بریده‌هایی از کتاب سوءتفاهم

اگر محکومین به مرگ، دردها و رنج‌های دلشان را برای میرغضب‌ها بازگو می‌کردند، حال دنیا چه می‌شد؟

آدم باید خیلی پولدار باشد، یا خیلی بی‌چیز، تا بتواند بی‌هیچ شغلی زندگی کند.

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشته باشد؛ یعنی دوستانی را ومهر و محبت چند نفری را.

آخر ما آنجا چقدر خوشبخت بودیم! و گناه من نیست اگر شب‌های این سرزمین این قدر می‌ترساندم. نمی‌خواهم مرا در آن تنها بگذاری.

از وقتی که من رفته‌ام، زندگی ادامه داشته.

ژان: دل این قدرها ساده نیست. ماریا: ولی دل جز کلمات ساده را به کار نمی‌برد

مردهای اینجا روحشان درست شبیه به همین گل‌ها خسیس است. بادی که اندکی تند باشد آنها را پژمرده می‌کند. بهارشان نیز درخور خودشان است.

ماریا: (که سرش را خم می‌کند) جدایی برای کسانی که یکدیگر را آن طور که باید دوست می‌دارند، همیشه دلیل وجود چیزهایی است. ژان: بی‌رحم، تو می‌دانی که من آن طور که باید تو را دوست دارم. ماریا: نه، مردها هرگز نمی‌دانند که چطور باید دوست داشت. هیچ چیز آنها را راضی نمی‌کند. آنچه را که آنها می‌دانند، خواب و خیال دیدن است؛ وظایف جدیدی برای خود تصور کردن است؛ سرزمین‌های تازه و مسکن‌های جدیدی را جستجو کردن است. در صورتی که ما می‌دانیم باید در دوست داشتن عجله کرد؛ در یک بستر خوابید، دست به یکدیگر داد و از غیبت ترسید. آدم وقتی دوست می‌دارد هرگز خواب چیزی را نمی‌بیند.

. من از آنچه که دوست می‌دارم خیلی دورم و دوری من دارویی ندارد.

من هنوز در قلبم اندکی از خواهش‌های بیست ساله زندگی ام را حس می‌کنم. می‌خواهم طوری عمل کنم که این رنج‌ها و خستگی‌ها را برای همیشه ترک کنم

می‌دانی که زندگی ستمگرتر از ماست.

من حتی پیش از اینکه او بمیرد فکر می‌کنم فراموشش کرده بودم.

گاهی دوست دارم ببینم تو می‌خندی.

می‌خواهم مرا اینجا تنها بگذاری تا بتوانم اینجا را روشن‌تر ببینم.

ما در این محل درآمدهای زیادی را از دست داده‌ایم، اما آرامش خودمان را بازیافته‌ایم و آرامش هرگز به این قیمت‌ها به دست نمی‌آید.

مهم این است که آدم در فراموشی و یا در تبعید نمی‌تواند خوشبخت باشد. آدم نمی‌تواند همیشه بیگانه بماند. یک مرد راست است که به خوشبختی احتیاج دارد، اما همین طور هم به یافتن معنایی برای خودش هم نیازمند است و من گمان می‌کنم بازیافتن سرزمین خودم، و خوشبخت ساختن تمام آن کسانی که دوستشان دارم، در این کار مرا کمک خواهد کرد. دورتر از این را من نمی‌بینم.

من نمی‌توانم وقتی روبه‌روی تو ایستاده‌ام بدبخت باشم

مسکن من، اینجا نیست.

عادت از جنایت دوم شروع می‌شود. با جنایت اولی، هیچ چیز شروع نمی‌شود. جنایت اولی چیزی است که تمام می‌شود.

سکوت کشنده است. ولی حرف زدن هم به همان اندازه خطرناک است