بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

کودک من به طور قطع من از مرگ هم نمی‌ترسم... وقتی کسی می‌میرد یعنی قبلاً از هیچ ساخته شده و به این دنیا آمده است. اما مطمئنا از عدم و نیستی و فکر این‌که اگر هرگز نبودم می‌ترسم.

با این حال در اوج بدبختی باز هم فکر نمی‌کنم دوست نداشتم به این دنیا بیایم، چون فکر می‌کنم چیزی بدتر از نبودن نیست.

زندگی با پدر تو تنها یک نتیجه برای من داشت و آن هم این‌که دانستم هیچ چیز به اندازهٔ جذب دو موجود به طرف هم نمی‌تواند آزادی را از آن‌ها سلب کند،

و یا این‌که به همه بفهمانی که چیدن سیب ممنوعه توسط حوا باعث به وجود آمدن گناه نشده، بلکه باعث به وجود آمدن کنجکاوی باشکوهی به اسم «نافرمانی» شده.

امشب پی بردم که هستی و با تمام وجود احساست می‌کنم

امان از آن روزی که در کنار ظالمین زورگو زندگی کنی که حتی از فکر کردن به آزادی هم محرومت می‌کنند... آن زمان است که زندگی به جهنمی بیش، شبیه نیست.

تنها کسانی که در گذشته‌شان زیاد گریه کرده‌اند می‌توانند قدر لحظات شاد اکنون‌شان را به خوبی بدانند و این‌گونه بخندند.

اما آیا نیستی و عدم بهتر از درد و رنج است؟!...

هزاران بچه می‌میرند و هزاران بچه به دنیا می‌آیند. زندگی نه به تو نیاز دارد نه به من. تو مردی و من هم یک روز خواهم مرد، اما این هم اصلا دیگر برایم مهم نیست، چرا که «زندگی همچنان جریان دارد...»

وقتی به آرزویت می‌رسی فکر می‌کنی این همان آرزویی نبوده که در فکر و خیالت می‌پروراندی.

برای رسیدن به آزادی، ثروت، عشق و هر آن‌چه در آرزویش هستی می‌کوشی، اما به محض این‌که به آن دسترسی پیدا می‌کنی دیگر برایت جذابیتی ندارد.

کودک من، زندگی یعنی خستگی، یعنی یک جنگ تکراری که هر روز باید آن را تجربه کنی و برای هر لحظه شادی کوتاه‌مدتش باید تاوان سنگینی بپردازی

به طور کل از تمام آدم‌هایی که خیال می‌کنند با افکار درست یا نادرستشان دارند به اطرافیانشان لطف می‌کنند بدم می‌آید.

تو بدون این‌که بخواهی بکشی، کشتی... چرا که من خودم نمی‌خواستم به دنیا بیایم. هیچ کس نمی‌خواهد به دنیا بیاید. این‌جا، این بالا در آسمان، هیچ کس خواستار متولد شدن نیست. هیچ حق انتخابی هم وجود ندارد. جز عدم هیچ چیزی به چشم نمی‌خورد. وقتی دستور موجود شدن صادر می‌شود، کسی نمی‌پرسد خوب است یا بد. فقط منتظر می‌نشینیم ببینیم از زاده شدن رضایت داریم یا خیر...

زندگی نه به تو نیاز دارد نه به من. تو مردی و من هم یک روز خواهم مرد، اما این هم اصلا دیگر برایم مهم نیست، چرا که «زندگی همچنان جریان دارد...»

این زن خواهان مرگ فرزندش نبود، بلکه می‌خواست خودش زندگی کند.»

او فکر می‌کند پسر بودن یک امتیاز است. او هم تقصیری ندارد، این‌گونه آموزشش داده‌اند

در دنیایی که قرار است تو در آن متولد شوی، با تمام تغییراتی که ادعا می‌شود در مورد زنان اعمال شده است، باز هم زنی را که ازدواج نکرده بچه‌دار شده باشد را «زنی ناپاک» می‌دانند و اگر غیر از این باشد، او را از خودگذشته‌ترین و تحسین‌برانگیزترین زن می‌دانند.

راستی زندگی در رحم من چطور می‌گذرد؟!...

مادر شدن یه شغل یا حتی یک وظیفه نیست، بلکه حقی است شبیه هزاران حق دیگر که باید آن را فریاد بزنی و به گوش همه برسانی. اما اغلب مواقع این فریاد به شکست منتهی می‌شود