بریده‌هایی از کتاب چگونه با پدرت آشنا شدم؟

مردک آن‌قدر پخته بود که ماهیچه‌هایش مغزپخت شده بودند و اگر چنگال فرو می‌کردی توی گوشت تنش، شبیه گوشت خورشتی وا می‌رفت، آن وقت من می‌خواستم زنش شوم.

نه این‌که فکر کنی بهروز پزشکی می‌خواند یا دکتر است، نه. از وقتی در یکی از دوره‌های کمک‌های اولیه ثبت‌نام کرده و تنفس مصنوعی یاد گرفته بود، فامیل‌های ندیدبَدید ما دکتر صدایش می‌کردند

دایناسورها و خواستگارهای واقعی در یک برههٔ زمانی زندگی می‌کرده‌اند و جفت‌شان یک بلا سرشان آمد که منقرض شدند

من و شهروز هر دوتایی‌مان از شش‌سالگی یک سوراخ از دیوار اتاق شهروز به اتاق من درست کرده بودیم که تیله‌های‌مان را از سوراخ دیوار رد کنیم. در نُه‌سالگی سوراخ دیوار به اندازهٔ ردوبدل کردن دفترمشق‌های‌مان بزرگ شد و در دوازده‌سالگی‌مان آقای طاهره یک حفره به اندازهٔ هیکلش روی دیوار خانه‌شان پیدا کرد که آن طرفش من توی اتاقم با موتورگازی شهروز در حال دور زدن بودم.

دایناسورها و خواستگارهای واقعی در یک برههٔ زمانی زندگی می‌کرده‌اند و جفت‌شان یک بلا سرشان آمد که منقرض شدند

گفتم «تا الان کجا بودی؟» از آن جمله‌ها بود که همیشه دوست داشتم در زندگی‌ام یک جایی بگویم. از آن جمله‌ها که بعدش دوست داری در را باز کنی و بخواهی برود، چون دیگر برای همه‌چیز دیر شده؛ اما من در را قفل کردم. دنیا شوخی نیست که.

راستش را بخواهی در هفت‌سالگی عاشق شهروز طاهره بودم و هدف نهایی زندگی‌ام بعد از پایان دبستان ازدواج با او بود.

از آن مادرشوهرها بود که شب اول عروسی چاه خانه‌شان یکهو می‌گیرد و با یک چمدان می‌آید خانهٔ پسرش تا سه‌تایی برویم ماه‌عسل.

یعنی اگر جمال پدرت می‌شد، کلاً نمی‌شد. امکانش نبود اصلاً با آن وضع پدر شود.

از این‌که همهٔ اقوامم کلکسیونی از مشکلات حاد روانی بودند، به خودم غبطه می‌خوردم.

این‌که عموی بااحساسم می‌خواست همان کاری را با جسد بادکردهٔ شریک زندگی‌اش بکند که در پیک‌نیک با سفرهٔ یک‌بارمصرف می‌کرد، نشان می‌داد خانوادهٔ ما از ریشه چیزی به نام احساسات سرش نمی‌شود.

جای گند زدن‌های پدرت در زندگی مجردی‌ام خالی بود و من آن روز صبح، رأس ساعت ۷، بعد از معاینه‌های پزشکی که روی خودم انجام دادم تصمیم گرفتم جایش را پُر کنم.

یعنی برای مامان فرقی نمی‌کند چه مریضی‌ای داریم، فقط می‌داند که به آدم مریض سوپ می‌دهند.

. پارک دانشجو همیشه جایی بود که اگر با ترکیب پیژامهٔ نخی آبی گوسفندنشان و دمپایی لاانگشتی و پالتو یقه‌خزدار و چتری صورتی همراه یک تختهٔ طراحی در آن راه می‌رفتی، کسی چپ که نگاهت نمی‌کرد هیچ، آرتیست هم صدایت می‌کردند.

دیگر خودم می‌خواستم زندگی جدیدی را شروع کنم. منظورم از زندگی جدید آن چیز عمیق و منقلب‌کننده‌ای نیست که تو فکر می‌کنی. بالشتم را از سر تخت گذاشتم ته تخت، جای ادوکلن‌ها را با لاک‌ها عوض کردم و پوست‌تخمه‌های ته کیفم را خالی کردم و زندگی جدید شروع شد.

یکی دیگر از ویژگی خوشگل‌ها این است که اگر خودشان تمام کنند، طوری تمام می‌کنند که یادشان همیشه گرامی بماند.

آدمیزاد دلش نمی‌آید خوشگل‌ها را همین‌طور بی‌بهانه از سرِ خودش باز کند؛ چون بدجور ضربه می‌خورند و اگر بفهمند خوشگلی‌شان اثری در باز شدن بخت‌شان نداشته، دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند

اما همهٔ آن هفته‌ها نامه‌هایم به جای این‌که برود طبقهٔ اول، می‌رفت خانهٔ سرایداری و من کف دستم را بو نکرده بودم که خانوادهٔ مادرت از آن خانواده‌ها نیستند که به طبقه‌ای که پله نخورد، بگویند همکف و از همان دم‌در به پارکینگ می‌گویند طبقهٔ اول. به‌هرحال می‌خواهم بگویم ریاضی‌ات را تقویت کن.

قضیهٔ عشق اول را شنیده‌ای؟! این‌که همهٔ آدم‌ها در اوایل جوانی یک روزی وقتی هوا ابری می‌شد وظیفهٔ انسانی‌خودشان می‌دانستند عاشق یک نفر شوند. حالا به شانس‌شان بستگی داشت که آن موقع کجا باشند و چه کسی روبه‌روی‌شان باشد که عاشقش شوند.

«خانم، درسته من دزدم، ولی می‌خواستم به زن آینده‌م بگم مهندسی منابع زیرزمینی خونده‌م. تحصیلات و مطالعه و اصالت خانمم هم برام مهمه که به شما نمی‌آد داشته باشید. اگر اجازه می‌دید دزدیمو بکنم تا نکشتم‌تون!»