بریده‌هایی از کتاب زندگی حسینی

ممنوعیت رسمی و قانونی استفاده از شبکه‌های ماهواره‌ای؛ درحالی‌که همه، از قانونگذار تا مخاطب عام، می‌دانیم که دیر یا زود ناچار به تغییر آن خواهیم بود. یا اصرار بر منع تلویزیون‌های خصوصی، درحالی‌که همه می‌دانیم روزی تسلیم واقعیت آن خواهیم شد. فرقش این است که به‌جای آماده‌شدن برای این رویارویی و تصمیم‌گیری، صبر می‌کنیم تا وقتی همه چیز تمام شد، از سر انفعال تسلیم آن شویم و خود را به‌دست موج بسپاریم. به‌نظر می‌رسد راه‌حل چنین مشکلاتی تقسیم‌بندی مخاطب براساس سن و شرایط و زمان پخش و مکان عرضه باشد، همان‌طور که همهٔ عقلای دنیا عمل می‌کنند؛ مثلاً شاید در این مورد خاص بشود در پخش تلویزیونیِ عمومی، از نمایش کامل چهره خودداری کرد و در نسخهٔ اصلی عرضه شود.

موضوع از دو لحاظ اهمیت دارد: نخست ازنظر عقیدتی، تئوریک، نظری، فکری؛ به‌دلیل اینکه با چنین تجربه‌هایی بنایی نهاده می‌شود که بعداً نمی‌شود آن را تغییر داد و براساس آن، قواعد نانوشتهٔ دیگر، باورهای دیگر، حرف و حدیث‌های دیگر شکل می‌گیرد (نظیر اتفاقی که با ساختن گنبد و بارگاه و ضریح برای امام‌خمینی (ره) رخ داد و روزی که ما به این موضوع اعتراض می‌کردیم، از همین می‌ترسیدیم که زیارت‌نامهٔ ایشان در کنار زیارت‌نامهٔ ائمهٔ اطهار (ع) در کتاب‌های دعا چاپ شود که شد و اهل فهم و اصحاب عقل می‌دانند که این اتفاقات و حواشی آن یعنی چه) و اکنون که ما در روزگار جدید و در دنیای حضور فکر شیعی در دنیای رسانه و ارتباطات، داریم بنیان چنین تجربه‌های بزرگی را می‌گذاریم، هر قدم باید حساب شده باشد (نتیجهٔ این‌گونه حرکات می‌شود اقدام

امام‌خمینی (ره) که با اهتمامی خاص، بزرگداشت عاشورا را ترویج کرد و همگان را فرمان داد که «این محرم و صفر را زنده نگهدارید» و به همه یادآور شد که «ما هرچه داریم، از محرم است».

وقتی از سبک زندگی سخن می‌گوییم، در حال مطالعهٔ فرهنگ هستیم و فرهنگ، یعنی زندگی در تمام ابعاد و شئونش؛ زندگی واقعی و عینی دور از بحث‌های نظری یا علایق و آرمان‌ها؛ پس، کسی‌که به مطالعه و پژوهش در فرهنگ عمومی و به‌طور مشخص سبک زندگی می‌پردازد، لاجرم باید خود را از موضوع مطالعه دور کند و با رویکردی غیرجانب‌دارانه به بررسی و گزارش و بعدها تحلیل آنچه می‌بیند، اقدام کند و این مهم، به مطالعه و تحقیق اساسی نیاز دارد.

سر به سجده می‌گذاریم و شادمانه زبان می‌گشاییم که: «الحمد لله الذی أکرمنی بمعرفتکم»؛ خدا من ناچیز را به‌شمار آورده و بزرگ داشته که معرفت و محبت شما را به من ارزانی کرده و از ازل نام مرا در زمرهٔ دلباختگان شما رقم زده تا نان حلال پدر و شیر پاک مادر مرا و زندگی مرا «حسینی» سازد. اینک شادمانه پای می‌کوبم و دست می‌افشانم و فخر می‌فروشم و فریاد برمی‌آورم که: «مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا» و چون پسندید و برگزید، مرا حسینی ساخت.