بریده‌هایی از کتاب پدران غایب

پدر همچنين به فرزند پسر ـ و فرزند دخترش ـ كمك می‌كند از دنيای خانوادگی به دنيای اجتماعی گذر كند؛ اگرچه مادر نيز نقشی به‌سزا در پوشش دادن اين شكاف دارد. به‌طور كلی كودكانی كه حضور پدر را به اندازه‌ی كافی احساس كرده‌اند در درس خواندن و انتخاب‌های شخصی اعتماد به نفس بيشتری از خود نشان می‌دهند.

زيست‌شناس‌ها در اين مورد توافق دارند كه همگی ما در مراحل اوليه‌ی حيات و شكل جنينی، زن هستيم. در مراحل اوليه‌ی بارداری، پسر بودنِ جنين غيرقابل تشخيص است. به‌نظر می‌رسد كه مردانگی چيزی است كه بايد به جنين اضافه شود و احتمالا دليل شكننده بودن مردانگی نيز همين است.

‫اين واقعيت زيست‌شناسی توضيح می‌دهد كه هويت مردانه دست‌كم در سطح روان‌شناسی بايد دائمآ با حضور مردی ديگر تقويت شود تا ثابت باقی بماند. اين‌كه در برخی قبايل، مردان كار دوخت و دوز و بافندگی را به‌عهده دارند و زنان در مزارع كشاورزی می‌كنند، نشان‌دهنده‌ی اين واقعيت است كه آنچه ما از مردانگی می‌دانيم، در صورتی كه در طی مراسمی آيينی بيدار نشود، به شكل نهانی و خفته باقی خواهد ماند.

همه‌ی ما محصول گذشته‌ی كم‌وبيش ناقصی هستيم كه ما را برای انطباق خلاق در آينده به پيش می‌راند.

مردانی كه پدری غايب دارند بايد خود پدر گم‌شده‌ی خود باشند.

رفتارهای ما نشان‌دهنده‌ی چيزی است كه در درون‌مان می‌گذرد.

آنچه باعث می‌شود روند درمان مشكل، پيچيده و دردناك شود، مقاومت ما در مقابل پذيرش چيزی است كه از عمق وجودمان بيرون می‌آيد.

توهم‌آميز است اگر گمان كنيم مشكلی كه سال‌ها طول كشيده تا شكل بگيرد، در طول چند ماه درمان خواهد شد.

ما مجبور نيستيم براساس واكنش‌های خودكار به هر رويدادی عكس‌العمل نشان دهيم. اين نكته‌ای نجات‌بخش در روند تكامل ماست.

حس هويت ما الزامآ با تجربيات‌مان در زندگی هماهنگی ندارد، بلكه اين هويت به احساس درونی ما يا نبود اين احساس بازمی‌گردد.

انسان با كشف مشكلات و ايرادهای خود در مقابل مشكلات و ايرادهای ديگران بردبارتر می‌شود.

انسانی كه نسبيت را درباره‌ی خودش می‌پذيرد، نسبيت را در ديگران نيز می‌پذيرد.

يكی از تناقض‌های تغيير اين است كه خيلی وقت‌ها هنگامی كه تلاش برای تغيير را متوقف كرده‌ايم است كه تغيير رخ می‌دهد.

هنگامی كه فردی ديگران را مسئول مشكلاتش نمی‌داند، دنيايی جديد به رويش گشوده می‌شود. درك و پذيرش خود، او را برای پذيرفتن نتايج كارهايش آماده می‌سازد. او ديگر نيازی ندارد كه از ديگران خواهش كند تا دركش كنند.

اگرچه اين فرد مسئول سرنوشتش نيست، اما خود را مسئول معنا كردن و تفسير سرنوشتش می‌داند.

از آنجا كه پدران ما غايب هستند، بايد خود را در خاكستر افسردگی دفن كنيم تا دوباره متولدشويم.

آگاهی از سايه يعنی پايان آرزوهای غيرممكن و دنيايی خيالی كه در آن رسيدن به آرزوها در زندگی هزينه‌ای ندارد.

تنهايی می‌تواند آموزنده باشد. فرد ممكن است در تنهايی منابعی را در درونش كشف كند كه پيش از اين از آنها آگاهی نداشته است. تنهايی باعث می‌شود فرد با اندوه‌های خود روبه‌رو شود و آنها را شكست بدهد.

كه تا زمانی كه مرد ظرفيت زندگی در تنهايی را در وجودش پرورش ندهد و برای خود آشيانه‌ای نسازد، قادر نخواهد بود با زنی زندگی كند و از او نخواهد نقش مادر را برايش بازی كند.

پدران از اين نكته آگاهند كه هميشه نمی‌توان از رنج پيشگيری كرد و رنج كشيدن يكی از عناصر ساختاری در هستی است.