بریده‌هایی از کتاب رهایی از زندان ذهن

هر فکری وظیفه‌ای دارد.

وظیفۀ اصلی ذهن ما تفکر است. ذهن ما، این کار را مدام و بی‌وقفه انجام می‌دهد. بعضی از این افکار، منطقی و بعضی دیگر بی‌منطق هستند. بعضی از افکار به حل مشکلات کمک می‌کنند و بعضی نیز با ایجاد ترس، عملکرد ما را مختل می‌کنند. گاهی افکارمان ما را به سمت دریای موفقیت سوق می‌دهند و زمانی کشتی زندگی‌مان را به گِل می‌نشانند.

جهانی که در آن زندگی می‌کنیم را توسط افکارمان می‌سازیم. اینگونه که: - چیزی را که به آن فکر می‌کنیم باور می‌کنیم؛ - آنچه که باور می‌کنیم، برای ما تبدیل به واقعیت می‌شود؛ - باورهای ما اساس امیدها، ترس‌ها و انتخاب‌های ما را تشکیل می‌دهد؛ - انتخاب‌های ما تبدیل به زندگی ما می‌شوند. افکار ما چیزی جز جرقه‌های نورون‌های عصبی نیستند، اما ما آن‌ها را این‌قدر جدی می‌گیریم که می‌توانند ما را بترسانند، مارا از خودمان متنفر کنند، یا دیگران را در نظر ما حقیر جلوه دهند. افکار، قدرت از کارانداختن ما یا به راه انداختن جنگ را دارند. در حقیقت ما نقاش‌هایی هستیم که به ذهن خود اجازه می‌دهیم رنگ، نوع و شکل بوم نقاشی زندگی ما را تعیین کند.

ممکن است در فرآیند بررسی آثار افکار خود بر زندگی با سؤالاتی مواجه شوید: - آیا این فکر به خوبی در خدمت من است و به من منفعت می‌رساند یا خیر؟ - آیا این طرز تفکر به من کمک می‌کند به چیزی که در زندگی خیلی برایم مهم است نزدیک شوم؟ - آیا این فکر رانندۀ خوبی است و مرا به مقصدی که می‌خواهم می‌رساند؟ سؤالی که برای شما روشنگر و معیار است این است که: این طرز فکر در زندگی من چه تأثیر و کاربردی دارد؟ ا

به جای اینکه هر فکر را مانند آیۀ قرآن بدون خطا و اشتباه درنظر بگیرید، به افکار خود اصلاً باور نداشته باشید.

ذهن ما هفت طرزتفکر ایجاد می‌کند که عبارتند از: خاطره، مشاهده، برنامه‌ریزی، قضاوت، پیش‌بینی، روایتگر؛ تمام این افکار به پیشرفت ما کمک می‌کنند. تمام این هفت نوع فکر می‌توانند هم در راه مفید و هم در راه مضر استفاده شوند

افکار ما چیزی جز جرقه‌های نورون‌های عصبی نیستند، اما ما آن‌ها را این‌قدر جدی می‌گیریم که می‌توانند ما را بترسانند، مارا از خودمان متنفر کنند، یا دیگران را در نظر ما حقیر جلوه دهند. افکار، قدرت از کارانداختن ما یا به راه انداختن جنگ را دارند.

وقتی بودا جوان بود، چیزهایی آموخت که سرچشمۀ افکار بعدی او شدند. گواتما سیدارتا این موضوع را بیان کرد که وقتی ما افکارمان را جدی می‌گیریم، در حقیقت آن‌ها را باور کرده‌ایم و آن‌ها را با حقیقت اشتباه گرفته‌ایم، این افکار منبع درد و رنج ما می‌شوند. تنها، زمانی که آگاهانه تشخیص دهیم واقعیت و فکر دو مقولۀ جدا از هم‌اند و تنها زمانی که از افکارمان جدا شویم و از بالا به آن‌ها بنگریم، می‌توانیم به آرامش دست یابیم.

اتفاق آخرین سالروز تولدتان را به یاد بیاورید. می‌توانید لباسی را که در آن روز پوشیده بودید ببینید؟ تنها بودید یا با دوستانتان؟ آیا آن روز را جشن گرفتید یا مشغول کار بودید؟ همانطور که آن روز را به‌خاطر می‌آورید، آیا متوجه این موضوع هستید، که شما، یعنی شخصی که الآن اینجا نشسته، در حال آزمودن آن روز است؟ درست همانطور که اینجا نشسته‌اید و در حال یادآوری آن روز هستید، بدانید که خودِ نظاره‌گر شما می‌تواند زمان حال را تجربه کند. همانطور که می‌توانید به خاطر بیاورید شما یک سال قبل چگونه بودید، قادر هستید تا خودتان را در زمان حال نیز مشاهده کنید.

مسئله این نیست که افکار اشتباه دارید، مشکل این است به جای اینکه آن افکار را ببینید و بررسی کنید؛ با این افکار اشتباه زندگی می‌کنید و در آن‌ها حل می‌شوید.