بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد

خیال می‌کنم هشتاد سالمه. از زندگی خسته‌ام و ذهنم می‌خواد که بمیرم.

یک خودآگاهِ راکد و مُرده

هیچ‌چیزی نمی‌تونه ایمان منو بهم برگردونه. این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

جسم و روح هرگز نمی‌توانند به ازدواجِ هم درآیند. من نیاز دارم همانی باشم که پیش از این بوده‌ام و تا ابد زیر یوغِ این ناسازگاری که به دوزخم می‌فرستد ماغ خواهم کشید هیچ امیدِ مبهمی به کمکم نخواهد آمد غرقه خواهم شد در بی‌قراریِ خود در آبگیرِ سرد و سیاهِ خود در مغاکِ غیرِمادیِ ذهنِ خود اکنون که شاکلهٔ اندیشه‌ام از دست رفته چگونه می‌توانم به شکل گذشتهٔ خویش بازگردم؟ نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

هیچ‌چیزی ابدی نیست (مگر خودِ هیچ)

من فکر می‌کنم افسردگی یک وضعیت سالم است، زیرا در کل نشان‌دهندهٔ درکی کاملاً واقع‌بینانه است از آنچه در حال وقوع است

دوست ندارم بمیرم این‌قدر از حقیقتِ میرابودنم در عذابم که تصمیم دارم خودکشی کنم

لاشه‌ای بیگانه و محروم‌شده از همه‌چیز به‌دستِ روحِ سرکشِ اخلاقِ اکثریت من دیر زمانی‌ست که مُرده‌ام به ریشه‌هایم بازگشته‌ام و نومیدانه بر کرانه‌ها آواز سر می‌دهم.

این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد نیازی حیاتی برای مُردنم برای فروشکستنم.

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

پیدا کن مرا رها کن مرا از این تردیدِ فرساینده نومیدیِ پوچ هراسیدن از سکون

اما من اینجا نیستم و هرگز هم نبوده‌ام. این چیزا رو دکتر این می‌نویسه و دکتر اون تلاش می‌کنه با نجوایی همدردانه اونا رو به‌زبون بیاره. به من نگاه می‌کنن، قضاوتم می‌کنن، عطرِ عجز و ناتوانی‌ای که از پوستم بلند شده رو بو می‌کشن، دردِ بی‌درمون به تنم خنج می‌کشه و ترسِ بی‌پایانْ وجودم رو تُهی می‌کنه، با دهنی باز و چشم‌هایی خیره به جهانِ اطرافم نگاه می‌کنم و حیرت می‌کنم از اینکه چرا همه‌شون با اون دانشِ رمزی‌شون به رنجِ شرم‌آورِ من نگاه می‌کنن و لبخند می‌زنن. شرم شرم شرم. غرق شو و فرو برو توی لجنِ شرمِ خودت.

من زنی را گم کرده‌ام که هرگز زاده نشده من زنی را در خلالِ گذرِ سالیان بوسیده‌ام که می‌گفت ما نباید یکدیگر را ملاقات کنیم

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد نیازی حیاتی برای مُردنم برای فروشکستنم.

هیچ‌چیزی نمی‌تونه خشمِ منو مهار کنه. و هیچ‌چیزی نمی‌تونه ایمان منو بهم برگردونه. این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

رأسِ ۴:۴۸ وقتی افسردگی می‌آد سراغم

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده.