بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

هنوز از من تاریخ تولدم را می‌پرسی پس بنویس روز عاشق شدنم به تو روز میلاد من است.

آغاز سرزمینم، اشک پایان آن اشک...

واژه‌ها در سرزمین من نیاز به پاسپورت دارند

محبوبم می‌پرسد: تفاوت میان من و آسمان چیست؟ تفاوت این است عشق من وقتی تو می‌خندی آسمان از یادم می‌رود.

خسته‌ام از سفر خسته‌ام از خسته بودن تدبیری داری برای این خنجر که در تن‌مان فرو می‌رود اما نمی‌کشد؟

دعایی برای پروردگار خدایا... دیگر جایی در قلب من نیست زیرا زنی که دوستش دارم به اندازه دنیاست قلبی دیگر به من بده فراخ‌تر از دنیا!

عشق من به تو فرا‌تر از واژه‌هاست این است بر آن شدم خاموش بمانم همین.

ما مردمی پوست‌کلفت هستیم با روحی تهی روزهایمان به شعبده‌بازی می‌گذرد شب‌ها را با بازی شطرنج و خواب سر می‌کنیم آیا واقعاً همان ملتی هستیم که خداوند نمونه بشریت‌اش خوانده است؟

می‌توانستیم کشف کنیم لذت گم شدن در خیابان‌ها را. صورت‌هایمان زیر باران لباس‌هایمان زیر باران... می‌توانستیم ببینیم چگونه در دخمه‌های کولیان... انگشتان نجوا می‌کنند...

پیامبر نیستم اما پیامبر می‌شوم زمانی که از تو می‌نویسم.

اجازه می‌دهی بر ایوان تابستانی‌ات بنشینم بی آن که صدایت چون پیچکی آبی رنگ از پنجره خانه‌ام بالا بیاید؟

دشمن از مرزهایمان عبور نکرد او از میان ضعف‌هایمان به درون خزید.

هنوز از من تاریخ تولدم را می‌پرسی پس بنویس روز عاشق شدنم به تو روز میلاد من است.

خسته‌ام از خسته بودن

می‌ترسم عشق‌ام را به تو ابراز کنم شراب عطرش را از دست می‌دهد وقتی در جامی بریزی‌اش.

محبوبم وظیفه تو این است عشق من باقی بمانی

نوشتن، تمامی زخم‌هایم را التیام می‌دهد

گریه‌ات را دوست دارم چهره ابرآلود و اندوهگین‌ات را اندوه پیوندمان می‌دهد آن گونه که نه تو می‌دانی نه من. آن اشک‌‌های روان را دوست دارم و پشت این اشک پاییز را دوست دارم بعضی زنان زیبایند و زیبا‌تر می‌شوند وقتی می‌گریند.

همه واژه‌ها در فرهنگ‌ها نامه‌ها و رمان‌ها مردند. می خواهم راهی بیابم برای دوست داشتنت بدون واژه‌ها.

چه وطنی است این که کنار می‌گذارد راز چشمان زن را رمز عشق را از دروس مدرسه این چه وطنی است که می‌جنگد با ابر با باران. پرونده می‌سازد برای سینه زن بازجویی می‌کند از گل سرخ.