بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

چنان با مرگ درآمیختم که خود را از او و مرگ را از خود تشخیص نمی‌دهم

دانستن چیزی است و باور چیزی دیگر

زندگی، تو جان و تن همه بهانه اصل اما شعر بود

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه

می‌شنوی فریادِ سکوتم را؟

وسوسه‌ای‌ست وسوسه که کاش یک ماه پس از مرگم تنها یک روز به زندگی بازگردم غافلگیر کنم ناگه دوست را دشمن را.

با نوشتن، نوشتن و نوشتن بی‌آن‌که زندگی کرده باشی باور کن زندگی کرده‌ای

هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

تا مدتی به نامِ معشوقِ قبلی‌ات صدا می‌کنی عشقِ تازه‌ات را کمی بعد اما عادت می‌کنی تا مدتی غریبگی می‌کنی با لنگیدنت عادت می‌کنی اما به پایِ فلجت

گویا دوستم داشتی و دوستت داشتم آه از اشتباهِ تو وای از اشتباهِ من

یکی زندگی می‌کند تا بنویسد یکی می‌نویسد تا زندگی کند هر دو باهم نمی‌شود

چرا نمی‌خواهی بدانی روزِ مرگ خودخواستهٔ انسان از بسیار دوست داشتن زندگی است

سردش است آتش زمانی که عشقی در میانه نباشد

بیهوده دوستت دارم بیهوده زنده‌ام چرا که قسمت نخواهیم کرد زندگی را باهم.

دوست‌تان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی‌ام دوست نداشتید تنها اوست بی‌چشم‌داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی‌ام که هنگام مرگ هم با من می‌میرد

دلواپسم برای خود چه شده؟ زنده‌ام یا مُرده؟ خبری از خود ندارم امروز صبح درِ خانه‌ام را زدم خود نیز باز کردم در را لحظه‌ای به خود خیره شدم این چهرهٔ خندان من بودم؟ چه صبح زیبایی پس هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

پیچک چنان تهی‌ام از خود که فرو می‌روم ذره‌ذره در گردابی مسموم پیرامونم چیزی پیدا نیست صدایت را بفرست تا چون پیچکی در آن بیاویزم و از این تالاب بگریزم

اجازهٔ عبور نمی‌دهم از مرزهای دیار تنهایی‌ام به آنان که دوست‌شان ندارم همچون امواج هنگام برخورد به ساحل با تنهایی‌ام پهناور می‌شوم دوست دارم تنهایی‌ام را

سردشان است آجرهای خانه شیرهای آب و درها کف‌پوش زمین سردش است آبی که می‌جوشد سردش است آتش زمانی که عشقی در میانه نباشد

به‌هم که می‌رسیم دورتر می‌شویم باهم که هستیم تنهاتر از ناکجا می‌خوانیم یکدیگر را او تنها من تنها