بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

«با برخوردی مؤدبانه و دوستانه می‌شود مردم را حرف‌شنو و مطیع کرد: پس رفتار مؤدبانه با طبیعت انسان همان می‌کند که گرما با موم.»

به هرچیز به‌اندازهٔ خودش بها بده

هرچی دلبستگی‌های فرد بیشتر باشه، زندگی کمرشکن‌تر می‌شه و رنجی که فرد موقع جدایی از این دلبستگی‌ها باید تحمل کنه هم بیشتر می‌شه. شوپنهاور و بودایی‌ها هر دو معتقدن فرد باید خود رو از دلبستگی‌هاش جدا کنه

«تسکین در این ایده است که اجازه ندم چیزای پیش‌پاافتاده ـ موفقیت‌ها یا شکست‌های بی‌اهمیت، چیزایی که در تملک منه، نگرانی دربارهٔ محبوبیت و اینکه کی از من خوشش می‌آد و کی خوشش نمی‌آد ـ جوهر هستیم رو ببلعه. برای من، آزاد موندن و قدردانی از معجزهٔ بودن یه جور تسکینه.»

باید تنها در زمان حال زندگی کنیم. دیروز و فردا وجود ندارند. یادگارهای گذشته و آرزوهای آینده فقط ناآرامی و تشویش به همراه می‌آورند.

به ورق زدن ادامه داد تا به دو عبارتی رسید که با رنگ صورتی شب‌نما مشخصشان کرده بود: «به‌تمامی بزی.» «بهنگام بمیر.» این‌ها درست به هدف زدند. هستی‌تان را به‌تمامی زندگی کنید؛ و بعد از آن بمیرید. هیچ زندگی نازیسته‌ای پشت سر باقی نگذارید.

برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی است که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی‌های فکر

شور به فروید قول داد هر وقت زمانش برسد، برای مرگ به فروید کمک کند و وقتی سرانجام فروید گفت درد چنان شدید است که ادامه دادن معنا ندارد، شور نشان داد قولش قول است و یک دوز کشندهٔ مرفین به او تزریق کرد. به این می‌گویند دکتر. این روزها کجا می‌شود یک دکتر شور پیدا کرد؟

هم‌سُرایی دربارهٔ بدبختی، حس رقت و انزجار در من ایجاد می‌کنه

بسه. دلسوزی برای خودت بسه.