بریده‌هایی از کتاب آنک نام گل

مثل بسیاری از دانش‌پژوهان او شهوت دانش دارد. دانش به منظور خود دانش. او که بخشی از این دانش برایش ممنوع بود، می‌خواست آن را تصرف کند. حالا آن را دارد.

این عشق آنگاه که از حدّ درگذرد ممکن است به عاشق گزند برساند.

تمام کائنات همچون کتابی است نگاشتۀ دست خدا، و در آن همه چیز از نیکی بیکران آفریننده با ما سخن می‌گوید، و در آن هر آفریده‌ای توصیف و آئینۀ زندگی و مرگ است، و در آن هر گل‌سرخ محقری جلوۀ سیر تکامل دنیوی ماست.

احتمالاً مأموریت کسانی که به بشر عشق می‌ورزند خنداندن مردم با حقیقت است، واداشتن حقیقت به خنده، چون یگانه حقیقت، آموختن نحوۀ رهایی از تعصب دیوانه‌وار به حقیقت است.

گاه اتفاق می‌افتد که دو یا سه نفر، مرد یا زن همدیگر را از صمیم قلب دوست می‌دارند و متقابلاً به هم عشق می‌ورزند و سخت شیفتۀ یکدیگرند و دوست دارند همیشه در کنار هم زندگی کنند، و آنچه یکی آرزو می‌کند، دیگری مشتاقانه می‌خواهد. و اعتراف می‌کنم که خود من نسبت به زنانِ بسیار پاکدامنی مثل آنجلا و کلارا احساسی از این دست داشتم. خوب، این احساس هم اگرچه روحانی باشد و به نام خدا، مذموم است.... چون حتی اگر عشق چیزی باشد که روح احساس ‌کند، وقتی در برابرش مجهز نباشد، اگر گرمایش در روح بنشیند، آنگاه سقوط می‌کند، یا حاصلش جز بی‌نظمی نخواهد بود. آه، عشق خاصیت‌های گوناگون دارد: ابتدا دل نرم و حساس، و سپس بیمار می‌شود... ولی بعد گرمای راستین عشق الهی را احساس می‌کند و فریاد برمی‌آورد و می‌نالد و به سنگی می‌ماند که در کوره‌اش انداخته‌اند تا پس از گداختن به آهک تبدیل شود و شعله‌ها آن را می‌لیسند و صدای ترک خوردنش برمی‌خیزد....»

آلانوس دِ اینسولیس می‌گوید: هر موجودی در جهان همچون کتابی و تصویری به سان آینه بر ما پدیدار می‌شود

ویلیام گفت: «من نمی‌دانم شما چرا سرسختانه مخالف این عقیده‌اید که مسیح ممکن است خندیده باشد. من اعتقاد دارم خنده داروی خوبی است، مثل استحمام، برای درمان مزاج و دیگر بیماری‌های تن، به‌خصوص ماخولیا. » خورخه گفت: «حمام چیز بسیار نافعی است و خودِ آکویناس استحمام را برای زایل کردن اندوه توصیه کرده که احساسِ بدی به‌شمار می‌آید، اگر در قبال پلیدی نباشد که بتوان با جسارت دفعش کرد. استحمام توازن اخلاط بدن را به حال اول برمی‌گرداند. خنده بدن را می‌لرزاند، و قیافه را کج و معوج و انسان را شبیه میمون می‌کند. » ویلیام گفت: «میمون‌ها نمی‌خندند؛ خنده مختص به انسان‌هاست؛ نشانه‌ای از عقلانیت‌شان. »

در باب این عجایب‌ خاموش باش، زمینی را که بر فراز آسمان برافراشته است از عجایب بپندار.

هیچ‌چیز ناپایدارتر از صورت ظاهر نیست که همچون گل‌های صحرایی با آمدن پاییز پژمرده و دگرگون می‌شود

نشانه‌ها و نشانه‌های نشانه‌ها فقط در فقدان چیزها به کار می‌آید. »