بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

باید در برابر هر نابخردی، کاستی و پلیدی انسانی گذشت داشته باشیم و به خاطر بسپاریم که آنچه در پیش روی داریم، در واقع نابخردی‌ها، کاستی‌ها و پلیدی‌های خود ماست. زیرا این‌ها کاستی‌های گونهٔ بشر است که ما نیز متعلق به آنیم و درنتیجه همان کاستی‌ها را در درون خویش نهفته داریم. نباید به دلیل این پلیدی‌ها از دیگران آزرده شویم تنها به‌این‌علت که تاکنون در ما پدیدار نشده‌اند.

درمان وقتی شروع می‌شه که سرزنش تموم بشه و مسئولیت خودشو نشون بده

«بخشش‌ناپذیر یا غیرقابل‌بخشش، مسئولیت رو بیرون از فرد نگه می‌داره، ولی نبخشیدن، مسئولیت رو بر عهدهٔ فردی می‌ذاره که حاضر نیست ببخشه.»

به خود یادآوری کرد درست زندگی کن و ایمان داشته باش که نیکی از تو به دیگران جاری خواهد شد حتی اگر خود از آن نیکی‌ها آگاه نباشی.

بیماران صعب‌العلاج زیادی دیده‌ام که برام گفته‌اند انزوایی که بیماری بهشون تحمیل کرده، بدترین و سخت‌ترین بخش بیماریه. ‫و این تنهایی یک انزوای دوجانبه‌ست: از یک طرف فرد بیمار خودشو منزوی می‌کنه چون نمی‌خواد دیگران رو هم با خودش به یأس و نومیدی بکشونه ـ و باید این واقعیتو بهتون بگم که این یکی از دغدغه‌های منم هست ـ و از طرف دیگه، دیگران هم از او دوری می‌کنن چون نمی‌دونن چطور باید با اون حرف بزنن

انزوایی که بیماری بهشون تحمیل کرده، بدترین و سخت‌ترین بخش بیماریه.

به همه‌چیز عادت می‌کنی، حتی به بیماری کشنده.

«جلال و شکوه، رتبه و مقام، لقب و عنوان، برای قلب یک دختر جوان نیروهایی زیاده وسوسه‌کننده و دل‌فریب‌اند و زنان را در دام گره زدن رشتهٔ ازدواج می‌افکنند... گامی نادرست که باید به تاوان آن، همهٔ عمر به رنج دشوارترین مکافات‌ها تن دهند.»

«بی‌اعتمادی مادر صحت و امنیت است.» (یک ضرب‌المثل فرانسوی هم در تأیید این جمله موجود است.) - «فراموش کردن ویژگی‌های بد بشر مانند آن است که پولی را که به‌زحمت به دست آمده، دور بریزیم. باید خود را از صمیمیت‌ها و دوستی‌های ابلهانه حفظ کنیم.» - «تنها راه حفظ برتری در روابط انسانی، آن است که بگذارید شما را مستقل از خودشان ببینند.» - «بی‌اعتنایی راه کسب احترام است.»

در اصل یک انسان هرگز شاد نیست بلکه همهٔ عمرش را به پیکار برای دستیابی به چیزی می‌گذرانَد که می‌اندیشد که شادی می‌آورد؛ به‌ندرت به هدفش می‌رسد و وقتی هم می‌رسد، نتیجه‌اش فقط یأس و نومیدی است: سرانجامش ناکامی و کشتی‌شکستگی است و بی‌دکل و بادبان به بندر رسیدن. و آنگاه فرقی نمی‌کند که شاد باشد یا فلک‌زده؛ چون زندگی‌اش هرگز چیزی جز لحظهٔ اکنون نبوده که همواره در حال از دست رفتن است؛ و اکنون نیز به پایان رسیده است.

پادشاهان، تاج‌ها و نشان‌های پادشاهی‌شان و قهرمانان، جنگ‌افزارهایشان را اینجا جا گذاشته‌اند. ولی ارواح بزرگ عظمتشان را همیشه همراه دارند: درخشندگی‌شان از درون به بیرون می‌تراویده و شکوهشان را مدیون اشیای بیرونی نبوده‌اند.

هر عاشقی پس‌ازآنکه سرانجام به وصل رسید، دلسردی و سرخوردگی فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کند؛ و مبهوت می‌ماند که چگونه آنچه با چنان اشتیاقی در پی‌اش بوده، حاصلی بیش از سایر خشنودی‌های جنسی ندارد و درنتیجه، حس نمی‌کند منفعت چندانی نصیبش شده باشد.

از چشم‌انداز جوانی که بنگری، زندگی آینده‌ای دراز و بی‌پایان است؛ ولی از چشم‌انداز پیری، تنها گذشته‌ای بسیار کوتاه به چشمت می‌آید. وقتی با کشتی دور می‌شویم، اجزای ساحل ریز و ریزتر می‌شوند و امکان شناسایی و تمایزشان نیز کمتر؛ همچون سال‌هایی که پس پشت نهاده‌ایم با همهٔ رویدادها و تکاپوهایشان.

برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی است که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی‌های فکر. ولی می‌شود آن را بزرگ‌ترین بی‌خردی هم نامید زیرا آنچه تنها برای یک لحظه هست و بعد همچون رؤیایی ناپدید می‌شود، هرگز به کوششی جان‌فرسا نمی‌ارزد.

زندگی را می‌توان به تکه‌پارچه‌ای گلدوزی‌شده تشبیه کرد. هرکس در نیمهٔ نخست عمر، به تماشای رویهٔ آن می‌نشیند و در نیمهٔ دوم، پشت آن را می‌نگرد. پشتش چندان زیبا نیست ولی آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به‌هم‌پیوسته‌اند.

اگر نمی‌خواهیم بازیچهٔ دست هر فرومایه‌ای و مایهٔ ریشخند هر تهی‌مغزی باشیم، اصل اول این است که محتاط و دست‌نیافتنی بمانیم.

شور و خلسه در عمل جفت‌گیری. همین! این جوهر حقیقی و محور همه‌چیز، هدف و مقصود همهٔ هستی است.

«به‌تمامی بزی.» «بهنگام بمیر.»

برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی است که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی‌های فکر

انگار من در هیچ کجای دنیا در خانه و کاشانهٔ خودم نیستم