بریده‌هایی از کتاب انسان، عشق، عدالت

من قسم می‌خورم که این رستگاری و نجات در دست‌های خودِ ماست.

وقتی مادری دیگر نتواند پسرش را بشناسد یعنی کارش در این جهان تمام شده است.

وقتی که نمی‌توانم هیچ تأثیری در نظام هستی داشته باشم، فرقی نمی‌کند که بخوابم یا بیدار بمانم.

حق همیشه با کسانی است که رنج می‌کشند، کسانی که زاری می‌کنند و امیدوارند، نه آن‌ها که محاسبه می‌کنند و مال می‌اندوزند. نه، آن‌ها نمی‌توانند محق باشند.

شاید اگر جانی‌ها، دیوانه‌ها و آتش‌افروزها هم کسی را داشتند که به حرف‌های‌شان گوش دهد، آرام می‌شدند.

جنایت می‌تواند انزوا و تنهاییِ آدم هم باشد

عادت همیشه با جنایت دوم آغاز می‌شود.

همیشه هزینهٔ آزادی ما را اشخاص دیگر می‌پردازند. این مسئله آزاردهنده، اما طبیعی است.

همیشه می‌باید به آن‌چه ممکن است فرصت داد تا محقق شود.

همیشه کافی بود کسی بر ترس و وحشتش غلبه کند و دست به شورش بزند تا غژغژ دستگاه حکومت بلند شود. نمی‌گویم کاملاً از کار می‌افتد، این احتمال خیلی کم است. اما دچار اختلال می‌شود. به غژغژ می‌افتد و گاهی هم حقیقتاً متوقف می‌شود.

نمی‌دانی که انسان هرگز تنها نیست و همیشه و همه‌جا وزن سنگین آینده و گذشته همراه اوست.

وقتی نمی‌توان حقیقتی را نفی کرد باید به زمینش کوبید.

هنگام یأس این تن است که رنج می‌کشد.

اگر شر روی زمین وجود دارد، چرا باید به مقدار آن بیفزاییم؟

انسان‌ها گریه می‌کنند چون هیچ‌چیز آن‌طور که باید نیست.

خوشبختانه غم جاودانه نیست.

محکم‌ترین و شکست‌ناپذیرترین چیز همین امید است؛ نمی‌شود از امید داشتن اجتناب کرد.

کمی اعتماد می‌تواند به زنده ماندن آدم کمک کند.

همهٔ ما به یک هم‌صحبت نیاز داریم. نه کسی که لزوماً با شما حرف بزند یا شما را تأیید کند، بلکه یک نفر که فقط باشد، همان‌طور آن‌جا باشد و در سکوت به حرف‌های‌تان گوش دهد.

چرا آدمیزاد چیزی را می‌خواهد که شر و ناپسند است؟ چون بی‌شک، همهٔ ما شر را دوست داریم و آن را به هر چیز دیگری ترجیح می‌دهیم.