بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

چرا از من می‌خواهی برایت بنویسم؟ تنها نوشتن مرا برهنه می‌کند زمانی که سخن می‌گویم لباس بر تن‌ام است زمانی که می‌نویسم رها هستم و سبک چون پرنده افسانه‌ای بی‌وزن زمانی که می‌نویسم صدایی از تاریخ می‌شنوم از جاذبه زمین. بدل به سیاره‌ای می‌شوم در فضای چشمان تو.

خواهش می‌کنم به سکوتم احترام بگذار سکوت بهترین سلاح من است. واژه‌هایم را احساس می‌کردی زمانی که خاموش بودم؟ زیبایی کلامم را حس می‌کردی وقتی چیزی نمی‌گفتم؟

با تو که هستم از شعر سرودن نا امید می‌شوم به زیبایی‌ات که فکر می‌کنم نفسم بند می‌آید زبان الکن می‌شود و واژگانم ناپدید می‌شوند مرا از این تنگنا برهان کمتر زیبا باش تا به شاعری باز گردم زنی چون دیگر زنان باش که آرایش می‌کنند، عطر می‌زنند و کودک به دنیا می‌آورند. چون دیگر زنان باش تا به شعرم و به واژه‌هایم باز گردم.

با تو همه پیاده‌رو‌های جهان را می‌گردم

تفاوت نفرت دارم از عاشق شدن مانند هر کس نفرت دارم از نوشتن مانند هر کس

چشمان تو چون شب بارانی

هنوز از من تاریخ تولدم را می‌پرسی پس بنویس روز عاشق شدنم به تو روز میلاد من است.

باد را ایستانده‌اند تا بی‌حرکت بمانیم اکنون بر کالسکه کولی‌ها می‌رانیم دیگر نه کاغذی مانده نه قلمی بر سنگ‌ها حک می‌کنیم نام‌هایمان را.

وحشیانه در خیابان‌ها می‌دویم مردم را با طناب می‌کشیم چون قورباغه لب به تحسین می‌گشاییم چون قورباغه دشنام می‌دهیم کوتوله‌ها را به قهرمان بدل می‌کنیم و قهرمانان را به آدم‌های بی‌مقدار اما اندیشیدن هرگز! در مساجد بیهوده خم و راست می‌شویم، شعر سر می‌دهیم، ضرب‌المثل می‌گوییم و از خداوند می‌خواهیم ما را بر دشمن چیره سازد.

زمانی که از قبیله رانده شدم به جرم گذاشتن شعری و گل سرخی بر آستانه خیمه تو عصر انحطاط آغاز شد. عصری که صرف و نحو خوب می‌دانست اما با الفبای زنانگی آشنا نبود عصری که گناهش پاک کردن نام زن از حافظه وطن بود. * آه عشق من این چه وطنی است که با عشق چون پلیس رفتار می‌کند گل سرخ را توطئه‌ای علیه نظام می‌داند شعر را شبنامه‌ای علیه خود.

۴ در چشمان تو ... هیچ پیشگویی امکان ندارد خورشید به اشاره‌ای از تو طلوع می‌کند... برف می‌بارد... و رعد دیوانه‌وار می‌غرد

سرزمین غرق در اندوه من توبه آذرخشی مرا از یک شاعر عاشقانه‌ها بدل به شاعری کردی که با خنجر می‌نویسد

محبوبم می‌پرسد: تفاوت میان من و آسمان چیست؟ تفاوت این است عشق من وقتی تو می‌خندی آسمان از یادم می‌رود.

چه بپوشیم اکنون وقتی درخت‌ها خاکستر شده‌اند؟ ابرها را با خنجر شکافته‌اند چگونه بار دیگر باران داشته باشیم؟ باد را ایستانده‌اند تا بی‌حرکت بمانیم

نگران نباش نگران نباش... شیرین‌ترین زنان تا در شعر من... در واژه‌هایم زندگی می‌کنی شاید پیر سال و ماه شوی اما در اشعارم همچنان جوان خواهی ماند.

پسرم جعبه نقاشی‌اش را می‌گذارد در برابرم از من می‌خواهد پرنده‌ای برایش نقاشی کنم قلم را در رنگ خاکستری می‌زنم و مربعی می‌کشم با میله‌ها و قفس حیرت در نگاهش موج می‌زند ... «این‌که زندان است پدر! بلد نیستی پرنده بکشی؟» می‌گویم «ببخش مرا پسرم شکل پرنده از یادم رفته»

به کودکان جهان آموختم تا نامت را هجی کنند لبانشان بدل به درخت توت شد.

عطر عشق چیزی از تو هرگز بر آن‌ها نگفتم اما در چشمانم تو را دیدند که تن می‌شویی واژه‌ای در باره‌ات نگفتم اما در لابلای نوشته‌هایم نام تو پیدا بود عشق عطر خودرا نمی‌تواند پنهان کند آن‌گونه که شکوفه هلو.

تدبیری داری برای این خنجر که در تن‌مان فرو می‌رود اما نمی‌کشد؟

تو تنها باید بخوابی چون گلی میان بازوانم و بگذاری من فرمان دهم.