بریده‌هایی از کتاب غروب‌ پروانه

اما پروانه گفت: «همه‌چیز موقت است، هر چیزی فقط برای لحظه‌ای عمر دارد، از عمرش که گذشت فراموش می‌شود. هیچ‌چیز نیست که عاقبت به تلی از غبار بدل نشود. پایان چیزها غباری بیش نیست.»

تنها کسانی باید توبه کنند که خدا را برای آزار دادن و نفرین کردن انسان‌های دیگر به کار می‌گیرند و بدون جهانی که در آن انسان‌های دیگر تکفیر نشوند نمی‌توانند زندگی کنند... هر کاری انجام می‌دهند تا دنیایی بیافرینند که در آن خدا را برای تحقیر کردن و ذلیل کردن کسان دیگر به کار بگیرند... این‌ها خدا را جوری تفسیر می‌کنند تا به دشمن انسان تبدیلش کنند

تنها کسانی باید توبه کنند که خدا را برای آزار دادن و نفرین کردن انسان‌های دیگر به کار می‌گیرند

وقتی رویاها کشته می‌شوند، تنها چیزی که معنی دارد خود زندگی است؛ کرامت ویژهٔ زندگی و حق اساسی انسان‌ها برای زنده بودن...

زندگی مانند آب است، هر قطره‌ای از آن که می‌رود، قطرهٔ دیگری باید جایش را بگیرد.

عشق جنگ است. عشق مثل همهٔ جنگ‌های دیگر بالا و پایین دارد، بازنده و برنده در آن هست. عشق جنگ است، جنگ با همهٔ دنیا.

در این دنیا کدام دو چیز مانند پروانه و عشق شبیه هم هستند؟ به پروانه نگاه کن و آن را با عشق مقایسه کن. باظرافت، عمر کوتاه،‌ فرو ریختن و سوختن... نگاه کن... نگاه کن

زن هم زیبایی عمیق‌تر و عجیب‌تری است. زیبایی زن به زیبایی وصال با جهان است، زیبایی حضور همهٔ سحر طبیعت در میان زندگی.

هیچ‌چیز از سرگذشت انسان‌ها عجیب‌تر و فریبنده‌تر و دلرباتر نیست

مشکل عاشق این است که آن‌قدر خواب می‌بیند که خودش را از یاد می‌برد...

«همهٔ عاشقانی که جایی ندارند، و ستم خانواده و قبیله و شیطان آن‌ها را از هم جدا کرده است، باید باغ آزادی داشته باشند... عشق باید سرزمین خودش را داشته باشد.»

«همهٔ جهان پر از عشق ناکام است، کوه‌های دور پر از عشق ناکام است، روستاهای فراموش‌شده و کوچک پر از عشق ناکام هستند. هر شهر یا شهرکی را سر راهم دیدم به‌جز عشق‌هایی پوچ و بی‌فرجام، هیچ‌چیز دیگری در آن نیست.»

هیچ‌چیز زیباتر از تنها بودن در خاکی که خودت انتخاب می‌کنی نیست.»

مصیبت است که انسان کتاب‌ها را بخواند و از آن‌ها برداشت نادرست داشته باشد.

همه‌چیز موقت است، هر چیزی فقط برای لحظه‌ای عمر دارد، از عمرش که گذشت فراموش می‌شود. هیچ‌چیز نیست که عاقبت به تلی از غبار بدل نشود. پایان چیزها غباری بیش نیست.

به او آموختند که انسان از چیزهای کوچک، ساده و معمولی می‌تواند خوشبختی‌های بزرگی بسازد. یادش دادند که خوشبختی می‌تواند تنها ترانه‌ای باشد، می‌شود زندگی‌ای باشد دور از ترس، دور از تهدیدهای دائمی مرگ. می‌شود خوشبختی چیزی باشد عادی‌تر از همهٔ چیزهای معمولی.

جوهر خدا در میان آن قوانین پنهانی و نیرومند است که باعث می‌شود مخلوقات زندگی را دوست داشته باشند. هر چیزی که مرا به سمت دوست داشتن زندگی ببرد خدایی است.»

ما در روزگاری ترسناک زندگی می‌کنیم که انسان باید بتواند از رویاهایش دست بردارد و زندگی کند.

عشق از همهٔ چیزها ترسناک‌تر است. عشق کاری می‌کند که انسان به جای آن‌که در جست‌وجوی خدا باشد، به دیدن ماه و ستاره و زیبایی بگردد.... مشکل عاشق این است که آن‌قدر خواب می‌بیند که خودش را از یاد می‌برد... دنیا را از یاد می‌برد و همیشه با اندوهی ترسناک پایان می‌پذیرد... زیرا، من می‌دانم، عشق سعادتمندانه وجود ندارد... عشق سعادتمندانه همیشه عشقی مرده است.

«همه‌چیز موقت است، هر چیزی فقط برای لحظه‌ای عمر دارد، از عمرش که گذشت فراموش می‌شود. هیچ‌چیز نیست که عاقبت به تلی از غبار بدل نشود. پایان چیزها غباری بیش نیست.»