بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

دختر بودن، یعنی یک جنگ بی پایان...

هنگامی که فهمید به نوعی سرطان قابل کنترل دچار است، تصمیم گرفت دیگر کتاب ننویسد و بقیهٔ عمر را به استراحت بپردازد. با نگاه ویژه‌ای که به زندگی داشت، گوشه‌گیرانه در آپارتمانش در نیویورک و ویلایش در توسکانی ایتالیا به زندگی مشغول بود؛ اما زمانی که حادثهٔ یازده سپتامبر روی داد، نتوانست در برابر این وسوسهٔ بزرگ مقاومت کند!

بالاخره آن روز فرا خواهد رسید که من تو را رها خواهم ساخت. اما این‌ها به معنی آزادی نیست، چرا که اسارت در عشق و محبت من، تو را به سمت من برخواهد گرداند.

نمی‌دانم چرا این‌گونه می‌خندد؛ شاید به این علت که پیش از این زیاد گریه کرده است؛

تنها کسانی که در گذشته‌شان زیاد گریه کرده‌اند می‌توانند قدر لحظات شاد اکنون‌شان را به خوبی بدانند و این‌گونه بخندند. به زودی خواهی فهمید که گریه کردن بسیار آسان، ولی خندیدن سخت است. به محض ورودت به این دنیا تنها کاری که می‌توانی انجام دهی گریه است. همه چیز تو را به گریه می‌اندازد: نور، گرسنگی، درد... و شاید ماه‌ها طول بکشد تا بتوانی اولین لبخندت را بزنی. اما از تو می‌خواهم که اولین خنده‌ات را به من تقدیم کنی تا به من ثابت شود که بهترین تصمیم را گرفته‌ام؛ که تو را خودم به دنیا آورده‌ام و به مادر دیگری تقدیمت نکرده‌ام.

من و تو زوج عجیبی هستیم و همه چیزمان به هم بستگی دارد: مثلاً اگر تو مریض شوی من هم مریض می‌شوم و اگر من بمیرم تو هم خواهی مرد. با این‌همه نه تو توان برقراری ارتباط مستقیم را با من داری، نه من با تو... تو با تمام آن‌چه که می‌دانی نمی‌توانی حدس بزنی که من چه شکلی هستم و چند سال دارم و با چه زبانی صحبت می‌کنم، از کجا آمده‌ام و کجا زندگی می‌کنم یا این‌که رنگ پوستم چیست و من هم مدام به این فکر می‌کنم که ما در حالی که خیلی به هم نزدیکیم، خیلی از هم دوریم... همان‌طور که کلی چیز از هم می‌دانیم، هیچ چیز از هم نمی‌دانیم...

در این دنیا کلمهٔ «آزادی» زیاد به گوشت خواهد خورد. این کلمه هم همانند «عشق» تمام ارزشش را از دست داده است

رمانتیک بودن چیز زیبایی است، اما حقیقت چیز دیگری است.

به نظر من عشق فقط یک فریب است برای سرگرم کردن روح ناآرام انسان.

همان طور که مغز و قلب هم جنسیتی ندارند.، بنابراین اگر قلب و مغز داشته باشی هرگز از تو نخواهم خواست که بر اساس زن یا مرد بودنت کاری را انجام بدهی که در این صورت چیزی جز تحمیل نیست.

چرا که مبارزه و تلاش برای رسیدن به مراتب زیباتر از خود رسیدن به مقصد و پیروزی است. وقتی به مقصد می‌رسی و پیروز می‌شوی، تازه احساس بی‌انگیزگی می‌کنی؛ چرا که هدفت تمام شده و باید برخیزی و برای خودت هدف‌های جدیدتری خلق کنی تا بی‌انگیزگی‌ات را سرپوش گذاری.

اگر در تخمی که تو از آن به وجود می‌آیی زندگی‌ای وجود دارد، پس حتماً اندیشه‌ای را هم در خود نهفته دارد.

به راستی که "زندگی" واژهٔ عجیبی است. زخم‌های روی بدن خیلی زود التیام می‌یابند و کم‌کم که اثر زخم‌ها از بین خواهند رفت، فراموش می‌کنیم که روزی از همین زخم‌ها خون می‌چکید.

فالاچی در پی سال‌ها فعالیت حرفه‌ای خود موفق به دریافت جوایز معتبر بسیاری (از جمله مدال طلای تلاش فرهنگی برلوسکونی، جایزهٔ آمبرگنو درو؛ معتبرترین جایزهٔ شهر میلان، جایزهٔ آنی تیلور مرکز مطالعات فرهنگ عامه نیویورک و…) شد. او همچنین یک بار کاندیدای دریافت جایزهٔ نوبل ادبیات گشت. نثر خاص اوریانا بسیار خشن، گاهی خوشبینانه و گاهی بسیار بدبینانه است. «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد»؛ فریادی است از خشم نسبت به آن چه بر سر بشر آمده، در عین حال از عشق مادر شدن می‌گوید؛ کتاب کوچکی که از نخستین سطر تا انتها سرشار از احساس شادی، ترس، مهربانی، یاس، خشم، امید، افسردگی و اضطراب است. شاید بحث اصلی کتاب سقط جنین باشد، اما به طور کلی تمام دیدگاه‌های موجود دربارهٔ زنان را توجیه می‌کند.

و این که دانستم چون خودت را دوست نداری، به دنبال کمبودهایت در دیگری هستی و یا شاید هم به دنبال راهی برای نجات از تنهایی و بی کسی. از نظر خیلی‌ها این‌ها همان عشق هستند

بهتر است این را در سرتان فرو کنید که مادر بودن یک "وظیفه" نیست، بلکه یک "انتخاب" است

برای رسیدن به آزادی، ثروت، عشق و هر آن‌چه در آرزویش هستی می‌کوشی، اما به محض این‌که به آن دسترسی پیدا می‌کنی دیگر برایت جذابیتی ندارد.

کودک من، زندگی یعنی خستگی، یعنی یک جنگ تکراری که هر روز باید آن را تجربه کنی و برای هر لحظه شادی کوتاه‌مدتش باید تاوان سنگینی بپردازی.

به همه بفهمانی که چیدن سیب ممنوعه توسط حوا باعث به وجود آمدن گناه نشده، بلکه باعث به وجود آمدن کنجکاوی باشکوهی به اسم «نافرمانی» شده...

در این دنیا هرکسی مشغول اذیت کردن کس دیگری است. اگر اذیت نکنی، خودت از بین می‌روی. به حرف آن‌ها که می‌گویند: «آن‌که بهترین است از بین می‌رود» توجهی نشان نده، چون به نظر من آن کس که از بین می‌رود مظلوم‌ترین و ضعیف‌ترین است که حتماً نمی‌تواند بهترین باشد.