بریده‌هایی از کتاب گناه

هيچ ديده‌ايد آدم بعضی وقت‌ها چيزی را که خيلی دلش می‌خواهد يادش بماند، چه زود فراموش می‌کند؟ اما بعضی وقت‌ها هم اين وقايع کوچک چقدر خوب ياد آدم می‌ماند!

حياطمان، که تابستان‌ها دورش را با قالی‌های کناره‌مان فرش می‌کرديم و گلدان‌ها را مرتب دور حوضش می‌چيديم، داشت پر می‌شد. من کارم که تمام می‌شد، توی تاريکی لب بام می‌نشستم و حياط را تماشا می‌کردم

برای يک دختر، برای يک زن که هيچ وقت نبايد نمازش را بلند بخواند، اين آرزو کجا می‌توانست عملی بشود؟

هيچ ديده‌ايد آدم بعضی وقت‌ها چيزی را که خيلی دلش می‌خواهد يادش بماند، چه زود فراموش می‌کند؟

هيچ ديده‌ايد آدم بعضی وقت‌ها چيزی را که خيلی دلش می‌خواهد يادش بماند، چه زود فراموش می‌کند؟ اما بعضی وقت‌ها هم اين وقايع کوچک چقدر خوب ياد آدم می‌ماند!

من به اين يکی خيلی علاقه پيدا کرده بودم. وقتی هم که تنها بودم، به شنيدن صدای گريه‌اش نمی‌خنديدم، غصه‌ام می‌شد.

آبدارباشی شب‌های روضه هم آن طرف، توی تاريکی پشت گلدان‌ها ايستاده بود و نماز می‌خواند و من فقط صدايش را می‌شنيدم که نمازش را بلند بلند می‌خواند. چقدر دلم می‌خواست نمازم را بلند بلند بخوانم. چه آرزوی عجيبی بود! از وقتی که نمازخواندن را ياد گرفته بودم، درست يادم است، اين آرزو همين طور در دلم مانده بود و خيال هم نمی‌کردم اين آرزو عملی بشود. عاقبت هم نشد. برای يک دختر، برای يک زن که هيچ وقت نبايد نمازش را بلند بخواند، اين آرزو کجا می‌توانست عملی بشود؟

خجالت می‌کشيدم. مثل اينکه گناه کرده بودم؛ گناه کبيره

آدم بعضی وقت‌ها چيزی را که خيلی دلش می‌خواهد يادش بماند، چه زود فراموش می‌کند؟ اما بعضی وقت‌ها هم اين وقايع کوچک چقدر خوب ياد آدم می‌ماند!

چقدر دلم می‌خواست نمازم را بلند بلند بخوانم. چه آرزوی عجيبی بود!