بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

نمی‌تونم غلبه کنم بر تنهایی‌ام، بر ترسم، بر نفرتم ‫چاق شده‌م ‫نمی‌تونم بنویسم ‫نمی‌تونم عاشق بشم ‫برادرم داره می‌میره، عاشقم داره می‌میره، منم که دارم هردوشون رو می‌کُشم ‫سرریز می‌شم از مرگ خودم ‫از داروهایی که می‌خورم می‌ترسم ‫نمی‌تونم عاشق کسی بشم ‫نمی‌تونم رابطهٔ جنسی داشته باشم ‫نمی‌تونم تنها بمونم ‫نمی‌تونم دیگران رو تحمل کنم ‫کَفَلم بزرگ شده ‫از اندام تناسلی‌ام بدم می‌آد ‫رأسِ ۴:۴۸ ‫وقتی افسردگی می‌آد سراغم ‫باید خودمو حلق‌آویز کنم ‫با صدای نفس‌های عاشقم

ساخته‌شدن بهرِ تک‌افتادن به یک غیاب عاشق‌شدن پیدا کن مرا رها کن مرا از این تردیدِ فرساینده نومیدیِ پوچ هراسیدن از سکون من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته

من به امید شفا اومده‌ام پیشت. تو پزشکِ من، منجیِ من، قدرتِ مطلقِ داوریِ من، کشیشِ من، خدای من، تو جراحِ روحِ منی.

نور رو به‌یاد بیار و باور کن.

چگونه متوقف کنم؟ زبانه‌های درد را چگونه متوقف کنم؟ دشنه‌ای در ریه‌هایم را چگونه متوقف کنم؟ نشانی از مرگم را چگونه متوقف کنم؟ درهم‌فشردنِ قلبم را

زندگیِ من بی‌معناست در پرتو این گم‌گشتگی ساخته‌شدن بهرِ تک‌افتادن به یک غیاب عاشق‌شدن پیدا کن مرا رها کن مرا

از هراسِ ازدست‌دادنِ او هرگز لمس نشده‌ام عشقْ مرا همچون بَرده‌ای در قفسی از اشک محبوس کرده است

لعنت به تو. لعنت به تو. لعنت به تو به‌خاطر نادیده‌گرفتنِ من با هیچ‌وقت‌نبودنت، لعنت به تو به‌خاطر احساس مزخرفی که نسبت به خودم برام ساختی، لعنت به تو برای به‌کثافت‌کشیدنِ عشقِ کوفتی و ناامیدیم از زندگی تا حد مرگ، لعنت به پدرم که برای خوب‌بودن گند زد به زندگیِ من و لعنت به مادرم برای اینکه اونو ترک نکرد، اما بیشتر از همهٔ این‌ها، لعنت به تو ای خدا برای اینکه باعث شدی عاشق کسی بشم که وجود خارجی نداره، لعنت بهت لعنت بهت لعنت بهت.

به‌نظرت کسی می‌تونه توی یه بدنِ اشتباهی دنیا بیاد؟

من به انتهای داستان رسیده‌ام، به انتهای احساسِ زننده و غم‌زدهٔ خزیده به درونِ لاشه‌ای بیگانه و محروم‌شده از همه‌چیز به‌دستِ روحِ سرکشِ اخلاقِ اکثریت من دیر زمانی‌ست که مُرده‌ام به ریشه‌هایم بازگشته‌ام و نومیدانه بر کرانه‌ها آواز سر می‌دهم.

نمی‌تونم غلبه کنم بر تنهایی‌ام، بر ترسم، بر نفرتم

من نیاز دارم همانی باشم که پیش از این بوده‌ام و تا ابد زیر یوغِ این ناسازگاری که به دوزخم می‌فرستد ماغ خواهم کشید هیچ امیدِ مبهمی به کمکم نخواهد آمد غرقه خواهم شد در بی‌قراریِ خود در آبگیرِ سرد و سیاهِ خود در مغاکِ غیرِمادیِ ذهنِ خود اکنون که شاکلهٔ اندیشه‌ام از دست رفته چگونه می‌توانم به شکل گذشتهٔ خویش بازگردم؟ نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

من افسرده‌ام. افسردگی هم یه جور خَشمه. یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش می‌کنی، این همون کاریه که تو می‌کنی. و تو چه کسی رو سرزنش می‌کنی؟ خودم رو.

خیال می‌کنم هشتاد سالمه. از زندگی خسته‌ام و ذهنم می‌خواد که بمیرم.

این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

فقط بعضی آدم‌هان که حقیقتِ سادهٔ رنج و درد رو می‌فهمن اینا دیگه داره تبدیل می‌شه به هنجارِ هرروزهٔ زندگیم.

علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته

به یاد آر نور را و باور دار نور را