بریده‌هایی از کتاب زندگی حسینی

از شنبه درون خود تلنبار شدیم تا آخر پنجشنبه تکرار شدیم خیر سرمان منتظر آقاییم جمعه شد و لنگ ظهر بیدار شدیم!

«اگر اصحاب سیدالشهدا (ع) امروز هم باشند، همان اتفاقی می‌افتد که آن موقع افتاد. وقتی روبه‌روی مسئله قرار می‌گیری، این امتحان جدی می‌شود. ممکن است امام‌حسین (ع) را از دور و خارج از میدان یاری کنی؛ ولی توی میدان و موقع امتحان کنار بکشی. اگر همین الآن دوباره عاشورا بشود، باز بسیاری کسان کنار می‌کشند؛ ازاین‌رو فرمود: «الدّین لعقٌ علی ألسنتهم»؛ «وقتی بلاها فرارسد، دینداران کم می‌شوند.» دلیلش این است که باطل همچنان هست و حق همچنان غریب است و این، تفسیر غیبت است. امام‌حسین (ع) درواقع به این سؤال جواب داد که چرا امام‌مهدی (عج) غایب می‌شود. هشت تن از امامان بعد از کربلا و قبل از غیبت آمدند (و حجت بر همه تمام شد) و شرایط پیروزی بر باطل فراهم نشد. پیروزی حق، رمزی و معنوی بود (اما ازنظر معیارهای عملی) شرایط و امکانات واقعی نیاز است و برای همین لازم است، غیبت باشد. کربلا بزرگ‌ترین دلیل برای فلسفه و ضرورت غیبت امام‌مهدی (عج) است و هرکه دربارهٔ مفهوم غیبت و فلسفهٔ آن اشکال وارد می‌کند، می‌گوییم برود جزئیات اتفاقات و مسائل تاریخی‌اجتماعی حادثهٔ کربلا را بخواند.»

خداوند به حضرت موسی (ع) گفت: «هل عملت لی عملاً قط؟»؛ آیا تاکنون کاری را فقط برای من کرده‌ای؟ حضرت موسی (ع) پاسخ داد: نماز خوانده‌ام و روزه گرفته‌ام و زکات و صدقه داده‌ام و به یادت بوده‌ام. خداوند فرمود: نماز که برهان توست و روزه که سپر حفظ خودت از آتش جهنم است و اما صدقه هم که سایهٔ سرت خواهد بود و یاد من هم راه تو را نورانی خواهد ساخت. برای من چه کرده‌ای؟ موسی (ع) عرض کرد: خدایا، خودت مرا به کاری که مخصوص خودت باشد راهنمایی کن. خداوند فرمود: آیا تاکنون کسی را به‌خاطر من دوست داشته‌ای یا با کسی به‌خاطر من دشمنی کرده‌ای؟ چنین بود که موسی دریافت برترین اعمال در نزد پروردگار، محبت و مهربانی به‌خاطر خدا و دشمنی و دوری به‌خاطر خداست. (۲)

گفتم دل و جان بر سر کارت کردم هر چیز که داشتم نثارت کردم گفتا تو که باشی که کنی یا نکنی این من بودم که بی‌قرارت کردم «حق و حقیقت» را یافته‌ایم و در پی‌اش روان شده‌ایم و امید بسته‌ایم تا بدین پیروی و تبعیّت سعادت یابیم.

حال اگر کسی اصول و قواعد فنی و هنری را رعایت کرد و درعین‌حال با قصد قربت و نیت خیر بدان دست یازید، به کاری ماندگار و الهی دست می‌یابد و اثری چون اذان مؤذن‌زاده اردبیلی به‌جای می‌گذارد. مرحوم رحیم مؤذن‌زاده اگر آن روز با زبان روزه و با نیت الهی به ذکرِ الله اکبر زبان گشود، وضو و زبان روزه‌اش نبود که کارش را برای مخاطب دنیایی ماندگار می‌کرد؛ بلکه او در کار خود توانمند و قابل بود و اضافه بر آن، نور الهی وضو و روزه کار او را آسمانی و اخروی کرد.

- درآوردن کفش و جوراب و عزاداری با پای برهنه در ظهر عاشورا (نقل از مرحوم کاشف‌الغطا که در پاسخ به پرسش دیگران فرموده بود که من امام‌زمان (عج) را با این هیئت مشاهده کردم).

بزرگداشت عاشورا را ترویج کرد و همگان را فرمان داد که «این محرم و صفر را زنده نگهدارید» و به همه یادآور شد که «ما هرچه داریم، از محرم است».

علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) محور شناخت و تشخیص حق است و وسیلهٔ ثبت همراهی و همدلی با این جریان و جبههٔ حق همراهی و هم‌نفَسی با کاروان پرشور حسینی است که از آغاز خلقت به‌راه افتاده و تا پایان عمر جهان همچنان در راه است و «کلّ یومٍ عاشورا، کل یومٍ کربلا و کل شهرٍ محرم».

وقتی حماسه‌ای به عظمت قیام و شهادت حسینی تاریخ را به دو نیمهٔ قبل از عاشورا و بعد از عاشورا و جغرافیا را به دو پارهٔ کربلا و غیرکربلا تقسیم می‌کند، زندگی هر انسانی هم یا این‌سوی خط است یا آن‌سوی خط. هر انسانی چه بداند و بخواهد و چه نداند و نخواهد، یا کربلایی هست... یا نیست و اگر هست یا اگر نیست، در هرکدام، درجاتی و مراتبی و قدری و اندازه‌ای دارد. هر کسی در سبک زندگی‌اش، در خوراک و پوشاکش، در حرف‌زدن و خندیدنش، در معاشرت و دوستی‌هایش، در ظاهر و قیافه‌اش، در موضع‌گیری سیاسی و روابط اجتماعی‌اش...

هر کسی با هر وسیله و امکانی می‌تواند زنده‌کنندهٔ امر اهل‌بیت باشد، نه‌تنها دانشمند یا نویسنده یا فیلمساز و هنرمند یا معلم و شاعر و... می‌توانند خود را در دایرهٔ دعای فرزندان پیامبر و شمول رحمت الهی قرار دهند، بلکه حتی کارمند یا مغازه‌داری ساده و رانندهٔ تاکسی و زن خانه‌دار معمولی هم می‌توانند زنده‌کنندهٔ این امر باشند. نقل و ترویج احادیث و برپایی مجالس حسینی و اقامهٔ شعائر و ترویج آن‌ها، گاه با پوشیدن لباس مشکی و نصب پوستر یک حدیث بر دیوار محقق می‌شود. این سفره‌ای است که برای همه پهن شده است. از فیض رحمت الهی غافل نمانیم.