بریده‌هایی از کتاب بریت ماری این‌جا بود

هیچ‌کس از خاطره‌ی دوران خوب خوشش نمی‌آد، وقتی توی دوران بدی باشه. هاه؟

در سن خاصی، تمام سؤالاتی که آدم از خودش می‌پرسد، فقط در مورد یک چیز است؛ این‌که چطور باید زندگی کند؟

«شما… شما حال‌تون خوبه؟»

«خیلی خب… گفتید اسم‌تون چیه؟

«وقتی کوچیک بودم، با خونواده‌م می‌رفتیم کنار دریا. خواهرم همیشه بالاترین سنگ رو انتخاب می‌کرد تا از رو اون بپره توی آب. بعد وقتی شیرجه می‌زد و می‌اومد سطح آب، من همیشه همون بالا ـ روی سنگ ـ وایساده بودم، و اون داد می‌زد "بپر بریت! فقط بپر! " می‌خوام بدونی وقتی کسی توی ارتفاع بایسته و نگاه کنه، یهو یه لحظه آماده‌ی پَرِش می‌شه. اگه بپره، دیگه جرأت‌شو پیدا می‌کنه. ولی اگه تردید کنه، دیگه هیچ‌وقت این اتفاق نمی‌افته.»

سال‌ها طول می‌کشد تا بتوانی کسی را بشناسی، گاهی یک عمر. این چیزی‌ست که یک خانه را به "خانه" تبدیل می‌کند.

بریت‌ماری واقعاً فکرش را هم نمی‌کرد که ترکیبِ اسامیِ اعضای تناسلیِ انسان با سایر بخش‌های بدن، به آن شکل، امکان‌پذیر باشد. حتا توی جدول هم نمی‌توان به چنین سطحی از نوآوریِ زبانی رسید.

تا حالا چه کارهایی رو تجربه کردین؟»

شاید این‌طور باشد که یک قلب، تنها وقتی می‌شکند که اتاق بیمارستان را ـ که در آن لباسی بوی پیتزا و عطر می‌دهد ـ ترک ‌کند. اما راحت‌تر می‌شکند اگر چند بار قبل از آن، تَرَک خورده باشد.

اشتیاق خیلی چیز با‌ارزشی‌ست؛ نه برای آن‌چه به ما می‌دهد، بلکه برای آن‌چه از ما می‌گیرد تا قدرتِ خطر‌کردن را پیدا کنیم: مال و مقام‌مان را، سردرگمیِ دیگران و مُدارای‌شان،