بریده‌هایی از کتاب آشتی با کودک درون

امروزه روان‌شناسان به این نتیجه رسیده‌اند که خلاقیت اکتسابی است و می‌توان با بهره‌گیری از قوانینی خاص نیروی کودک درون را در انسان فعال کرد

یکی از نشانه‌های آزردگی کودک درون، سرکوب، مسدود و محدود کردن هیجانات خود مثل خنده و شادی و حتی در مواقعی گریه است.

کودک درون تو، به‌علت حضور افکار و احساس‌های محدودکننده‌ی توست که خلاق نیست. این افکار را باید شناسایی و آن‌ها را تخلیه کنید تا کودک خلاق درونت آزاد گردد.

کودک درونتان نیاز به شفا دارد. هر کس باید ابتدا کودک درون خود را پیدا کند، بعد خوب بشناسد و با او زندگی کند تا درنهایت بتواند تأثیر ژرف او را در فضاهای مختلف زندگی تجربه کند.

هیجانات و احساسات کودک درون هم به‌نوعی بازتاب افکار و احساسات والد درون افراد است. اگر والدی سخت‌گیر بر فرد حاکم شود، بی‌گمان کودک درون نتوانسته احساسات واقعی خود را بروز دهد؛ ولی اگر والد نوازشگر فرد فعال باشد او هم احساسات سرزنده و شادی دارد. کودک درون با احساسات خود زندگی می‌کند و سرمایه و ثروت او همین احساسات است. اگر فردی در خود فرو رفته و غمگین است، بی‌شک احساسات کودک درونش سرکوب شده است و اگر فردی پرشور، سرحال و سرزنده است، او می‌تواند از سرمایه‌ی احساسات خود در ارتباطاتش بهره ببرد.

افکار کودک درون در افکار والدانه ریشه دارد، چراکه کودک به نوار ضبط‌شده می‌ماند که قدرت تجزیه‌وتحلیل قوانین، دستورات و توصیه‌های والد را ندارد. لذا اگر افکار و قوانین والد منطقی باشد، به‌یقین به کودک درون منتقل می‌شود؛ ولی اگر این افکار بیمارگون، عصبانی و وسواس‌گونه باشد، باز هم تأثیرات منفی خود را برجای می‌گذارد. والد سرزنشگر مجموعه‌ای از دستورها را به او القا می‌کند و مجموعه‌ی از آن‌ها را هم والد نوازشگر القا کرده است. پس به‌نوعی می‌توان کودک درون را بازتاب اندیشه‌های والد به‌شمار آورد. چون شرایطی موجود نبوده که این بخش از شخصیت قوانین من والد را تجزیه‌وتحلیل کند، لذا درصدی از افکار کودک درون آلوده و مسموم است و نه‌تنها دیگر آن آزادی درونی را ندارد، بلکه اسیر افکار والد خود شده است.

کودک درون شما در دوران بزرگسالی سه بخش اساسی دارد: ۱. افکار کودک درون ۲. احساسات کودک درون ۳. رفتار کودک درون

به دوستانتان بگویید از شما زیر باران عکس یا فیلم بگیرند و کودک درونتان را به بازی ناهوشیارانه دعوت کنید!

کودک درون تو، هر روز و در شرایط خاص، به والدی مهربان نیاز دارد تا او را در آغوش بگیرد، به او دلداری بدهد، با او گفتگو درمانی کند و در شرایطی از او دفاع کند.

وقتی این حس فردیت در یک انسان زخمی یا آزرده از بین برود، در واقع آن فرد در اظهارنظراتش عقب خواهد رفت، دیگر نظر شخصی خود را باور ندارد و به‌شدت به نظرات دیگران تکیه می‌کند.

. کودکان در ابتدا فیلسوفان بزرگی هستند اما در مسیر زندگی توسط والد سرزنشگر، به‌مرور از بین می‌روند.

مرحله‌ی اول: ده دقیقه وَنگ‌وَنگ: با چشمانی بسته هر صدای بی‌معنی و ناخوشایندی را که دوست داری از خود درآور، آواز بخوان، فریاد بزن، هو بکش و اجازه بده بدنت هر کاری دلش خواست بکند. به هوا بپر، قدم بزن، خود را تکان‌تکان بده، بنشین؛ در این حالت هر کاری مجاز است. هرچه به ذهنت آمد ادا کن و نگران معقول بودن، موجه بودن، معنادار بودن و اهمیت آن نباش، بلکه مثل پرندگان به خودت آزادی بده!

کودک درون تو، به‌علت حضور افکار و احساس‌های محدودکننده‌ی توست که خلاق نیست.

افرادی که در کودکی‌شان، والد نوازشگر مناسبی نداشته‌اند و اکنون خودشان صاحب فرزند شده‌اند، به‌صورت افراطی از کودکشان حمایت می‌کنند که این امر می‌تواند به وابستگی روانی بیش‌ازحد کودکشان منجر بشود

مرحله‌ی دوم: ده دقیقه خنده‌ی شکمی با چشمان باز یا بسته: بی‌هیچ دلیلی شروع کن به خندیدن و هرگاه خنده‌ات فروکش کرد بگو: «هاهاها، هوهوهو!!» آن‌وقت خنده به سر جای خود باز می‌گردد. تو با این حفاری ساده متوجه می‌شوی که وجودت را لایه‌هایی چند از غبار فرا گرفته و این کار همچون شمشیری با یک ضربه، همه‌ی آن لایه‌ها را از هم متلاشی می‌کند و تو حتی تصورش را نمی‌کنی که تغییری بزرگ می‌تواند به وجودت راه یابد. خنده‌ی واقعی درباره‌ی هیچ‌چیز نیست، فقط همچون شکوفه‌ای روی درخت درونت پدید می‌آید و جوانه می‌زند، هیچ استدلال یا توجیه عقلانی ندارد و اسرارآمیز است.