بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

شما از نقدشدن، ارزیابی شدن و شنیدن قضاوت منفی می‌ترسید. شما وابسته به فکری هستید که دیگران در مورد شما دارند. بسته به اینکه نسبت به چه چیزی حساس هستید (ظاهر، شغل، هوش و یا توانایی مکالمه)، ترس شما نیز در همان زمینه نمایان می‌شود.

فرض اولیهٔ شناخت‌درمانی بر این اساس استوار است که روشی که از طریق آن دربارهٔ رخدادهای زندگی‌مان «فکر» می‌کنیم (شناخت)، نشان‌دهندهٔ «احساس» ما نسبت به آن‌هاست (احساسات). افرادی که مشکلات عاطفی و احساسی دارند، به سوی تحریف واقعیت تمایل پیدا می‌کنند. به‌عنوان مثال، هِدِر از مادرش یاد گرفته بود که فعالیت‌های روزانه‌ای همچون استفاده از مترو برای رفت و آمد، کاری خطرناک است.

قدم‌هایی که برای تغییر تلهٔ ترک‌شدن باید پشت سر بگذارید: تغییرِ ترک‌شدن: ۱. ترک‌شدن دوران کودکی خود را درک کنید. ۲. احساساتِ ترک‌شدن را در خود کنترل کنید. حساسیت بیش از اندازه خود نسبت به از دست‌دادن افراد را بشناسید، ترس‌های ناامیدکنندهٔ خود از تنهاماندن و نیازتان به حضور افراد را تشخیص دهید. ۳. روابط گذشتهٔ خود را مرور و الگوهای تکرارشونده را مشخص کنید. فهرستی از خطرات تلهٔ ترک‌شدن تهیه کنید. ۴. از افرادی که تعهدی ندارند، بی‌ثبات و یا دمدمی مزاج هستند دوری کنید حتی با اینکه آن‌ها جاذبهٔ زیادی ایجاد می‌کنند. ۵. هنگامی که فردِ باثبات و متعهد را یافتید، به او اعتماد کنید. باور کنید که برای همیشه در کنار شما خواهد ماند و شما را ترک نخواهد کرد. ۶. در یک رابطهٔ سالم، زیادی به فرد مقابل نچسبید، حسادت نکنید و یا نسبت به جدایی‌های معمولی واکنش غیرمعمولی نشان ندهید.

گرایش به اجتناب از رنجش، یکی از بزرگترین موانعِ مسیرِ تغییر است.

اولویت‌های خود را در بسیاری از جنبه‌های زندگی مثل: فیلم، غذا، سرگرمی، سیاست، بحث‌های موجودو غیره شکل دهید. درمورد خود و خواسته‌هایتان فکر کنید. این کار نیازمند تغییر در توجهات شماست. به جای اینکه تمام انرژی روحی خود را صرف فهمیدن خواست و حس دیگران کنید، توجه خود را معطوف به احساسات و خواسته‌های خود بکنید. به چیزی که ترجیح می‌دهید فکر کنید.

باورهای اولیه به ما حس اطمینان و پیش‌بینی می‌دهند. آن‌ها آشنا و آرامش‌بخش هستند. به عبارت دیگر، آن‌ها حسِ بودن در خانهٔ خودتان را به شما می‌دهند. به همین دلیل است که روانشناسانِ شناختی معتقدند که پیش‌زمینه‌ها و یا همان تله‌های زندگی به سختی تغییر می‌کنند.

آنچه برای رشد بدان نیز داریم ۱. امنیت اولیه ۲. ارتباط با دیگران ۳. استقلال فردی ۴. عزت نفس ۵. ابراز وجود ۶. محدودیت‌های واقع‌گرایانه

ما آزادیم تا به صورت خودجوش و بدون بازداری‌های افراطی عمل کنیم. ما آزادیم تا سراغ فعالیت‌ها و سرگرمی‌هایی برویم که موجب «خوشحالی» ما می‌شوند؛ نه فقط سراغ آن دسته از فعالیت‌هایی که اطراف ما هستند. ما زمان داریم تا خوش بگذرانیم و سرگرمی داشته باشیم، نه اینکه فقط درگیر کار و رقابتی دائمی باشیم.

احساس امنیت اساسِ هر چیزِ دیگری است.

هنگامی که مراجعه‌کنندگانی با کمبودهای عاطفی برای درمان نزد ما می‌آیند، حتی مدتی پس از اینکه دفتر را ترک می‌کنند نیز احساسی حاکی از تنهایی را برای ما به جا می‌گذارند.

آیا مدام به سمت رابطه با افرادی کشیده می‌شوید که با شما سرد برخورد می‌کنند؟ آیا حس می‌کنید که نزدیک‌ترین افراد به شما به اندازهٔ کافی به شما اهمیت نمی‌دهند و یا درکتان نمی‌کنند؟ - آیا حس می‌کنید که ذاتاً فردی دچار کمبود هستید که هیچ‌کس نمی‌تواند شما را بپذیرد و یا دوست بدارد؟ - آیا از آنجا که نیازهای دیگران را بر نیازهای خود ترجیح می‌دهید، هرگز به آنچه که می‌خواهید می‌رسید؟ و یا آیا هرگز نمی‌دانید که نیازهای شما حقیقتاً چه هستند؟ - آیا حس می‌کنید اتفاق بدی رخ می‌دهد که زخمی معمولی ترسی سهمگین در شما به وجود می‌آورد؟ -فارغ از هر اندازه تحسین عمومی و تأیید اجتماعی که از دیگران دریافت می‌کنید، آیا همچنان احساس نارضایتی، ناکامی و حق‌نشناسی می‌کنید؟ الگوهایی از این دست را «تله‌های زندگی» می‌نامیم. در این کتاب، به توصیف یازده تلهٔ رایج در زندگی می‌پردازیم و به شما چگونگی «شناخت» آن‌ها، درک سرچشمه و روش تغییر آن‌ها را نشان خواهیم داد. یک تلهٔ زندگی، الگویی است که از کودکی آغاز و تأثیرات آن در تمام طول زندگی منعکس می‌شود.

اگر اعتماد به نفس ندارید قطعاً وابسته هستید. در شما حفره‌ای وجود دارد که برای پرکردن آن به تکیه بر شخصی دیگر نیاز دارید، شخصی که اعتماد به نفس دارد.

نمی‌توانیم عواملی که آن‌ها را به‌عنوان مشکل نپذیرفته‌ایم، تغییر دهیم.

زمانی که منحصربه‌فردبودن شما پایمال شود، آن کاری را انجام خواهید داد که دیگران از شما می‌خواهند. از آن‌ها پیروی می‌کنید و به دنباله‌رویی همیشگی تبدیل می‌شوید. اما در گسترش و پرورش ایده‌ها، علایق و یا اولویت‌های خودتان ناکام خواهید بود. زمانی که وارد یک مکالمه می‌شوید، احساس می‌کنید چیزی برای گفتن ندارید. انفعال شما باعث می‌شود که چیزی برای ارائه نداشته باشید. حضور در مکالمات برای شما همچون باری سنگین است. با شنیدن مشکلی ندارید اما نمی‌توانید سر صحبت را باز کنید. نمی‌توانید عقاید خود را بازگو کنید. هیچ ایده‌ای راجع به اینکه چه کاری انجام دهید و یا کجا بروید ندارید. پس از مدتی ممکن است ترجیح دهید جامعه را ترک کنید تا اینکه با کسی باشید و توانایی حرف‌زدن نداشته باشید. این الگو نیز مانند سایر سرچشمه‌هایی که در مورد آن‌ها توضیح دادیم، شما را از نظر اجتماعی مضطرب و منزوی می‌سازد.

ما به روش‌های مختلفی که با ما رفتار شده و با آن‌ها بزرگ شده‌ایم، عادت می‌کنیم. اگر در خانواده‌ای بزرگ شویم که در آن با ما بدرفتاری شده، نادیده گرفته شدیم، سرمان فریاد کشیده شده، مدام مورد انتقاد واقع شده‌ایم و یا مطیع هستیم، پس همیشه نیز در چنین شرایط و موقعیتی نیز احساس راحتی می‌کنیم.

هنوز همان کودک هستیم که همان درد قدیمی را تجربه می‌کنیم.

اگر والدین ایرادگیری داشته‌اید، احتمالاً شما نیز به انتقاد از خود متمایل هستید. بیاعتبارکردنِ خود را تمام کنید. از خود حمایت کنید. این کار یعنی پرورشدادن خودتان که شما بایستی آن را یاد بگیرید. چنین عملی به شما یاد می‌دهد که حتی اگر بی‌نقص نیستید، باز هم باید ادامه دهید. بازهم به خود قدرت دهید و شایستگی خود را بسازید.

بزرگسالان تفاوت‌ها را بیشتر درک می‌کنند. تنها کودکان و یا بزرگسالان نابالغ هستند که حس می‌کنند باید مثل دیگران بود.

بهتر است یک رابطهٔ مایوس‌کننده به بن‌بست برسد تا اینکه شما را در تلهٔ ترک‌شدن گرفتار کند.

«به بچه می‌گویی خرمن را آتش نزن، اما او خرمن را آتش می‌زند زیرا به او گفتی که این کار را نکن!»