بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

پادشاهان، تاج‌ها و نشان‌های پادشاهی‌شان و قهرمانان، جنگ‌افزارهایشان را اینجا جا گذاشته‌اند. ولی ارواح بزرگ عظمتشان را همیشه همراه دارند: درخشندگی‌شان از درون به بیرون می‌تراویده و شکوهشان را مدیون اشیای بیرونی نبوده‌اند. آرتور شوپنهاور در شانزده‌سالگی در کلیسای وست‌مینیستر

نیچه یک بار گفته تفاوت اصلی انسان و گاو این بود که گاو می‌دونست چطور وجود داشته باشه، چطور بدون بیم ـ یعنی ترس ـ در زمان مقدس اکنون، بدون سنگینی بار گذشته و بی‌خبر از وحشت‌های آینده زندگی کنه. ولی ما انسان‌های بدبخت چنان در تسخیر گذشته و آینده‌ایم که فقط می‌تونیم مدت کوتاهی در اکنون پرسه بزنیم.

دوران کودکی، تنها به این دلیل که فعالیت هولناک دستگاه تناسلی هنوز در خواب است ولی مغز به بالاترین میزان فعالیتش رسیده، دوران بی‌گناهی و شادی است، پردیس زندگانی و بهشت گمشده‌ای که در باقی عمر با حسرت و آرزو به آن می‌نگریم.

هر عاشقی پس‌ازآنکه سرانجام به وصل رسید، دلسردی و سرخوردگی فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کند؛ و مبهوت می‌ماند که چگونه آنچه با چنان اشتیاقی در پی‌اش بوده، حاصلی بیش از سایر خشنودی‌های جنسی ندارد و درنتیجه، حس نمی‌کند منفعت چندانی نصیبش شده باشد

درک اینکه دیگران بیش از تو رنج می‌کشند، همیشه لذت‌بخشه.

شوپنهاور می‌گفت کمی صمیمیت و رفتار دوستانه بازی دادن مردمان رو ممکن می‌کنه، همون‌جور که اگه بخوایم با موم کار کنیم، باید اون رو گرم کنیم.

داستان‌های زیادی هم دربارهٔ تیزهوشی‌اش گفته‌اند. یک بار یکی از مدعوین به ناهار پرسشی از او کرد که آرتور به‌سادگی پاسخ داد: «نمی‌دانم.» مرد جوان گفت: «عجب، عجب، من فکر می‌کردم شما که فرزانهٔ بزرگی هستید، همه‌چیز می‌دانید!» شوپنهاور پاسخ داد: «نه، دانش محدود است، فقط حماقت است که حدی ندارد!»

زندگی را می‌توان به تکه‌پارچه‌ای گلدوزی‌شده تشبیه کرد. هرکس در نیمهٔ نخست عمر، به تماشای رویهٔ آن می‌نشیند و در نیمهٔ دوم، پشت آن را می‌نگرد. پشتش چندان زیبا نیست ولی آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به‌هم‌پیوسته‌اند.

در اصل یک انسان هرگز شاد نیست بلکه همهٔ عمرش را به پیکار برای دستیابی به چیزی می‌گذارند که می‌اندیشد شادی می‌آورد؛ به‌ندرت به هدفش می‌رسد و وقتی هم می‌رسد، نتیجه‌اش فقط یأس و نومیدی‌ست: سرانجامش ناکامی و کشتی‌شکستگی است و بی‌دکل و بادبان به بندر رسیدن. و آنگاه فرقی نمی‌کند که شاد باشد یا فلک‌زده؛ چون زندگی‌اش هرگز چیزی جز لحظهٔ اکنون نبوده که همواره در حال از دست رفتن است؛ و اکنون نیز به پایان رسیده است.

مثل آدمیزاد بخورید؛ مثل آدمیزاد بنوشید... ازدواج کنید، بچه‌دار شوید، در گرداندن شهر سهیم شوید، یاد بگیرید چطور با توهین‌ها کنار بیایید و دیگران را تحمل کنید.

هیچ‌چیز حقیقتاً اهمیتی ندارد و همه‌چیز در گذر است.

بااستعداد، همچون تیراندازی است که هدفی را می‌زنَد که دیگران قادر به زدنش نیستند؛ نابغه، همچون تیراندازی است که هدفی را می‌زنَد که دیگران قادر به دیدنش نیستند.

دیشب خوب نخوابیدم و این غصه به دلم افتاد که چرا به‌موقع قدر چیزهایی رو که داشته‌ام ندونسته‌ام. وقتی جوان بودم، همیشه زمان حال رو پیش‌درآمدی برای اتفاق بهتری که قرار بود بیفته، می‌دونستم. و بعد، سال‌ها گذشت و ناگهان متوجه شدم دارم برعکس عمل می‌کنم: خودم رو در حسرت گذشته فروبرده‌ام. چیزی که به‌اندازهٔ کافی به اون نپرداخته‌ام، گرامی داشتن هر لحظه‌ست، و مشکلی که در راه‌حل دست شستن از دلبستگی‌های تو هست هم همینه. انگار زندگی رو از اون سر تلسکوپ ببینی.»

موافقم که باید بر روی مهارت‌های اجتماعی کار کنم. شوپنهاور می‌گفت کمی صمیمیت و رفتار دوستانه بازی دادن مردمان رو ممکن می‌کنه، همون‌جور که اگه بخوایم با موم کار کنیم، باید اون رو گرم کنیم.»

اون برای جدا ماندنش ارزش بسیار زیادی قائل بود و برای شادی به هیچ‌چیز بیرون از خودش وابسته نبود

هر نفسی که فرومی‌بریم، مرگی را که مدام به ما دست‌اندازی می‌کند، پس می‌زند...

اجازه ندم چیزای پیش‌پاافتاده ـ موفقیت‌ها یا شکست‌های بی‌اهمیت، چیزایی که در تملک منه، نگرانی دربارهٔ محبوبیت و اینکه کی از من خوشش می‌آد و کی خوشش نمی‌آد ـ جوهر هستیم رو ببلعه. برای من، آزاد موندن و قدردانی از معجزهٔ بودن یه جور تسکینه.

اون موقع نمی‌دونستم افزایش میل جنسی یکی از پاسخ‌های رایج آدما در رویارویی با مرگه. بعد از اون، افراد سوگوار زیادی رو دیدم که از انرژی جنسی لبریز می‌شدن.

چه بلایی بر سر زندگی آمده بود؟ بر سر شادی، شکوفایی، شور؟ بر سر دم را غنیمت شمردن؟

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.