بریده‌هایی از کتاب چگونه با پدرت آشنا شدم؟

این‌که یک آدم کله‌صورتی را، که حالا گلبهی شده و به خاطر بیست و سه شکست عشقی چهار روز خودش را به مُردن زده و زخم بستر گرفته، از چاقو بترسانند، به همان مسخرگی است که به یک گراز زخمی نان‌خامه‌ای تعارف کنند تا دهنش را قبل از مرگ شیرین کند!

کنارم نشست و نگاهش به نگاهم خورد. از آن حالت‌های دونفره‌ای که وقتی بابا هر جایی ببیند، بعد از نیم‌ساعت خیره ماندن به‌شان می‌گوید «کره‌خرای هیز!»

می‌گفتند زن جدیدش برعکس عمه لایه‌های گوشت بدنش آن‌قدر ضخیم‌اند که دیگر به رشته‌های اعصابش اتصالی ندارند و متوجه برخورد هیچ جسم و سیخونکی با تودهٔ هیکلش نمی‌شود.

«دماغتو عمل کردی؟! بزرگ بود به نظرم.» آدم‌های خرفت انگار می‌میرند دو دقیقه خرفت بودن‌شان را در چشمت فرو نکنند و میزان نبوغ‌شان را یادت نیاورند.

یک دماغ بادکرده ایستاده بود و به نقطه‌ای که هیچ‌وقت نفهمیدم کجاست، اما همهٔ آدم‌ها جلو آیفُن تصویری به آن نگاه می‌کنند، خیره شده بود.

از همان پشت‌سر به نظرم آشنا بود. پسِ کله‌اش انرژی عجیبی داشت.

از نظر من هم همهٔ خوبی شوهر فرانسوی به ژیغلی‌پغلی گفتنش است که راه‌به‌راه در فامیل پزش را بدهی و برای‌شان حرف بزند

ده سال پیش که خاله از ایران رفت، همهٔ خانواده فشار زیادی را تحمل کردیم تا از دوری‌اش گریه‌مان بگیرد. دوری از خاله‌شهین سخت که نبود هیچ، آرامش خاصی به خانواده و به شهر می‌داد. یعنی اگر نمودار وضعیت آلودگی صوتی توی شهر نصب می‌کردند، بعد از ماشین‌ها و وسایل سنگین، خاله‌شهین در رتبهٔ سوم نمودار جای می‌گرفت