بریده‌هایی از کتاب غروب‌ پروانه

تنهایی و رویا، ناامیدی و رویا، بن‌بست و رویا از یکدیگر جدا نمی‌شوند، حتی عشق و رویا از یکدیگر جداشدنی نیستند. انسان همیشه عاشق همان کسی است که هرگز از رویاهایش بیرون نمی‌آید.

این کشور عاری از انسانی است که بتوان دوستش داشت، خالی از انسانی است که بتوان در کنارش، زیر پای آن دیو بزرگ که اسمش زمان است، ماندن را تاب آورد.

گفت: «چطور عشق سعادتمندانه وجود ندارد؟ عشق به‌خودیِ‌خود سعادتمندی است.» جوان خنزرپنزری که چندین قطعه شعر کلاسیک را که بر زبانش هم تأثیر گذاشته بود از بر بود، پاسخ داد: «نه نصرالدین خوشبو، عشق خیال است... عشق خیالی عجیب دربارهٔ معشوق است...»

بی‌باوران حقیقی آن‌ها هستند که معصومیتی دروغین به خودشان می‌بخشند و پلیدی را به دیگران

بعضی امیدها هستند که انسان هرقدر هم پیر باشد، نمی‌تواند دست‌بردارشان شود.

مصیبت است که انسان کتاب‌ها را بخواند و از آن‌ها برداشت نادرست داشته باشد.

وحشتناک است اگر هر انسانی بخواهد رویاهای خودش را به انسان‌های دیگر و به تاریخ تحمیل کند.

عشق باید پلی وسیع به ایمان بزند؛ ایمان به انسان و عظمتش.

«قسم به این انارها خدا دشمن عشق و فرار نیست.»

چه تحقیری است در مملکتی که هزار ایل، هزار پدر و هزار پیغمبر راست‌گو و دروغ‌گو دارد عاشقان جایگاهی نداشته باشند...

«یکی را پیدا می‌کنم که دلش از گل لطیف‌تر باشد، حسش از برگ گل رز ظریف‌تر و خیالش مثل شب‌بو و نسرین و یاسمن آراسته باشد!»

«تا جهنم، تا مرگ، تا قیامت با تو می‌آیم.»

هیچ‌چیز نیست که عاقبت به تلی از غبار بدل نشود.

در نظر او همهٔ پدیده‌ها مثل ظاهر کردن عکس از روی نگاتیو بودند. در همه‌چیز دنبال آغازی تاریک می‌گشت و پایانی روشن و براق که مانند عکس‌های خودش پرفروغ باشد.

«یک روز آسمان شکافته می‌شود و عشق و محبت از ملکوت‌های دور فرو می‌بارد. کشتزارها به جنب‌وجوش می‌افتند و از ساقهٔ نازک درختان سرسبز شبنم عشق فرو می‌چکد و سرزمین عشق را می‌پوشاند. انسان به‌جز محبت و دوستی کار دیگری برایش باقی نمی‌ماند. هر انسانی می‌آید و گرد عاطفه را بر سر آن دیگری می‌افشاند. تنها عشق است که بزرگ می‌شود و گسترش می‌یابد، به اندازه‌ای که دیگر به‌جز عشق هیچ واژهٔ دیگری نمی‌ماند. دیگر لازم نیست انسان انواع زبان‌ها را بداند، چون عشق تنها یک زبان دارد. انسان لازم نیست انواع هنرها را داشته باشد، چون عشق تنها هنر می‌شود. دیگر لازم نیست کسی کار بکند چون عشق تنها کار انسان می‌شود.»‌

چرا نباید تکه‌زمینی برای عاشقان حلال باشد!» راهنمای چشم‌آبی گفت: «آخر عشق از همهٔ چیزها ترسناک‌تر است. عشق کاری می‌کند که انسان به جای آن‌که در جست‌وجوی خدا باشد، به دیدن ماه و ستاره و زیبایی بگردد.... مشکل عاشق این است که آن‌قدر خواب می‌بیند که خودش را از یاد می‌برد... دنیا را از یاد می‌برد و همیشه با اندوهی ترسناک پایان می‌پذیرد... زیرا، من می‌دانم، عشق سعادتمندانه وجود ندارد... عشق سعادتمندانه همیشه عشقی مرده است.» نصرالدین با دستمالی پیشانی خودش را پاک کرد و گفت: «چطور عشق سعادتمندانه وجود ندارد؟ عشق به‌خودیِ‌خود سعادتمندی است.»

«اولین‌بار است که شهر را می‌بینم، قبلاً هیچ شهری را از نزدیک ندیده‌ام. همیشه از دور به شهر نگاه کرده‌ام...» فریدون به چنگ‌های قلاب‌مانندش نگاه کرد و گفت: «مواظب باش به آب‌وهوا و منظره‌های این‌جا عادت نکنی. سعی کن زیاد از آب این‌جا نخوری و خیلی به زن‌ها نگاه نکنی... شهر مانند تریاک است، اگر به آن عادت کنی دل کندن از آن ساده نیست.»

«زندگی غبار است، و حقیقت، کنار هم گذاشتن ذرات ریز غبار.»

مرگ یعنی فراموش شدن نزد دوستان.