بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

این یک اصلِ فریب‌دهنده است. از افرادی که بیشترین جاذبه را نسبت به آن‌ها احساس می‌کنید فاصله بگیرید. به خاطر داشته باشید که احساس جاذبه در افرادی که تلهٔ شما را برمی‌انگیزند بیشتر حس می‌شود. بدون شک به سوی افرادی جذب می‌شوید که دوست دارند از شما حمایت کنند و یا شما را تحت سلطه خود درآوردهاند.

سه مرحلهٔ جدایی در کودکان از دیدگاه بولبی ۱. اضطراب ۲. ناامیدی ۳. از هم گسیختگی

چگونگی واکنش ما نسبت به جدایی از شخصی که از ما مراقبت می‌کند می‌تواند حداقل تا حدی ذاتی و مادرزادی باشد. در شروع و آغاز یک زندگی، جدایی از مادر می‌تواند مسئله‌ای بحرانی باشد. در دنیای حیوانات، نوزادان تا حد زیادی برای بقا به مادر خود وابسته هستند و اگر نوزادی مادرش را از دست دهد معمولاً می‌میرد. نوزادان به گونه‌ای رفتار می‌کنند تا به جدایی از مادر خود خاتمه دهند. گریه می‌کنند و با نشانه‌هایی نگرانی خود را بروز می‌دهند. همان‌طور که جان بولبی در کتاب خود تحت عنوان «جدایی» عنوان می‌کند، آن‌ها دست به «اعتراض» می‌زنند.

شما برای رسیدن به احساس آرامش به دیگران نیاز دارید. این جمله با تلهٔ ترک‌شدن بر اساس وابستگی فرق می‌کند؛ در ترک‌شدن بر اساس وابستگی، شما به گونه‌ای برای مراقبت از خود به دیگران نیاز دارید که بچه‌ای کوچک به پدر و مادرش. در مورد اول شما به دنبال راهنمایی، هدایت و کمک هستید و در مورد دوم شما در جستجوی پرورش و عشق و نوعی رابطهٔ احساسی می‌باشید.

دو نوع ترک‌شدن وجود دارد که از دو نوع محیط مختلف در دوران کودکی سرچشمه می‌گیرند. اولی از محیطی می‌آید که بیش از اندازه در آن امنیت و حمایت وجود داشته. این نوع از ترک‌شدن، نمایانگر ترکیبی از تله‌های ترک‌شدن و وابستگی است. نوع دوم از محیطی می‌آید که از نظر احساسی محیطی بی‌ثبات است. هیچ‌کس به طور مداوم در کنار کودک حضور ندارد.

تلهٔ ترک‌شدن تله‌ای «پیش زبانی» است: در اولین سال‌های زندگی و پیش از اینکه کودک زبان را یاد بگیرد آغاز می‌شود.

عزتِ نفسِ پایین، حسی دردناک و جدایی‌ناپذیر در تلهٔ وابستگی است.

بخشیدن والدینتان الزامی نیست. خصوصاً زمانی که بدرفتاری و غفلت شدیدی نسبت به شما صورت گرفته باشد؛ قادر به بخشیدن آن‌ها نخواهید بود. حق انتخاب کاملاً با شماست اما ما به این نتیجه رسیده‌ایم که در بسیاری از موارد، بخشیدن والدین اتفاقی است که به طور طبیعی در طول روند درمان رخ می‌دهد. افراد به مرور زمان کمتر به والدین خود به‌عنوان افرادی غول آسا و منفی نگاه می‌کنند و آن‌ها را به‌عنوان افرادی با نگرانی‌ها و مشغله‌های مختص خودشان می‌بینند. آن‌ها در می‌یابند که والدین آن‌ها نیز در تله گرفتار شده‌اند و بیشتر به بچه‌ها شبیه هستند تا هیولا. آن‌ها می‌توانند والدین خود را ببخشند.

معمولاً وقتی مراجعین تلهٔ زندگی خود را تشخیص می‌دهند، به چنین احساسی می‌رسند. این احساس عبارتست از روشن‌شدن موضوعی که همیشه برای آن‌ها مبهم و گنگ بوده است.

اغلبِ ما، به ترکیبی از تسلیم‌شدن، فرارکردن و ضدحمله روی می‌آوریم. باید یاد بگیریم تا برای غلبه بر تله‌های زندگی و رسیدن به سلامتِ دوباره، این شیوه‌های غلبه را تغییر دهیم.

با اتخاذ رویکرد فرار، با خودمان معامله می‌کنیم. در کوتاه مدت احساس رنجش نداریم اما در طولانی مدت از عواقب ناشی از این فرار رنج می‌بریم.

زمانی که تسلیم می‌شویم، دیدگاه خود نسبت به شرایط را، در راستای تأیید تله‌ای که گرفتار آن هستیم، به هم می‌ریزیم. هر زمان که تلهٔ ما فعال می‌شود، با حسی شدید واکنش نشان می‌دهیم. شریکی را برمی‌گزینیم و با او وارد موقعیت‌هایی می‌شویم که تله‌ای که در آن گرفتار آمده‌ایم را تشدید می‌کنند. «ما همچنان تلهٔ زندگی را زنده نگه می‌داریم.»

افرادی که دچار مشکلات محدودیتی هستند، بسیار به «سرزنش» دیگران می‌پردازند. به جای اینکه خودشان را منشاء مشکل بدانند، به سرزنش دیگران مشغول می‌شوند.

وقتی در محیطی بزرگ می‌شویم که در آن محدودیت‌های واقع‌گرایانه وضع شده است، والدین ما برای رفتارهایمان عواقبی را در نظر گرفته‌اند که به خویشتن‌داری ها و خودفرمانی های واقع‌گرایانه پاداش می‌دهد. «بیش از حد» لوس نمی‌شویم یا به ما آزادی بیش از اندازه داده نمی‌شود. یاد گرفته‌ایم که مسئولیت‌پذیر باشیم. باید تکالیف مدرسه و کارهای روزمره را انجام دهیم. والدینمان به ما کمک می‌کنند تا یاد بگیریم که از دید دیگران نگاه کنیم و نسبت به نیازهای دیگران نیز حساس باشیم. یاد گرفته ایم که دیگران را بی‌دلیل نرنجانیم. یاد گرفته‌ایم که به حقوق و آزادی دیگران احترام بگذاریم.

داشتن محدودیت‌های واقع‌گرایانه یعنی «پذیرش محدودیت‌های درونی و بیرونی نسبت به رفتارتان.» این مسئله، ظرفیت درک و در نظرداشتن نیازهای دیگران را شامل می‌شود؛ یعنی برقراری تعادل میان نیازهای دیگران و نیازهای خودمان. همچنین شامل تمرین برای خویشتن‌داری و خودفرمانی می‌شود تا بتوانیم بدون مواجهه با مجازات اجتماعی، به اهداف خود دست یابیم.

هنگامی که دچار مشکل محدودیت باشید، بیش از حد درگیر نیازهای خود می‌شوید و «به نیازهای دیگران اهمیت نمی‌دهید.» ممکن است تا حدی چنین کاری را انجام دهید که دیگران شما را فردی خودخواه، پرتوقع، کنترل‌کننده و خودشیفته قلمداد کنند. همچنین ممکن است مشکلاتی نیز با خویشتن‌داریِ خود داشته باشید. آنچنان هوسران و احساساتی هستید که در رسیدن به اهداف طولانی مدتتان به مشکل برمی‌خورید. همیشه به دنبال رضایت‌مندی های فوری و زودگذر هستید.

در محیطی در دوران کودکی که در آن ابراز وجود تشویق می‌شود، حمایت می‌شویم تا علایق طبیعی و اولویت‌های خودمان را کشف کنید. نیازها و خواسته‌های ما برای تصمیم‌گیری مورد اهمیت واقع می‌شوند. اجازه داریم تا آنجا که به دیگران آسیبی نرساند، احساساتی همچون خشم و ناراحتی را ابراز کنیم. به صورت مداوم اجازه داریم تا رفتاری سرخوشانه و بی پروا و مشتاقانه داشته باشیم. تشویق می‌شویم تا میان کار و تفریح تعادل ایجاد کنیم. معیار و ملاک‌ها معقول هستند.

ابراز وجود، آزادیِ بیان حرف‌هایمان، احساساتمان (که شامل خشم نیز می‌شود) و امیال طبیعیمان است. ابراز وجود بر این باور دلالت دارد که نیازهای ما نیز به اندازهٔ نیازهای دیگران اهمیت دارد. ما آزادیم تا به صورت خودجوش و بدون بازداری‌های افراطی عمل کنیم. ما آزادیم تا سراغ فعالیت‌ها و سرگرمی‌هایی برویم که موجب «خوشحالی» ما می‌شوند؛ نه فقط سراغ آن دسته از فعالیت‌هایی که اطراف ما هستند. ما زمان داریم تا خوش بگذرانیم و سرگرمی داشته باشیم، نه اینکه فقط درگیر کار و رقابتی دائمی باشیم.

آسیب‌های وارده به عزت نفس ما، به احساس «شرمندگی» منتهی می‌شود. شرمندگی، رایج‌ترین و غالب‌ترین احساس در این حوزه است. اگر شما گرفتار تلهٔ شکست و نقص هستید، پس زندگی شما سرشار از شرمندگی نسبت به خودتان است.

تلهٔ شکست شامل احساس عدم صلاحیت در رسیدن به موفقیت در زندگی فردی و کاری می‌شود. همان احساسی است که باعث می‌شود فکر کنید کمتر موفق هستید و استعداد کمتری دارید و یا نسبت به دیگران از هوش کمتری برخوردارید.