بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

چیزی از تو هرگز بر آن‌ها نگفتم اما در چشمانم تو را دیدند که تن می‌شویی واژه‌ای در باره‌ات نگفتم اما در لابلای نوشته‌هایم نام تو پیدا بود عشق عطر خودرا نمی‌تواند پنهان کند آن‌گونه که شکوفه هلو.

لعنت نفرست به بختی که ترکت کرده است. اوضاع و شرایط را نفرین نکن. خدا پیروزی را نصیب آن می‌کند که می‌خواهد. خدا آهنگر نیست که بر شمشیر‌های فلزی غالب شود.

اندوه پیوندمان می‌دهد آن گونه که نه تو می‌دانی نه من.

به خاطر تو بود که کشف کردم لذت نوشتن به رنگ زرد فکر کردن به رنگ زرد عاشق شدن به رنگ زرد را.

عمر چهره من به کهنسالی زمین است، به دیرینه‌گی دوران‌ها عمر اندوهم به دیرسالی خداست و دریاها

انقلاب، زاده تراژدی است.

کوتوله‌ها را به قهرمان بدل می‌کنیم و قهرمانان را به آدم‌های بی‌مقدار اما اندیشیدن هرگز!

خلاصه این‌که کلاه تمدن بر سر. در عصر حجر زندگی می‌کنیم.

در یک لحظه می‌توانم بسازم برای خودم با چشمه‌ها با جویبارها وطنی خارق‌العاده

نوشتن، تمامی زخم‌هایم را التیام می‌دهد

۴ هزاران زن وارد تاریخم شدند اما با هیچ یک پیوند نبستم به جز... آزادی

من مردی مرده‌ام مرده هادوبارنمی میرند

اما ما شناوریم بر روی آب غرق نمی‌شویم اما لباس سفر تن می‌کنیم سفر نمی‌رویم اما نامه می‌نویسیم نمی‌فرستیم اما برای تمامی هواپیماهای در حرکت بلیت می‌خریم در فرودگاه می‌مانیم اما

انقلاب، زاده تراژدی است.

وقتی یک نفس از هوا با اجازه سلطان در اختیارت قرار می‌گیرد آنگاه که هر دانه گندم که می‌خوریم هر قطره آبی که می‌نوشیم تنها با اجازه سلطان است وقتی تمامی مردم بدل به گله گوسفندی می‌شوند

نفت صحرا‌های ما می‌تواند خنجری شود از شعله آتشی شود. مایه ننگ و شرمساری شده‌ایم برای نیاکان‌مان.

خلاصه این‌که کلاه تمدن بر سر. در عصر حجر زندگی می‌کنیم.

چه بنویسم از زخممان اکنون تفنگ هرچه می‌خواهد می‌نویسد.

از من نخواه به دریا بازگردم من اکنون عضو حزب بارانم...

عصری که صرف و نحو خوب می‌دانست اما با الفبای زنانگی آشنا نبود عصری که گناهش پاک کردن نام زن از حافظه وطن بود.