بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

حتی تخم یک گیاه که به آرامی سر از خاک بیرون می‌آورد هم شجاع است. با این که می‌داند وزیدن یک باد تند یا لگد یک بچهٔ بازیگوش او را به فنا خواهد برد، با این‌حال با شجاعت تمام برای ادامهٔ زندگی می‌جنگد و رشد می‌کند و گردافشانی می‌کند و جنگل را به وجود می‌آورد.

این که برای رسیدن به آزادی، ثروت، عشق و هر آن‌چه در آرزویش هستی می‌کوشی، اما به محض این‌که به آن دسترسی پیدا می‌کنی دیگر برایت جذابیتی ندارد.

مطمئنم روزی که بخواهم آن‌ها را به پایت کنم گریه و زاری خواهی کرد. اما من به زور با توجیه این‌که هوا سرد است، آن‌ها را به پای تو خواهم کرد و تو مجبور به عادت کردن می‌شوی و این اولین گام‌های اسارتی است که تو در این دنیا با آن مواجه خواهی شد. بخشی از این اسارت‌ها از سر نیاز است، نیاز برای خوراک و پوشاک و خواب و تفریح و آغوش گرم و محبت... قسمت دیگری از اسارت زمانی آغاز می‌شود که من به تو بیاموزم، از تجربیاتم در اختیار تو بگذارم و بابت اشتباهاتت سرزنشت کنم و ترس‌های خود تو از ناراحتی‌های من بابت تک تک اشتباهاتت بیش‌تر تو را آزار خواهد داد. سپس باید تو را آزاد بگذارم تا بروی... تجربه کسب کنی... مانند پرندگانی که وقتی پرواز را می‌آموزند از لانه بیرون می‌روند تا با دنیای جدید بیش‌تر آشنا شوند...

از درد نمی‌ترسم... درد با ما زاده شده و با ما بزرگ می‌شود و آن‌قدر در وجود ما عجین می‌گردد که آن را مانند دستها و پاهایمان جزئی از وجودمان می‌دانیم.

قطع من از مرگ هم نمی‌ترسم... وقتی کسی می‌میرد یعنی قبلاً از هیچ ساخته شده و به این دنیا آمده است. اما مطمئنا از عدم و نیستی و فکر این‌که اگر هرگز نبودم می‌ترسم.

"فردای خوب" هنوز نرسیده و شاید هم اصلاً دیگر نیاید...

هرگز نباید دلسرد شوی، چرا که مبارزه و تلاش برای رسیدن به مراتب زیباتر از خود رسیدن به مقصد و پیروزی است.

احتمالاً اگر از اولین انسان هم پرسیده می‌شد که می‌خواهی متولد شوی یا خیر، به طور قطع جوابش منفی بود. اما هیچ سوالی در این باره از او پرسیده نشد و او به ناچار به این دنیا قدم گذاشت و زندگی کرد و نسلش را بدون این‌که از آن‌ها هم سوالی شود ادامه داد و خودش از دنیا رفت و احتمالاً اگر این اجبار وجود نداشت، اکنون ما هم وجود نداشتیم.

گرسنگی و فقر هر نوع احساسی را در وجود انسان می‌کشد

در این دنیا کلمهٔ «آزادی» زیاد به گوشت خواهد خورد. این کلمه هم همانند «عشق» تمام ارزشش را از دست داده است

نمی‌دانم چرا این‌گونه می‌خندد؛ شاید به این علت که پیش از این زیاد گریه کرده است

چون خودت را دوست نداری، به دنبال کمبودهایت در دیگری هستی و یا شاید هم به دنبال راهی برای نجات از تنهایی و بی کسی. از نظر خیلی‌ها این‌ها همان عشق هستند،

انسان‌ها وقتی خود را در خطر می‌بینند تن به خفت می‌دهند و به محض این‌که خطر رفع شد، به جایگاه انسانی خود بازمی‌گردند. پس دقت کن که هیچگاه در برابر خطر، انسانیتت را از دست ندهی، حتی اگر ترس تمام وجودت را گرفته باشد.

عشق فقط یک فریب است برای سرگرم کردن روح ناآرام انسان.

زندگی یعنی خستگی، یعنی یک جنگ تکراری که هر روز باید آن را تجربه کنی و برای هر لحظه شادی کوتاه‌مدتش باید تاوان سنگینی بپردازی.

وقتی به آرزویت می‌رسی فکر می‌کنی این همان آرزویی نبوده که در فکر و خیالت می‌پروراندی. به نظر من رسیدن یعنی آخر خط و ای کاش هیچ گاه نرسی...

این هم یکی دیگر از حقایقی بود که تو شانس تجربه کردنش را از دست دادی... این که برای رسیدن به آزادی، ثروت، عشق و هر آن‌چه در آرزویش هستی می‌کوشی، اما به محض این‌که به آن دسترسی پیدا می‌کنی دیگر برایت جذابیتی ندارد.

در دنیایی که من در آن بودم و تو آن را رحم می‌نامیدی، هدف به دنیا آمدن بود؛ اما در دنیایی که تو در آن زندگی می‌کنی هدف رسیدن به مرگ است و این یعنی باید از عدم وارد عدم می‌شدم...»

تنها کسانی که در گذشته‌شان زیاد گریه کرده‌اند می‌توانند قدر لحظات شاد اکنون‌شان را به خوبی بدانند و این‌گونه بخندند. به زودی خواهی فهمید که گریه کردن بسیار آسان، ولی خندیدن سخت است.

کودک من به طور قطع من از مرگ هم نمی‌ترسم... وقتی کسی می‌میرد یعنی قبلاً از هیچ ساخته شده و به این دنیا آمده است. اما مطمئنا از عدم و نیستی و فکر این‌که اگر هرگز نبودم می‌ترسم.