بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

مرگ می‌خواست این‌طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم

دست‌های هم را گرفته بودیم تو در شب قدم می‌زدی من در تاریکی

سطری بر قوطی‌کبریت خط می‌اندازد و آتش پیش از عصب حرکت را سوزانده است

ماهیِ مُرده‌ای دارد رودخانه را با خود می‌برد

تنهایی زخمی‌ست که از تن بزرگ‌تر است و این در حتا اگر به جهنم باز شود خوشحالم می‌کند

گفتی: پسر! چی‌کارش داری داره واسه خودش، بازیشو می‌کنه آخه داشت با تفنگش بازی می‌کرد از سرِ اتفاقم لوله‌ش به سمتِ من بود

بلند می‌شود، برود پشتِ پنجره بنشیند که می‌بیند ساعت‌هاست پشتِ پنجره نشسته است

به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

همیشه چیزی، کسی باید بمیرد که این فیلم طرف‌دارانش را از دست ندهد

زندگی طوری نبود که بشه کلاً باهاش بی‌خیالی طِی کرد تو گفتی: پسر! چی‌کارش داری داره واسه خودش، بازیشو می‌کنه آخه داشت با تفنگش بازی می‌کرد از سرِ اتفاقم لوله‌ش به سمتِ من بود

چشم‌های بسته، بازترند و پلک، پرده‌ای‌ست که منظره را عمیق‌تر می‌کند بُگذار رودخانه از تو بُگذرد و سنگ‌هاش در خستگی‌ات ته‌نشین شوند بُگذار بخشی زنده از مرگ باشی و ریشه‌ها به اعماقت اعتماد کنند

به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

چشم‌های بسته، بازترند و پلک، پرده‌ای‌ست که منظره را عمیق‌تر می‌کند

حتا اگر هزارپا بودم با هر هزار پا کنارت می‌ماندم اما تو با همین دو پا تنها به رفتن فکر می‌کنی

شکارچی نمی‌داند که سال‌ها در درون‌شان بال‌بال خواهم زد و کودکانش کم‌کم به قفس بدل می‌شوند

نبودنت نقشهٔ خانه را عوض کرده و هر چه می‌گردم آن گوشهٔ دیوانهٔ اتاق را پیدا نمی‌کنم احساس می‌کنم کسی که نیست کسی که هست را از پا درمی‌آورد

آه، روحِ بستهٔ درها! گیرم که قفل‌هاتان را بشکنم دیروزهایم را چه کسی آزاد می‌کند؟

می‌تواند دیروزهایش را ورق بزند؟ و در صفحه‌ای سفید بنویسد: به آن‌ها که در خاک حل شدند تا طعم سرزمینم را زنده نگه دارند

می‌ریزیم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ‌کس ندانست تکه‌های خودکشیِ یک ابر است

نامه را از کِشو درمی‌آورد خواندنَش بیشتر او را گرم خواهد کرد یا سوزاندنَش؟