بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

محبوب من، می‌خواهم تنها برای یک روز دنیا را بگردانم تا جمهوری احساس را بنا کنم.

وقتی باران بر هردومان می‌بارد هزاران گیاه می‌روید از بارانی هایمان پس از تو باران برمن به تنهایی بارید اما چیزی در بارانی‌ام نرویید.

شکایت نمی‌کنم از این‌که در من زندگی می‌کنی از این‌که حرکات دستم را در اختیار داری پلک زدن‌هایم را سیر افکارم را. درخت انجیر از پرنده‌های فراوان بر شاخ‌هایش شکوه نمی‌کند فنجان‌ها از قهوه‌ای که درونشان است شکایتی ندارند

در میان کوچه‌های بارانی صدایت پرسه زدم به جستجوی یک چتر.

تو کیستی ‌ای زن که چون خنجری بر تاریخم فرود آمدی ای مهربان چون نگاه خرگوش نرم چون پوست هلو برگ‌های دفترم را ملافه‌های تختم را ترک کن از فنجان قهوه‌ام از قاشق شکرم بیرون رو از دگمه‌های پیراهنم از نخ‌های دستمالم کناره گیر. اشیاء کوچک پیرامونم را رها کن تا بتوانم سر کار بروم.

رویاهای شیرینم همه به یغما رفته‌اند آزادیم... قلم نقاشی‌ام... رنگ‌‌هایم...اسباب‌بازیم همه را به یغما بردند از شاعر چه می‌ماند زمانی که کودکی‌اش را از او بگیرند؟

خدایا... دیگر جایی در قلب من نیست زیرا زنی که دوستش دارم به اندازه دنیاست قلبی دیگر به من بده فراخ‌تر از دنیا!

بگذار دوستت بدارم.. تا از اندوه دور بمانم... تا از تاریکی برهم... تا از زشتی دور شوم... بگذار دمی در کف دستان تو بخوابم ‌ای امن‌ترین مکان‌ها با عشق می‌توانم هندسه جهان را دگرگون کنم سرزمین موعود را در هم شکنم.

دعایی برای پروردگار خدایا... دیگر جایی در قلب من نیست زیرا زنی که دوستش دارم به اندازه دنیاست قلبی دیگر به من بده فراخ‌تر از دنیا!

محبوبم می‌پرسد: تفاوت میان من و آسمان چیست؟ تفاوت این است عشق من وقتی تو می‌خندی آسمان از یادم می‌رود.

چه دردی را دوا می‌کند اعتراف من به تجربه‌ام در عشق؟ دیگران همیشه از عشق نوشته‌اند داستان‌هایشان را بر دیوار غار نقاشی کرده‌اند نقش آن را بر کوزه‌های سفالی داده‌اند بر عاج‌های فیل هندی حکاکی‌شان کرده‌اند بر پاپیروس مصری نوشته‌اند و یا بر برنج چینی من نه کشیشم نه آموزگار باور ندارم گل سرخ باید از عطر خود با جهان سخن بگوید

چه احمقی بودم که فکر می‌کردم تنها در سفرم تورا در هر فرودگاهی که می‌نشستم درون چمدانم می‌یافتند.

خواهش می‌کنم به سکوتم احترام بگذار سکوت بهترین سلاح من است.

محبوبم می‌پرسد: تفاوت میان من و آسمان چیست؟ تفاوت این است عشق من وقتی تو می‌خندی آسمان از یادم می‌رود.

ای پرنده سبز تا تو عشق منی خدا در آسمان است.

در تابستان بر ساحل دراز می‌کشم و در رویای تو فرو می‌روم. به دریا اگر می‌گفتم از احساسم به تو ساحل را ترک می‌گفت و صدف‌ها و ماهیانش در پی من روانه می‌شدند.

زمانی که عاشقم به نوری سیال بدل می‌شوم که هیچ چشمی را یارای دیدنم نیست و دفتر‌های شعرم بدل به میموزا می‌شوند و گل مینا.

گریه‌ات را دوست دارم چهره ابرآلود و اندوهگین‌ات را اندوه پیوندمان می‌دهد آن گونه که نه تو می‌دانی نه من. آن اشک‌‌های روان را دوست دارم و پشت این اشک پاییز را دوست دارم بعضی زنان زیبایند و زیبا‌تر می‌شوند وقتی می‌گریند.

یاری‌ام ده دوباره زبانی را بیابم که با آن نمی‌شود با هیچ زنی سخن گفت جز تو.

آن گاه که پس از دوری بسیار تو را می‌بوسم گویی نامه‌ای عاشقانه را با شتاب در صندوق سرخ پستی می‌اندازم.