بریده‌هایی از کتاب آخرین نشان مردی

بابابزرگ به اسم جکوزی می‌خندد و با من می‌آید تا در قسمت کم عمق قدم بزند. تا برویم توی آب، بابابزرگ کمی خاطره جکوزانه برایم تعریف می‌کند. خاطره‌اش برای من جالب نیست به خصوص که با صدای بلند تعریف می‌کند.

از هفته دوم، کم‌کم گوشی و دست بابا بیشتر به هم عادت کردند. ابتدا با چند استیکر و ایموجیِ غیر مرتبط و بعد با یکی دو تا پیامِ سیاسی فوروارد شده و چند تا خبرِ فوری مربوط به دو سال پیش، بعد هم هشدارهای «این را با آن و یا آن را بعد از این نخورید»، یکی دو تا هشدار جعلی «سرهنگ قنبری» و توصیه‌های پروفسور سمیعی و آخر سر هم چند موزیک محلی و شاد. البته خوشبختانه یکی از پیام‌هایی که «فوراوردِد مسیج فرام عطاری» بود بلافاصله و قبل از اینکه بقیه ببینند، پاک شد. حالا دیگر بابا کاملاً معتاد شده و با مامان به جای بحث سر مخاطرات زندگی مشترک سرِ شارژر مشترک بحث می‌کند. بابا به قول خودش برای اینکه از اخبار عقب نماند؛ حتی وقتی دستشویی هم که می‌رود گاهی گوشی را با خودش ببرد. البته در این جور مواقع خوشبختانه دیگر یاد گرفته که دستش روی ضبط و انتشار پیام صوتی نرود!

با ماشین که جلوی در می‌رسیم، می‌بینیم یک ماشین شاسی بلند جلوی درِ پارکینگمان پارک کرده. راننده پشتِ سری ما بوق می‌زند که یعنی زودتر برویم و راه بندان نکنیم. بابا با یک فحش هر دو نفر را هدف قرار می‌دهد و بعد هم به من می‌گوید «حامد شماره پلاکش رو بردار» به ناچار حرکت می‌کنیم و یکی دو خیابان آن طرف تر بالاخره جایی برای پارک کردن پیدا می‌کنیم.

در خانواده ما اگر تا پارکِ سر کوچه هم بخواهیم برویم، بابا فوراً به همه دور و بری‌ها زنگ می‌زند که بیایید با هم برویم و بیشتر خوش می‌گذرد.

ما مردها با یه محبت کوچولو چقدر زود خر می‌شیم؟

هر وقت ما خانوادگی و دسته‌جمعی بیرون می‌رویم، بزرگ‌ترین تفریح مردهای فامیل این است که به نحوه آتش درست کردن هم‌دیگر گیر بدهند.

هنوز درخواست‌های بابا و بابابزرگ تمام نشده که با یک اشاره مامان، بابا می‌دود تلفنش را می‌آورد تا شماره را به من بدهد. بابابزرگ هم شوخیِ توی راهش را قورت می‌دهد. بابا زیر لب به من می‌گوید: «آینده خودت رو ببین!» بابابزرگ هم می‌گوید: «یاد بگیر. این‌جوری گربه رو می‌کُشن» بابا هم دم گوشم می‌گوید: «البته به جای می‌کُشن باید بگی می‌کِشن!»

حاج خانوم یه چای مخصوص برام می‌آری؟ مامان درحالی‌که می‌رود، می‌گوید: چایِ نخود سیاه دیگه آره؟

می‌دونی که مردا به یه سنی که می‌رسن باید هم خودشون رو بدبخت کنن هم یه نفر دیگه رو

اقتصاد هم می‌خوندی بد نبود. تو از همین روش‌های سرمایه‌گذاری بابات یه کتاب بنویس، اسمش رو بذار صد و یک روش اشتباه در سرمایه گذاری. یعنی هر کی برخلاف اون عمل کنه برد کرده.

دیدی پسر جان ما مردها با یه محبت کوچولو چقدر زود خر می‌شیم؟

من نمی‌دونم چی تو موبایلتون دارین که صبح تا شب سرتون تو گوشی‌تونه.

دایی احتمالاً جریان آن هفت هشت مورد قبلی را نمی‌داند. بابابزرگ هم به جمع ما می‌پیوندد. بابا، بابابزرگ را به من‌نشان‌می دهد و با چشمکی که می‌زند، آهسته می‌گوید «رفیقت اومد!» بابابزرگ دستی به سرم‌می کشد و می‌گوید «حامدجان مبارکت باشه» با شرمندگی و خجالت، تشکر می‌کنم. بابابزرگ در ادامه حرفش می‌گوید: «حامدجان ایشالا شیرینی عروسیتَم بخورم. ماشالا دختر قشنگی هم بود. هم این یکی هم اون یکی!»

چیزی نمی‌گویم اما بابا طرف دیگر صورتش را به سمتم می‌آورد و به طعنه می‌گوید: «بیا بوس کن دیگه»

لباس مارک دو هفته پیش: بابا که دوش گرفته و حوله‌اش را دور خودش پیچیده، عین سردارهای رومی وارد اتاقم می‌شود و می‌گوید: «باز تو زیرپوش منو اشتباهی برداشتی؟» می‌گویم: «نه! زودتر حاضر شین دانشگاه دیر می‌شه» مامان به طرفداری از من می‌گوید: «این به زیرپوش تو چیکار داره؟» بعد هم یکی از دستمال‌های کهنه را نشان می‌دهد و می‌گوید: «منظورت اینه؟ دیدم پاره شده ازش دستمال درست کردم!» بابا می‌گوید: «خوب شد توی تنم نبود!.... البته یه زیرپوش ارزش این حرف‌ها رو نداره اما آخه دیدم یه لباس زیرمم گم شده برای همین شاکی شدم» مامان می‌گوید: «مطمئنا از اون دیگه دستمال درست نکردم»

کمی جلوتر، با دیدن ماشین پلیس بر خلاف دفعه قبل معرفتش گل می‌کند و می‌گوید: «نعیم الان می‌گازه تا به ما برسه. حامد! بهش زنگ بزن بگو جلوتر پلیس وایستاده مراقب باشه» به آقا نعیم زنگ می‌زنم و وقتی ماجرا را به او می‌گویم آقا نعیم به جای تشکر فقط می‌گوید: «حامد تو روحت». معلوم می‌شود سرعتش زیاد نبوده اما پلیس، آقا نعیم را در حال مکالمه با موبایل دیده! بابا که ماجرا را می‌فهمد، با خونسردی می‌گوید: «شک نکن که الان داره جریمه‌ش رو توی دُنگ‌ها می‌نویسه!».

بابا به قول خودش برای اینکه از اخبار عقب نماند؛ حتی وقتی دستشویی هم که می‌رود گاهی گوشی را با خودش ببرد. البته در این جور مواقع خوشبختانه دیگر یاد گرفته که دستش روی ضبط و انتشار پیام صوتی نرود!

چند روز بعد، دیدم بابا دارد برای باشگاه موسیقی گلچین می‌کند و قبل از ریختنِ آن‌ها بر روی فِلَش، اول به طور عملی امتحان می‌کند که ریتم آن‌ها با وزنه زدن همخوانی دارد یا نه. برای وزنه‌های سبک در مایه‌های «قاسم‌آبادی»، نیمه سنگین با «نوایی نوایی» و برای وزنه‌های خیلی سنگین، آهنگ باباکرم!

من هر تصمیمی که بگیری ازت حمایت می‌کنم به شرطی که درست تصمیم بگیری!

نگهبان دم در دانشگاه به بابا «بفرمایید» ی می‌گوید که یعنی «کجا؟» اما قبل از اینکه من بگویم «پدرمه»، خودش با اعتماد به نفس می‌گوید: «برای جلسه دفاع از پایان‌نامه یکی از دانشجوها دعوت شدم». از همان لحظه که نگهبان به او گفت «ببخشید استاد که به جا نیاوردم» بابا باورش شده که استاد است و یک شخصیت دیگر شده. قبل از جلسه دفاع، یک دفعه بابا را گم می‌کنم. امیدوارم از دانشجوها آدرس دفتر را نپرسد اما می‌بینم برای بچه‌هایی که او را دوره کرده‌اند، دارد در لفافه از فواید ازدواج زودهنگام می‌گوید. من فقط به جمله‌های آخرش می‌رسم: «این‌ها صرفا به عنوان مشاوره بود و اون اصطلاحی که مزاح کردم رو توی جزوه‌تون ننویسید. منظورم این توی این دوران کسی از شما توقعی هم نداره. اتفاقاً بنده‌زادهٔ من هم دانشجوئه و ...» تازه حس می‌کنم هدفش از آمدن به دانشگاه این بوده که برایم همسری پیدا کند. خودم را از نظرها گم می‌کنم تا در این لحظه مرا به عنوان یک گزینهٔ روی میز معرفی نکند.