بریده‌هایی از کتاب انسان، عشق، عدالت

هیچ‌کس و هیچ‌چیز در جهان بالاتر از شرافت نیست.

دروغ همیشه حماقت است.

انسان همان هیزمی است که برای آتش استفاده می‌شود.

هر علامتی نشانهٔ چیزی است.

این جهان در ذات عقلانی نیست و خالی از معناست.

آدمیزاد هرگز فقط برای خودش زندگی نکرده است.

در زندگی مواقعی هست که آدم ناچار است مثل همهٔ مردم رفتار کند.

زندگی از ما بی‌رحم‌تر است.

عشق ورزیدن به یک انسان به معنای پذیرش پیر شدن با اوست.

جهل کُشنده است، سِزونیا. هنگامی که رنجیده و مجروح باشد، می‌کُشد.

جهل کُشنده نیست. رام‌کننده است.

دیگران به خاطر فقدان قدرت است که دست به آفرینش می‌زنند.

مثل همهٔ کسانی که از روح تهی‌اند، شما هم نمی‌توانید کسانی را که روح بزرگی دارند تحمل کنید. ارواحی آن‌قدر بزرگ که در بدن نمی‌گنجند! این همان چیزی است که آزارتان می‌دهد

به این ترتیب بود که توانستم به شما، انسان‌های باتقوا و درست‌کار، نگاه کنم و ببینم که چه چهره‌های چرکی دارید و بویی که از شما به مشام می‌رسد بوی فقر و حقارت است؛ بوی نامطبوع و زنندهٔ کسانی که هرگز در زندگی‌شان رنج نکشیده و خطر نکرده‌اند. کسانی که لباس‌های فاخر به تن دارند اما قلب‌های‌شان فرسوده، چهره‌های‌شان حریص است و دست‌های‌شان بی‌سخاوت است.

احساس نبود امنیت: این همان چیزی است که ما را مجبور به تفکر می‌کند و به همین دلیل است که همه تا این حد از او بیزارند.

اگر قرار باشد طبق اصول منطق زندگی کنم، یا باید بکُشم یا دیگران را فریب دهم.

هوش و خرد چیزی است که یا باید آن را انکار کرد یا بهای آن را پرداخت.

امنیت و منطق با هم سازگار نیستند.

انسان نمی‌تواند از میان چهره‌هایش آن چهره‌ای از خود را که تلاش می‌کند پنهان کند دوست بدارد.

خطای همهٔ این انسان‌ها این است که آن‌قدرها هم نمایش را باور نمی‌کنند. اگر باور می‌کردند می‌فهمیدند که انسان مجاز است در تراژدی‌های الاهی ایفای نقش کند و بر منصب خداوندی بنشیند. فقط کافی است سنگ‌دل شود.