌هایی از کتاب چگونه با پدرت آشنا شدم؟

«دکتر سپهر مشیری، متخصص زنان» یعنی یک‌سری مرد در دنیا وجود دارند که می‌روند ده سال درس می‌خوانند راجع‌به ما! یعنی مردهایی هستند که ما زنان این‌قدر برای‌شان جذاب هستیم که بروند درس‌مان را بخوانند و همهٔ این‌ها یعنی ما زن‌ها یک موضوع تخصصی هستیم و خُب چه کسی بهتر از یک متخصص زنان؟!

وقتی کلمات «بله» و «خیر» در دنیا هست، دیگر نیازی به توضیحات و اضافه‌گویی نیست

عمواسدالله با این هیکل و دو من سبیل به کیسهٔ صفرا می‌گوید صفورا! همیشه هم از آن به‌نیکی یاد می‌کرد؛ چون همنام زن‌عمو بود. هر قدر هم بهروز می‌گفت به‌خدا صفرا فقط یک عضو بوگندوی بی‌ریخت است، باز هم عمو در خانه خودش را لوس می‌کرد و جلو هر کس‌وناکس داد می‌زد «کیسه‌صفورای من کیه؟» زن‌عمو هم هربار لبش را گاز می‌گرفت و می‌گفت «من من. زشته جلو بچه‌ها. پسر بزرگ داریم!»

این حس دوست داشته شدن هم چیز غریبی است. تا می‌فهمی کسی دوستت دارد، انگار یک هوا به قدت اضافه، گردنت درازتر و پشت چشم‌هایت باریک‌تر می‌شود،

لولهٔ جاروبرقی در خانهٔ ما فقط یک لولهٔ جاروبرقی نبود؛ بلکه نصف امور تربیتی و نظافتی و تفریحی با همین لوله انجام می‌ش

مردک آن‌قدر پخته بود که ماهیچه‌هایش مغزپخت شده بودند و اگر چنگال فرو می‌کردی توی گوشت تنش، شبیه گوشت خورشتی وا می‌رفت، آن وقت من می‌خواستم زنش شوم.

ساعت ۷ صبح جمعه بود که تصمیم گرفتم شوهر داشته باشم.

دوباره گفت «خب، حالا اونایی که می‌گن عروس باید چال گونه داشته باشه دستا بالا.» جاوید شروع به شمارش کرد و ۶۶ رأی آورد که آن نفر اضافی هم بابا بود که با دهان باز و روی صندلی‌اش بالاوپایین می‌رفت تا سؤال بعدی را بپرسند. جاوید زیرلبش دو دوتا چهارتا کرد و ادامه داد «حالا اونایی که می‌گن اخلاق مهم‌تر از چال گونه‌س اعلام حضور کنن.» که خوب دوتا رأی بیشتر نیاورد که آن هم یکی‌شان پسرعموی کَرش بود و آن یکی هم پدربزرگش بود که دقیقاً نمی‌دانست چال گونه کجاست و کاربردش چیست.

جای گند زدن‌های پدرت در زندگی مجردی‌ام خالی بود

مادرت راست می‌گوید که هیچ‌چیز عشق اول نمی‌شود. چون مضحک‌ترین و احمقانه‌ترین عشق است. مثل این است که بروی اولین رستوران بین‌راهی و غذایت را بخوری و فکر کنی بهترینش را خورده‌ای. نه عزیزم، از این خبرها نیست، بعدش که می‌روی جلوتر می‌بینی رستوران جلویی نه‌تنها گوشتش تازه‌تر است، دست‌شویی تمیز هم دارد.

از همین اطوارها که قورمه‌سبزی را می‌مالیدند روی نان و رویش پنیر پیتزا می‌ریختند و اسمش را می‌گذاشتند قورمیتزا.

مادرت راست می‌گوید که هیچ‌چیز عشق اول نمی‌شود. چون مضحک‌ترین و احمقانه‌ترین عشق است. مثل این است که بروی اولین رستوران بین‌راهی و غذایت را بخوری و فکر کنی بهترینش را خورده‌ای. نه عزیزم، از این خبرها نیست، بعدش که می‌روی جلوتر می‌بینی رستوران جلویی نه‌تنها گوشتش تازه‌تر است، دست‌شویی تمیز هم دارد.

پیغام بعدی را برایش نوشتم؛ «محل نذار، زنده می‌شه! حالا کی می‌آی خواستگاری؟» دوباره بهروز پیغام داد؛ «مُرده!»

این حس دوست داشته شدن هم چیز غریبی است. تا می‌فهمی کسی دوستت دارد، انگار یک هوا به قدت اضافه، گردنت درازتر و پشت چشم‌هایت باریک‌تر می‌شود،

ساعتم را نگاه کردم. با خودم گفتم همین الان هم بخواهد من را بگیرد، با احتساب زمانِ زدن ته‌ریش و بلند کردن عمواسدالله و توالت رفتن همه‌شان و رسیدن‌شان به خانهٔ ما، تا ۹ صبح دیگر ازدواج کرده‌ایم،

«اومده‌م بگیرمت دیگه. مگه تو از هفت‌سالگی عاشق من نبودی؟» بطری را از دستش کشیدم و گفتم «تا الان کجا بودی؟» از آن جمله‌ها بود که همیشه دوست داشتم در زندگی‌ام یک جایی بگویم. از آن جمله‌ها که بعدش دوست داری در را باز کنی و بخواهی برود، چون دیگر برای همه‌چیز دیر شده؛ اما من در را قفل کردم. دنیا شوخی نیست که.

ختنه‌سوران! این‌که اولین‌بار کدام آدم ساده‌ای فکر کرده برای این اتفاق باید شام بدهد بماند، درد این است که هنوز آدم‌هایی در قرن بیست و یکم باقلاپلو و سالاد الویه و ژله به خوردِ فامیل و همکار و همسایه می‌دهند و تا صبح خودشان را می‌لرزانند که پسرشان اولین جراحی زیبایی‌اش را با موفقیت پشت‌سر گذاشته.

از آن مادرشوهرها بود که شب اول عروسی چاه خانه‌شان یکهو می‌گیرد و با یک چمدان می‌آید خانهٔ پسرش تا سه‌تایی برویم ماه‌عسل.

باورت می‌شود مأمور کنتور آب موهایش طلایی موج‌دار باشد و دماغش قوز نداشته باشد؟!

چند روزی به بهانهٔ یادی از خاطرات کودکی، خودم را به کامران نزدیک کردم تا موضوع ازدواج‌مان را با او درمیان بگذارم. هر جا می‌رفتیم مدام با دو دستش درهای خروجی را نشانم می‌داد. می‌گفت قبل از این‌که خلبان شود، به امید این ژست و اداهای نشان دادن درهای خروجی و پانتومیم ماسک اکسیژن و پخش کردن آب‌نبات، مرارت‌ها کشیده تا خلبان شود، اما آخرش فهمیده این‌ها کار مهمان‌دار است و راه را عوضی آمده.