بریده‌هایی از کتاب رنگ های رفته دنیا و گزیده ای از پرونده پنهان

ایستاده‌ام در اتوبوس چشم در چشم‌های ناگفتنی‌اش. یک نفر گفت: «آقا جای خالی بفرمایید» چه غمگین است وقتی در باران به تو چتر تعارف کنند.

چون برف که هرگز هیچ‌کس ندانست تکه‌های خودکشی یک ابر است

نه! همیشه برای عاشق شدن به دنبال باران و بهار و بابونه نباش گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس به غنچه‌ای می‌رسی که ماه را بر لبانت می‌نشاند.

چای را دم می‌کنیم؟ یا چمدان را می‌بندی؟

و داستان غم‌انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی‌ست که روزی در خواب‌های مزرعه گندم کاشت.

درختی قدیمی‌ام آن‌قدر قدیمی که فراموش کرده‌ام روزی سیب زاییده‌ام یا گلابی؟

فریاد من بلندتر از سکوت تو نیست

در اطراف خانهٔ من آن کس که به دیوار فکر می‌کند آزاد است آن کس که به پنجره غمگین و آن‌که به جست‌وجوی آزادی‌ست میان چاردیوار نشسته

این فیلم را به عقب برگردان آن‌قدر که پالتوِ پوستِ پشتِ ویترین پلنگی شود که می‌دود در دشت‌های دور آن‌قدر که عصاها پیاده به جنگل برگردند

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

یک پرندهٔ بی‌معرفت هست که می‌دانم روزی به آسمان خواهد رفت و برنمی‌گردد. من او را بیشتر دوست دارم

ایستاده‌ام در اتوبوس چشم در چشم‌های ناگفتنی‌اش. یک نفر گفت: «آقا جای خالی بفرمایید» چه غمگین است وقتی در باران به تو چتر تعارف کنند.

درخت می‌شوم تو پاییزی کشتی می‌شوم تو بی‌نهایت توفان‌ها تفنگت را بردار و حرفت را راحت بزن!

شلیک هر گلوله خشمی است که از تفنگ کم می‌شود سینه‌ام را آماده کرده‌ام تا تو مهربان‌تر شوی

باران باش! کسی به باران عادت نمی‌کند هربار که بیاید خیس می‌شوی.

و انگار تمام جاده‌ها را با پرگار کشیده است

فریاد من بلندتر از سکوت تو نیست

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

کسی به باران عادت نمی‌کند هربار که بیاید خیس می‌شوی.

من داغ بوده‌ام و تازه می‌فهمم که چشم‌های تو کم‌کم کم می‌شود من تنها می‌شوم تو تنها... نه! این فعل حذف با قرینهٔ لفظی نمی‌شود می‌دانم نمی‌شوی