بریده‌هایی از کتاب آخرین نشان مردی

آخر شب بعد از رفتن مهمان‌ها، بابا ریزِ جزییات سفر را به مامان می‌گوید و عکس‌های سفر را هم دانه دانه عینِ ارائه پایان‌نامه برایش توضیح می‌دهد تا ثابت کند «وان رفتن» با «آنتالیا رفتن» خیلی فرق دارد. مامان در آخر سر قولِ یک سفر را از بابا می‌گیرد: همین هفته دو تایی باید با هم بریم سفر. به قول خودتون عین روزهای خوش جوانی که هیچی نداشتیم ولی خوش بودیم. این‌بار احتمالاً منظور مامان از هیچی منم! بابا هنوز خستگی‌اش در نیامده که باید بخش دیگری از پول‌های بازنشستگی را در یک سفرِ اجباریِ دیگر به باد بدهد و درحالی‌که به شدت خوابش می‌آید، با چشم‌های بسته به هر درخواستِ مامان می‌گوید «باشه» من کمتر از هتل پنج ستاره نمی‌آم ها باشه فهمیدی چی گفتم یا الکی می‌گی باشه؟ باشه!

بابا درحالی‌که شامپوهای هتل را به دایی تقدیم می‌کند، می‌گوید: «ما تا شهر وان بیشتر نرفتیم. حیف شد با ما نیومدی ولی خداییش هیچ جا همین ایران خودمون نمی‌شه».

دو روز بعد با آمدن آقای عطاری و بابا و توضیح آقایِ عطاری راجع به اینکه همه‌چیز یکدفعه‌ای شده آن هم درحالی‌که چشم‌هایش را مثل گربه چکمه پوش مظلوم کرده، و از همه مهمتر باز شدن ساک خریدها و سوغاتی‌ها، گلایه‌ها موقتاً رفع می‌شود.

دو سه روز از سفر بابا گذشته که دایی به خانه‌مان می‌آید تا برای راه انداختن یک صندوقِ قرض‌الحسنه خانوادگی با مامان مشورت کند. در لابه‌لای حرف‌هایش یکدفعه به مامان می‌گوید: «این شوهرت هم چه آدمیه. من نشد باهاشون برم حالا هی عکساشونو از ترکیه برام می‌فرسته تا منو بچزّونه...» مامان فوراً می‌گوید: یعنی اگه اونجا رفته باشه ها.

*** اولین باری است که بابا به دانشگاهمان می‌آید. مثل عروسی رفتن خانم‌ها از چند ساعت پیش دارد به خودش می‌رسد.

فکر کنم باید خودِ موضوع پایان‌نامه را عوض کنم و بگذارم: «بررسی اثر عناوین بخش‌های پایان‌نامه بر روی افزایش تنش‌های خانوادگی!»

خانم شهابی می‌گوید: «وای خاک تو سرم» کاملاً با او هم‌عقیده‌ام.

به قول معروف وقتی کسی که باید باشد، نباشد، حتی اگر در جمع هزاران نفر هم باشی باز حس می‌کنی تنهایی

مامان می‌گوید: «اگه این‌جوری باشه که حتماً بهت رأی می‌دم. ولی تازه می‌گم شوهر من وقتی روزِ زن می‌شه تو خونه عین ولادیمیر پوتینه و هیچ احساسی بروز نمی‌ده اما شبش که می‌ریم خونه مادرش انگار مادر هوگو چاوز رو دیده و احساساتی می‌شه»

فکر کنم ‌ تو دلت می‌خواد به جای اینکه از هشت نفر شکست بخوری ترجیح می‌دی از یه نفر هشت بار شکست بخوری.

بابا می‌گوید: «یه جا من و نعیم داشتیم قدم می‌زدیم حس کردیم یه توریست اروپایی داره به ما دو نفر فحش می‌ده اما بعداً فهمیدیم طفلی داشته ازمون راجع به «قونیه» می‌پرسیده».

اما چیزی می‌گوید که پشتم می‌لرزد: ضمنا شاید تو دانشگاهتون رفتم از دفتر بپرسم درس مَرسات چطوره بابا اونجا که مدرسه نیست. دانشگاه اصلاً دفتر نداره. پس استادات زنگ تفریح کجا دور هم چای می‌خورن؟

جمله آخر بابا باعث می‌شود تا مامان بعد از چند لحظه، بدون نیاز به پاورپوینت، یک پایان‌نامه کامل حاوی چکیده، کلمات کلیدی، سابقه تحقیق، مواد و روش‌ها و بحث نتیجه‌گیری راجع به مشکلات گفتاری و رفتاری عمه هایم ارائه کند و حتی یک مقاله هم از نتیجه یافته‌هایش برای انتشار در ژورنال‌های شبکه‌های اجتماعی آماده کند! فکر کنم باید خودِ موضوع پایان‌نامه را عوض کنم و بگذارم: «بررسی اثر عناوین بخش‌های پایان‌نامه بر روی افزایش تنش‌های خانوادگی!»

برای اینکه مامان و بابا بحثشان نشود یا باید به طور مساوی به شوخی‌هایشان بخندم یا اصلاً به طور مساوی به حرف هیچ‌کدامشان نخندم. کلاً دفاع کردن از پایان‌نامه خیلی آسان‌تر از دفاع کردن از مامان یا بابا جلوی همدیگر است

مثلث آتش در فامیل ما مربع است و شامل اکسیژن (فوت)، ماده سوختنی (زغال و گاهی اوقات همراهیِ بخشی از لباس کسی که دارد از نزدیک زغال‌ها را فوت می‌کند)، حرارت (کبریت و فندک‌های یواشکی) و از همه مهمتر خودِ فردِ «آتش درست کن» است.

مردا به یه سنی که می‌رسن باید هم خودشون رو بدبخت کنن هم یه نفر دیگه رو

از آنجا که «گیر» از بین نمی‌رود بلکه از فرد بزرگ‌تر به کوچک‌تر منتقل می‌شود

نیم ساعت بعد که برمی‌گردم تا از یخچال آب بخورم، از همان آشپزخانه می‌بینم که بابا دو پلاستیک از دسته‌های تردمیل آویزان کرده و خودش با آرامش در حال قدم زدن و تخمه خوردن است. پلاستیک تخمه از دسته راست و یک پلاستیک خالی هم برای پوستِ تخمه از دسته چپ. با غرور خاصی به من نگاه می‌کند اما چون حواسش پرت می‌شود، برای یک لحظه چیزی نمانده که زمین بخورد.

خانم فرهمند با شکوهِ همیشگی وارد می‌شود. مرا که می‌بیند به سمتم می‌آید. از جایم بلند می‌شوم. آرزویم این است که همسرم باشد اما دوست دارم حتی اگر سال‌ها هم قرار است در کنار هم زندگی کنیم وقتی می‌بینمش با همین حس باشد.

بابا لبخندی می‌زند و مثل فیلم‌های فرهادی، قضاوت راجع به معنای لبخند و نتیجه‌گیری از دیالوگش را بر عهده خود مخاطب می‌گذارد.