بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

مجذوبم از کودتای سفیدی که برف اعلام کرده علیه تابستان مرتجع... علیه یکنواختی رنگ سبز

محبوبم می‌پرسد: تفاوت میان من و آسمان چیست؟ تفاوت این است عشق من وقتی تو می‌خندی آسمان از یادم می‌رود.

عطر عشق چیزی از تو هرگز بر آن‌ها نگفتم اما در چشمانم تو را دیدند که تن می‌شویی واژه‌ای در باره‌ات نگفتم اما در لابلای نوشته‌هایم نام تو پیدا بود عشق عطر خودرا نمی‌تواند پنهان کند آن‌گونه که شکوفه هلو.

چقدر شبیه ماهی هستی پرشتاب در عشق ترسو در عشق هزاران زن را در من کشتی و ملکه شدی.

اندوه پیوندمان می‌دهد آن گونه که نه تو می‌دانی نه من.

درس نقاشی پسرم جعبه نقاشی‌اش را می‌گذارد در برابرم از من می‌خواهد پرنده‌ای برایش نقاشی کنم قلم را در رنگ خاکستری می‌زنم و مربعی می‌کشم با میله‌ها و قفس حیرت در نگاهش موج می‌زند ... «این‌که زندان است پدر! بلد نیستی پرنده بکشی؟» می‌گویم «ببخش مرا پسرم شکل پرنده از یادم رفته»

به کودکان جهان آموختم تا نامت را هجی کنند لبانشان بدل به درخت توت شد.

چه شادم زمانی که چون پرنده‌ای ترسخورده در جنگل پلک‌هایت پناه می‌گیرم

دوستت دارم عزیزم هرکجا که هستی

بیروت، معشوقه جهان از میان خرابه‌ها برخیز چون درخت بادامی که در بهاران شکوفه زند. برخیز از میان اندوهت

شاید به تو نگویم: دوستت دارم زمین برای جوانه زدن گلها نیاز به نه ماه زمان دارد. شب برای زاییدن ستارگان درد زیاد می‌کشد انسانیت هزار سال زمان می‌خواهد تا پیامبری بسازد پس چرا اندکی صبر نمی‌کنی تا آن زمان محبوبم شوی.

در پی بیروتی هستم که رقص بر صفحات دفترمان می‌کرد چون ماهی سلاخی‌اش کردند... سلاخی‌اش کردند... درست زمانی که به پیشواز سپیده‌دم می‌رفت چون گل یاس از کشتار یک شهر چه کسی سود می‌برد آخر بیروت را از دست دادند عزیزم و در این کار خود را نیز چون انگشتر جادویی اورا به آب انداختند و کسی نتوانست نجاتش دهد... چون پرنده‌ای بهاری در پی‌اش دویدند و به سوی مرگ کشاندندش... شهری با تن گلگون که دریا را چون دستبندی بر مچ داشت

خسته شدی از اسب آزادی پس اسب تو را به زمین افکند

تو تک هستی بیروت چون تو در جهان نیست.

وقتی بر آن شدم آخرین خلیفه را بکشم و حکومت عشق اعلام کنم ترا چون ملکه حکومت تاجگذاری کنم می‌دانستم تنها پرندگان با من سرود انقلاب سر خواهند داد.

از باد خواستم گیسوی شبق تو را شانه زند کوتاهی زمان و بلندی گیسویت را بهانه کرد.

پسرم جعبه نقاشی‌اش را می‌گذارد در برابرم از من می‌خواهد پرنده‌ای برایش نقاشی کنم قلم را در رنگ خاکستری می‌زنم و مربعی می‌کشم با میله‌ها و قفس حیرت در نگاهش موج می‌زند ... «این‌که زندان است پدر! بلد نیستی پرنده بکشی؟» می‌گویم «ببخش مرا پسرم شکل پرنده از یادم رفته»

وحشیانه در خیابان‌ها می‌دویم مردم را با طناب می‌کشیم چون قورباغه لب به تحسین می‌گشاییم چون قورباغه دشنام می‌دهیم کوتوله‌ها را به قهرمان بدل می‌کنیم و قهرمانان را به آدم‌های بی‌مقدار اما اندیشیدن هرگز! در مساجد بیهوده خم و راست می‌شویم، شعر سر می‌دهیم، ضرب‌المثل می‌گوییم و از خداوند می‌خواهیم ما را بر دشمن چیره سازد.

دوستت دارم اما بازی عشق با تو نمی‌کنم جنگ می‌کنم با تو آن‌گونه که بچه‌ها بر سر ماهی‌های دریا می‌کنند. ماهی سرخ برای تو ماهی آبی برای من همه ماهی‌های آبی و سرخ را بردار اما عشق من بمان دریا مال تو قایق‌ها مال تو مسافران مال تو اما همچنان عشق من بمان. از من نیز هرچه دارم بگیر من شاعرم و تمامی ثروتم دفتر‌هایم هستند و چشمان زیبای تو.

چیزی از تو هرگز بر آن‌ها نگفتم اما در چشمانم تو را دیدند که تن می‌شویی واژه‌ای در باره‌ات نگفتم اما در لابلای نوشته‌هایم نام تو پیدا بود عشق عطر خودرا نمی‌تواند پنهان کند