بریده‌هایی از کتاب رنگ های رفته دنیا و گزیده ای از پرونده پنهان

آن‌قدر خسته‌ام که دیگر مرگ هم به دردم نمی‌خورد من از ادامه می‌ترسم از این‌که تابوت تنها اتاقی باشد تاریک‌تر و من دوباره استخوان‌هایت را پیدا کنم و تکه‌های پازل عشق دوباره چیده شود

از شب به شب گریخته‌ایم دست‌هایت را به تاریکی فرو ببر و هر چه را لمس کردی باور کن

هیچ جای سینهٔ او را نخواهید یافت که از زخم خنجر من خالی باشد. من مرگم او زندگی‌ست و فریاد من بلندتر از سکوت او نخواهد بود.

من مانده‌ام وُ پنجره‌ای خالی وُ فنجان قهوه‌ای که از حرف‌های نگفته پشیمان است

زیر این آسمان ابری به معنای نامش فکر می‌کند گل آفتابگردان

ماهی‌ها زیباتر از شعرهای من‌اند مسیرِ خانه‌ات را از حافظهٔ کفش‌هایم پاک کرده‌ام غمگین نباش! خودت هم می‌دانی همیشه عکس تکیِ تو زیباتر بود زیبایی تو وُ خستگی این دیوار که به‌هرحال به من تکیه داده است دلم گرفته درست مثل لک‌لکی که بال‌هایش را برای کوچ امتحان می‌کند