بریده‌هایی از کتاب گناه

چقدر دلم می‌خواست نمازم را بلند بلند بخوانم. چه آرزوی عجيبی بود! از وقتی که نمازخواندن را ياد گرفته بودم، درست يادم است، اين آرزو همين طور در دلم مانده بود و خيال هم نمی‌کردم اين آرزو عملی بشود. عاقبت هم نشد. برای يک دختر، برای يک زن که هيچ وقت نبايد نمازش را بلند بخواند، اين آرزو کجا می‌توانست عملی بشود؟

مدتی پای رختخوابش ايستادم و به ملافه‌ی سفيدش و به دشک بلندش نگاه کردم و بعد هم نفهميدم چطور شد يک‌مرتبه دلم را به دريا زدم و خودم را روی رختخواب پدرم انداختم. ملافه‌ خنک خنک بود و پشت من تا پايين پاهايم آن قدر يخ کرد که حالا هم وقتی به فکرش می‌افتم حظ می‌کنم.

جای معينی نداشت. هر شبی يک جا می‌نشست. من به خصوص از گريه‌اش خوشم می‌آمد که بی‌صدا بود. شانه هايش هم تکان نمی‌خورد. صاف می‌نشست، جم نمی‌خورد و اشک از روی صورتش سرازير می‌شد و ريش جوگندمیش از همان بالای بام هم پيدا بود که خيس شده است.

اين يکی نه سرش را پايين می‌انداخت و نه دستش را روی صورتش می‌گرفت. همان طور که روضه‌خوان می‌خواند، او به روبه‌روی خود نگاه می‌کرد و بی‌صدا اشک از چشمش روی صورتش، که ريش جوگندمی کوتاهی داشت، سرازير می‌شد. آخر سر هم وقتی روضه تمام می‌شد، می‌رفت سر حوض و صورتش را آب می‌زد. بعد همان طور که صورتش خيس شده بود، چايیش را می‌خورد و می‌رفت.

کناره‌هامان همه‌ی دور حياط را نمی‌پوشاند و يک طرف را حصير می‌انداختيم. طرف پايين حياط ديگر پر شده بود. رفقای پدرم همه همان دم دالان می‌نشستند. آبدارباشی شب‌های روضه هم آن طرف، توی تاريکی پشت گلدان‌ها ايستاده بود و نماز می‌خواند و من فقط صدايش را می‌شنيدم که نمازش را بلند بلند می‌خواند.