بریده‌هایی از کتاب رنگ های رفته دنیا و گزیده ای از پرونده پنهان

چه‌قدر به هوا محتاجم هوا در سُرنگی کوچک

در را که باز کنم دو فنجان کنار هم نشانده‌ای و عطر چای مرا می‌بَرَد به دست‌های تو به ساعت چهار به آن فکر کوچک که برخیزی و دلتنگی‌ات را در قوری گل‌سرخ دَم کنی در را باز می‌کنم عطرها مُرده‌اند بر میز کاغذی است که بر آن نوشته‌ای: «چگونه با تو از چمدان سخن بگویم؟»

خیره بر کرهٔ کوچک دوباره حساب کرد جایی برای جنگلِ بی‌انتها نبود جایی برای دریایی که هر چه می‌روی به پایانش نمی‌رسی چشم‌های تو را آفرید.

می‌خواهم تو را بکشم اما چاقو را در سینهٔ خود فرو می‌کنم تو کشته خواهی شد یا من؟

به شانه‌ام زدی که تنهایی‌ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده‌ای؟! تکاندن برف از شانه‌های آدم‌برفی؟

پنجره را باز گذاشته‌ام چه‌قدر به هوا محتاجم هوا در سُرنگی کوچک

من مرگم او زندگی‌ست و فریاد من بلندتر از سکوت او نخواهد بود.

زیر این آسمان ابری به معنای نامش فکر می‌کند گل آفتابگردان

و صندلی راحتی‌ات نیز در انتظار راحتیِ خود نشسته است.

مسیرِ خانه‌ات را از حافظهٔ کفش‌هایم پاک کرده‌ام

و داستان غم‌انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی‌ست که روزی در خواب‌های مزرعه گندم کاشت.

نبودن بیشتر از بودن بود

به عقب‌تر برگرد بگذار خدا دوباره دست‌هایش را بشوید در آینه بنگرد شاید تصمیم دیگری گرفت

گاهی دلم می‌خواهد مورچه‌ای شوم تا در گلوی نی‌لبکی خانه بسازم و باد نُت‌ها را به خانه‌ام بیاورد

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

عشق پیچکی‌ست که دیوار نمی‌شناسد.

و داستان غم‌انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی‌ست که روزی در خواب‌های مزرعه گندم کاشت.

از شب به شب گریخته‌ایم دست‌هایت را به تاریکی فرو ببر و هر چه را لمس کردی باور کن

خیره بر کرهٔ کوچک دوباره حساب کرد جایی برای جنگلِ بی‌انتها نبود جایی برای دریایی که هر چه می‌روی به پایانش نمی‌رسی چشم‌های تو را آفرید.

به شانه‌ام زدی که تنهایی‌ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده‌ای؟! تکاندن برف از شانه‌های آدم‌برفی؟