بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.

هرچه دارایی درونی فرد بیشتر باشد، کمتر از دیگران می‌خواهد.»

«با برخوردی مؤدبانه و دوستانه می‌شود مردم را حرف‌شنو و مطیع کرد: پس رفتار مؤدبانه با طبیعت انسان همان می‌کند که گرما با موم.»

«تسکین در این ایده است که اجازه ندم چیزای پیش‌پاافتاده ـ موفقیت‌ها یا شکست‌های بی‌اهمیت، چیزایی که در تملک منه، نگرانی دربارهٔ محبوبیت و اینکه کی از من خوشش می‌آد و کی خوشش نمی‌آد ـ جوهر هستیم رو ببلعه. برای من، آزاد موندن و قدردانی از معجزهٔ بودن یه جور تسکینه.»

گل پاسخ داد: ای ابله! تصور کرده‌ای من می‌شکفم تا دیده شوم؟ من برای خودم می‌شکفم نه برای دیگران، چون شکوفایی خرسندم می‌کند. سرچشمهٔ شادی من در وجود خودم و در شکوفایی‌ام است

یقین پیدا کن که داوری‌های ذهنی‌ات، داوری‌های عینی را از چشمت پنهان نکند.

به هرچیز به‌اندازهٔ خودش بها بده

هرچی دلبستگی‌های فرد بیشتر باشه، زندگی کمرشکن‌تر می‌شه و رنجی که فرد موقع جدایی از این دلبستگی‌ها باید تحمل کنه هم بیشتر می‌شه. شوپنهاور و بودایی‌ها هر دو معتقدن فرد باید خود رو از دلبستگی‌هاش جدا کنه

بسه. دلسوزی برای خودت بسه.

باید برای آرزوهایمان مرزی قائل شویم، اشتیاقمان را مهار کنیم، بر خشممان چیره شویم و همواره این واقعیت را در نظر داشته باشیم که هرکس قادر است تنها به سهم بسیار کوچکی از آنچه ارزش داشتن را دارد، دست یابد...

به ورق زدن ادامه داد تا به دو عبارتی رسید که با رنگ صورتی شب‌نما مشخصشان کرده بود: «به‌تمامی بزی.» «بهنگام بمیر.» این‌ها درست به هدف زدند. هستی‌تان را به‌تمامی زندگی کنید؛ و بعد از آن بمیرید. هیچ زندگی نازیسته‌ای پشت سر باقی نگذارید.

نظر دیگران دربارهٔ من، نظرم رو دربارهٔ خودم عوض نمی‌کنه یا نباید بکنه.» تونی گفت: «این حرف خیلی ماشینی و بی‌احساسه، چندان انسانی به نظر نمی‌آد.» «به نظر من غیرانسانی این بود که اجازه می‌دادم ارزش‌هام بر اساس نظر افراد نامعقول و کم‌اهمیت، مثل یه چوب‌پنبهٔ سبک بالاوپایین بره.»

زندگی را می‌توان به تکه‌پارچه‌ای گلدوزی‌شده تشبیه کرد. هرکس در نیمهٔ نخست عمر، به تماشای رویهٔ آن می‌نشیند و در نیمهٔ دوم، پشت آن را می‌نگرد. پشتش چندان زیبا نیست ولی آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به‌هم‌پیوسته‌اند.

باید تنها در زمان حال زندگی کنیم. دیروز و فردا وجود ندارند. یادگارهای گذشته و آرزوهای آینده فقط ناآرامی و تشویش به همراه می‌آورند.

گل پاسخ داد: ای ابله! تصور کرده‌ای من می‌شکفم تا دیده شوم؟ من برای خودم می‌شکفم نه برای دیگران، چون شکوفایی خرسندم می‌کند. سرچشمهٔ شادی من در وجود خودم و در شکوفایی‌ام است.

نوشتن یک رمان خوب، یکی از بهترین کارهایی است که یک آدمیزاد می‌تواند در عمرش انجام دهد.

ما بی‌چون‌وچرا از طریق همانندی رنجمان به یکدیگر پیوند خورده‌ایم.

اگر نمی‌خواهیم بازیچهٔ دست هر فرومایه‌ای و مایهٔ ریشخند هر تهی‌مغزی باشیم، اصل اول این است که محتاط و دست‌نیافتنی بمانیم.

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.