بریده‌هایی از کتاب غروب‌ پروانه

طمع در بهشت ممکن است به خداناشناسی عمیقی تبدیل شود. آرزوی رفتن به بهشت می‌تواند تبدیل شود به ضدیت با همهٔ قوانین انسان و خدا.

روز محشر روزی است که انسان نتواند بنویسد. روز آخرت روزی است که نوشتن پایان یابد. آن‌وقت است که دیگر انسان نمی‌تواند بر هر چیز نامی بگذارد و دنیا را وصف کند...

عشق جنگ است. عشق مثل همهٔ جنگ‌های دیگر بالا و پایین دارد، بازنده و برنده در آن هست. عشق جنگ است، جنگ با همهٔ دنیا.

یک روز آسمان شکافته می‌شود و عشق و محبت از ملکوت‌های دور فرو می‌بارد. کشتزارها به جنب‌وجوش می‌افتند و از ساقهٔ نازک درختان سرسبز شبنم عشق فرو می‌چکد و سرزمین عشق را می‌پوشاند. انسان به‌جز محبت و دوستی کار دیگری برایش باقی نمی‌ماند. هر انسانی می‌آید و گرد عاطفه را بر سر آن دیگری می‌افشاند. تنها عشق است که بزرگ می‌شود و گسترش می‌یابد، به اندازه‌ای که دیگر به‌جز عشق هیچ واژهٔ دیگری نمی‌ماند. دیگر لازم نیست انسان انواع زبان‌ها را بداند، چون عشق تنها یک زبان دارد. انسان لازم نیست انواع هنرها را داشته باشد، چون عشق تنها هنر می‌شود. دیگر لازم نیست کسی کار بکند چون عشق تنها کار انسان می‌شود

زن هم زیبایی عمیق‌تر و عجیب‌تری است. زیبایی زن به زیبایی وصال با جهان است، زیبایی حضور همهٔ سحر طبیعت در میان زندگی.

هیچ‌چیز از سرگذشت انسان‌ها عجیب‌تر و فریبنده‌تر و دلرباتر نیست

عشق به‌خودیِ‌خود سعادتمندی است.

مشکل عاشق این است که آن‌قدر خواب می‌بیند که خودش را از یاد می‌برد...

«همهٔ عاشقانی که جایی ندارند، و ستم خانواده و قبیله و شیطان آن‌ها را از هم جدا کرده است، باید باغ آزادی داشته باشند... عشق باید سرزمین خودش را داشته باشد.»

«همهٔ جهان پر از عشق ناکام است، کوه‌های دور پر از عشق ناکام است، روستاهای فراموش‌شده و کوچک پر از عشق ناکام هستند. هر شهر یا شهرکی را سر راهم دیدم به‌جز عشق‌هایی پوچ و بی‌فرجام، هیچ‌چیز دیگری در آن نیست.»