بریده‌هایی از کتاب انسان، عشق، عدالت

آن‌چه مهم است بی‌عدالتی است و تنها چیزی که می‌تواند با بی‌عدالتی مقابله کند حقیقت است.

در مملکت ما کافی است مسئولیتِ فروش بلیتِ دورافتاده‌ترین ایستگاه قطار را به یک آدم پیش‌پاافتاده محول کنید. بلافاصله، وقتی برای خرید بلیت به همین آدم ناچیز مراجعه می‌کنید، برای آن‌که قدرت و توانمندی‌اش را به شما نشان دهد، قیافه‌ای می‌گیرد که انگار ژوپیتر است.

لازمهٔ فکر کردن زمان است، اما فقر صبر نمی‌کند.

ما فقط حرف می‌زنیم درحالی‌که باید دست به عمل زد.

افشا کردن و تقبیح بی‌عدالتی کافی نیست بلکه باید همهٔ عمر خود را وقف مبارزه با آن کرد.

نظم و قاعدهٔ جهان به میل و خواست تو تغییر نخواهد کرد. اگر می‌خواهی جهان را تغییر دهی، خیالات را کنار بگذار و با آن‌چه هست روبه‌رو شو.

مردان قدرت وقتی یونیفُرم‌های‌شان را درمی‌آورند دیگر به چشم زیبا نمی‌آیند.

آن‌چه ما را ضعیف و ناتوان، عاشقان را از هم جدا و گل‌های روزگار را پژمرده می‌کند طاعون است. باید مقابلش ایستاد و با او جنگید.

امروز اگر فقط می‌خواهید نان‌تان را حفظ کنید باید ترس را شکست دهید

اگر بگذارید همه‌چیز همان‌طور که هست پیش برود، زیتون و نان و زندگی‌تان، همه را از دست خواهید داد.

از جا برخیزند. چرا عقب می‌روید؟ سرتان را بلند کنید. اکنون زمان فخر و سرافرازی است. دهان‌بندهای‌تان را باز کنید و با من فریاد بزنید که دیگر نمی‌ترسید.

دیگر نترسید. تنها شرط آزادی همین است.

فرقی نمی‌کند که آدم‌ها چه کاری انجام می‌دهند. به‌هرحال هر کس نقطه‌ضعف‌هایی دارد.

شما هیچ نیستید و این قدرتی که آن را تا جایی که چشم کار می‌کند گسترده‌اید؛ قدرتی که حتی آسمان را هم تیره و تاریک کرده، چیزی نیست جز سایه‌ای افتاده بر خاک که بادی خشمگین و تند در یک‌آن ناپدیدش خواهد کرد.

هر کدام‌مان به خاطر بزدلیِ دیگری تنهاییم.

شما دردورنج گرسنگی و جدایی از عزیزان را برای مردم آورده‌اید تا فکروذهن‌شان را از هرگونه آشوب و قیامی دور کنید. شما همهٔ تاب و توان‌شان را می‌گیرید، وقت و نیروی‌شان را می‌بلعید تا زمان و میل به خشم را از آن‌ها بگیرید. آن‌ها درجا می‌زنند و پا بر زمین می‌کوبند،

من از آن تباری هستم که مرگ را هم به اندازهٔ زندگی محترم و گرامی می‌دارد. اما اربابان شما آمدند و حالا مرگ و زندگی هر دو ننگین و خفت‌بار شده‌اند…

یک آدم تنها برای‌تان دردسرسازتر است. چون او رنج و شادی خود را فریاد می‌زند.

همهٔ بدبختی‌ها و مصایب جوانب مثبتی هم در خود نهفته دارند.

ما در دل اتفاق هستیم. به هیچ‌چیز امیدوار نباش.