بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

عاشقت شدم، و این تقصیر تو نیست که داری آزار می‌دی منو.

پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته

در پاک‌شده، تنها راهِ گریس برای زنده‌ماندن پس از مرگ عاشقش این است که هویت او را از آنِ خود کند تا بتواند بر این فقدان فائق آید و هویتی دوباره پیدا کند. او می‌خواهد بدنش را عوض کند، «طوری‌که به‌نظر برسه که مثل اون احساس می‌کنم، گراهامِ بیرونْ عینِ گراهامِ درون.» و به‌تدریج، او «برادرش» می‌شود، اولین‌بار با پوشیدن لباس‌هایش، سپس با یادگیری رقصیدن و صحبت‌کردن همانند او و، در نهایت، با تجسدبخشیدن به بدن او ــــ برقرارکردن پیوندی بی‌واسطه بین بدن، شقاوت و میل.

یک‌بار در پاسخ به کسی که به او گفته بود: «تو به‌عنوان نویسنده مسئولیتی عظیم در برابر کسانی داری که ساعتی از وقت خود را صرف آمدن و دیدن کارهای تو می‌کنند.» پاسخ داده بود: «خیال می‌کنم در مقام نویسنده هیچ مسئولیتی ندارم. تنها مسئولیت من در برابر حقیقت است، حال هرچقدر آن حقیقت سخت و دردناک باشد.»

از سوی دیگر، او همواره زنده‌بودن تئاتر را ستایش می‌کرد و معتقد بود پردهٔ سینما یا صفحهٔ تلویزیون همواره بین مخاطب و اثر فاصله می‌گذارد و، به همین دلیل، او حضور و ارتباط مستقیم و مؤثر با مخاطب را برگزید: «به‌عنوان یک مخاطب، این واقعیت را که من می‌توانم یک اجرا را تغییر دهم و همچنین به‌عنوان یک نویسنده، این واقعیت را که هیچ دو اجرایی شبیه هم نخواهد بود دوست دارم.»

دلیل اینکه بعضی از تماشاگران در مواجهه با نمایشنامه‌های کین احساس اضطراب و ناراحتی دارند این است که کین آن‌ها را در موقعیتی قرار می‌دهد که تشخیص می‌دهند خشونتْ درون هرکدام از آن‌ها وجود دارد

چرا رگتو زدی؟ چون لعنتی حس محشری داره، چون این لامصب حس معرکه‌ای داره.

و من در بن‌بستِ بلاتکلیفیِ صدای نرم و مخملیِ اون روان‌پزشکِ منطقی گیر افتاده‌ام که به من می‌گه واقعیتی مشهود و محسوس وجود داره که نشون می‌ده ذهن و تنِ من یکی هستن. اما من اینجا نیستم و هرگز هم نبوده‌ام.

این‌قدر از حقیقتِ میرابودنم در عذابم که تصمیم دارم خودکشی کنم

من امسال از خودم به‌قصدِ مرگ استعفا می‌دم

افسردگی هم یه جور خَشمه. یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش می‌کنی، این همون کاریه که تو می‌کنی. و تو چه کسی رو سرزنش می‌کنی؟ خودم رو.

خطِ نقطه‌چینی بر گلو از اینجا بِبُرید

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم

هیچ‌چیزی ابدی نیست (مگر خودِ هیچ)

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد

من هیچ‌وقت توی زندگیم مشکلی با این نداشتم که چیزی رو به کسی بدم که دلش می‌خواد داشته باشه، اما هیچ‌کس هیچ‌وقت برای من همچین کاری نکرده. هیچ‌کس منو لمس نکرده، به من نزدیک نشده.

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده.

فقط بعضی آدم‌هان که حقیقتِ سادهٔ رنج و درد رو می‌فهمن

این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

من چشم‌های آشغالِ تو رو از حدقه درمی‌آرم و توی جعبه می‌فرستم برای مامانت و وقتی هم که مُردم دوباره توی جسم بچه‌ات حلول می‌کنم تا پنجاه‌بار بدتر و پنجاه‌بار جنون‌آمیزتر از همهٔ این‌ها زندگیت رو تبدیل کنم به یک جهنم تموم‌عیار. منِ آشغال منِ آشغال منِ آشغال. نگاهتو بردار از روم.