بریده‌هایی از کتاب آنک نام گل

ویلیام زیر لب گفت: «تناول کن که قبلاً طبخ شده است. بخور که خوب پخته است. » خورخه پرسید: «چه؟ » و فکر کرد که منظور ویلیام غذایی است که برایش آورده‌اند. ویلیام با حال و هوایی پارسایانه گفت: «این حرفی است که قدیس لاورنتیوس، به گفتۀ آمبروسیوس، روی آتشی که کبابش می‌کردند بر زبان آورد و مأموران اعدام خود را دعوت به چرخاندن خود کرد و پرودنتیوس نیز به این موضوع درکتابش به نامِ درباب تاج‌ها اشاره کرده است. بنابراین قدیس لاورنتیوس هرچند برای تحقیر دشمنانش، می‌دانست چگونه بخندد و چیزهای خنده‌دار بگوید. »

ویلیام زیر لب گفت: «تناول کن که قبلاً طبخ شده است. بخور که خوب پخته است. » خورخه پرسید: «چه؟ » و فکر کرد که منظور ویلیام غذایی است که برایش آورده‌اند. ویلیام با حال و هوایی پارسایانه گفت: «این حرفی است که قدیس لاورنتیوس، به گفتۀ آمبروسیوس، روی آتشی که کبابش می‌کردند بر زبان آورد و مأموران اعدام خود را دعوت به چرخاندن خود کرد و پرودنتیوس نیز به این موضوع درکتابش به نامِ درباب تاج‌ها اشاره کرده است.

ویلیام تصدیق کرد: «بی‌تردید می‌توان گفت که این ابزار جادو می‌کند. اما دو نوع جادو وجود دارد. جادویی که کار شیطان و هدفش فراهم کردن موجبات سقوط انسان است، به مدد ترفندهایی که سخن گفتن از آنها مجاز نیست. اما جادویی هم وجود دارد که الهی است و در آن دانش الهی از طریق دانش بشر به منصۀ ظهور می‌رسد و در خدمت دگرگون کردن طبیعت است و یکی از نتایج آن طولانی کردن عمر انسان است.

«هیچ‌وقت معلوم نیست شما انگلیسی‌ها کِی جدّی حرف می‌زنید.

زیر شکنجه نه‌تنها به چیزهایی که مفتش می‌خواهد، بلکه به چیزهایی که فکر می‌کنی ممکن است خوشایند او باشد اعتراف می‌کنی، چون پیوندی (و این واقعاً اهریمنی است) بین تو و او برقرار شده...

زیرا معماری در میان همۀ هنرها هنری است که جسورانه می‌کوشد تا در ضرباهنگ خود نظم کیهان را که یونانیان به آن «کوسموس» یا آرایه می‌گفتند، بازآفرینی کند، زیرا کیهان همچون جانوری عظیم است که در آن کمال و تناسب همۀ اعضایش در جلوه است.

توماس اکمپیس، آن تقلیدگر بزرگ هم‌نوا شویم: «من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام مگر در گوشه‌ای با کتابی. »

مسیحی خوب گاهی می‌تواند از کافران هم چیز یاد بگیرد

در گذشته مردان جذاب و تنومند بودند (اکنون طفل و کوتاه قامت‌اند) ولی این صرفاً یکی از دلایل بسیاری است که فاجعۀ جهانِ پیر شده را نشان می‌دهد. جوانان دیگر نمی‌خواهند چیزی بخوانند، آموختن رو به اضمحلال است، تمام جهان روی دست راه می‌رود، کوران عصاکش کوران‌ می‌شوند و در چاه‌شان می‌اندازند، مرغان پیش از آموختنِ پرواز آشیانه را ترک می‌گویند، خران چنگ می‌نوازند و نره‌گاوان می‌رقصند. مریم دیگر از مراقبه بیزار است و مرتاه جُنب و جوش را دوست ندارد، لیه نازاست، چشمان راحیل کم‌سوست، کاتو در لولی‌خانه‌ها می‌گردد، لوکرتیوس زن می‌شود. همه چیز در مسیری غلط افتاده است.

هیچ‌چیز ناپایدارتر از صورت ظاهر نیست که همچون گل‌های صحرایی با آمدن پاییز پژمرده و دگرگون می‌شود؛