بریده‌هایی از کتاب آشتی با کودک درون

کودک آزرده‌ی درون به‌شیوه‌ی نابالغانه در زمان و مکان‌های گوناگون خشم خود را ابراز می‌کند و به تضعیف جایگاه اجتماعی شما می‌پردازد. پس باید پیش از رخداد این قبیل اتفاقات، فضاهایی برای رهاسازی خشم و نفرت او فراهم بیاورید. او را به جنگل و کوه ببرید و بگذارید هرچه می‌خواهد داد و فریاد بزند، جیغ بکشد و پرت‌وپلا و ناسزا بگوید.

بارش باران و برف را از پشت عینک عادت نگاه نکنید، بلکه محو در بارش باران و برف شوید!

کودک درونتان را نسبت به صدای پرندگان حساس کنید تا بتواند از آن‌ها لذت ببرد! صدای پرندگان روی امواج مغز اثراتی آرام‌بخشی و مثبت دارد و تأثیرات شیمیایی روی خون شما بر جای می‌گذارد.

کودک درون به ادبیات سرمستی نیاز دارد. به صدای آب‌ها، امواج دریا، باران و شرشر آب گوش کنید و ببینید چقدر آرام‌بخش و مسحورکننده است. قسمتی از آرامش شما از همین صداهای طبیعت است.

کودک درونتان را مست بوی بهارنارنج کنید! به او آموزش بدهید که پنجره را هر روز برای استشمام بوها بگشاید! میوه‌های گوناگون را در دستانش بگذارید و اجازه بدهید با تمام وجود آن‌ها را بو بکشد، خود را در لطافت عطر آن رها کند و مدهوش شود.

بی‌هیچ دلیلی شروع کن به خندیدن و هرگاه خنده‌ات فروکش کرد بگو: «هاهاها، هوهوهو!!» آن‌وقت خنده به سر جای خود باز می‌گردد. تو با این حفاری ساده متوجه می‌شوی که وجودت را لایه‌هایی چند از غبار فرا گرفته و این کار همچون شمشیری با یک ضربه، همه‌ی آن لایه‌ها را از هم متلاشی می‌کند و تو حتی تصورش را نمی‌کنی که تغییری بزرگ می‌تواند به وجودت راه یابد. خنده‌ی واقعی درباره‌ی هیچ‌چیز نیست، فقط همچون شکوفه‌ای روی درخت درونت پدید می‌آید و جوانه می‌زند، هیچ استدلال یا توجیه عقلانی ندارد و اسرارآمیز است. مرحله‌ی سوم:

با چشمانی بسته هر صدای بی‌معنی و ناخوشایندی را که دوست داری از خود درآور، آواز بخوان، فریاد بزن، هو بکش و اجازه بده بدنت هر کاری دلش خواست بکند. به هوا بپر، قدم بزن، خود را تکان‌تکان بده، بنشین؛ در این حالت هر کاری مجاز است. هرچه به ذهنت آمد ادا کن و نگران معقول بودن، موجه بودن، معنادار بودن و اهمیت آن نباش، بلکه مثل پرندگان به خودت آزادی بده!

کودک درون شما بزرگ نشده و همچنان کم‌سن‌وسال باقی مانده و نیاز دارد والد نوازشگر مهربان که به او توجه ویژه دارد، واژه‌های قشنگ به او ابراز کند. کودک درون به پدر مهربان و مقتدر و مادری بامحبت نیاز دارد تا در شرایط خشم، ترس و عشق به او کمک کنند. حضور پررنگ والد نوازشگر یعنی شفای کودک زخمی درون.

افرادی که در بزرگسالی از کودک درون فعال و سالم برخوردارند، به‌سمت بازی و بازیگوشی هدفمند گرایش دارند، زندگی را سخت نمی‌گیرند و در زمان و مکان مناسب، به سرگرمی‌ها و تفریح‌های سالم خودشان می‌پردازند. بسیاری افراد بزرگسال که از منِ کودک خود دور می‌شوند، کم‌کم جدی، سخت و عبوس می‌گردند و دیگر حوصله‌ی بازی‌های هیجان‌انگیز و مفرح را ندارند، درصورتی‌که افراد سالم و طبیعی کودک درون شوخ‌طبع، شاد، خندان، سرحال و هیجانی دارند.

دائو (طبیعت) کودک درون را تربیت خواهد کرد. طبیعت شکلی از واقعیت است. کودک درونتان را در واقعیت محض به‌جریان بیندازید، او را درگیر هذیان‌ها و توهمات خود نکنید و بگذارید تخیل او در طبیعت شکل بگیرد. قفسی به اسم تربیت برای او درست نکنید، بگذارید لابه‌لای صدا، رنگ و بو و اشکال غلت بزند. این‌قدر محدودیت برایش درست نکنید! هیچ عقیده‌ی ساختگی را به او تحمیل نکنید. طبیعت پر از رازهای هیجان‌انگیز است، قوانین ریاضی خود را دارد و بی‌در و پیکر نیست.