بریده‌هایی از کتاب ساندویچ ژامبون

«حالا اون هیچی، من موندم این تعارض...» «خب بعضی وقتا مردا نمی‌تونن خودشونو کنترل کنن.» «چی؟» «منظورم اینه که، خب بعد از به دنیا اومدن بچه‌ها، با این زندگی، فشارا و اینا... منم دیگه خوشگل نیستم. خب اونم یه دختر جوون می‌بینه،... خوشش میاد، می‌دونی دیگه، دختره می‌شینه پشت موتورش، دستاشو میندازه دور کمر اون...» پدر گفت «چی؟ چه حسی بهت دست می‌ده یکی زورکی چیزت کنه؟» «فکر کنم خوشم نیاد.» «آره منم فکر کنم اون دختر جوونم خوشش نیومده.»

کلمات احمقانه نبودند، کلمات چیزهای بودند که مثل یک ملودی می‌توانستند در ذهن آدم زمزمه شود. اگر آن‌ها را بخوانی و خودت را به جادوی‌شان بسپاری، می‌توانی بدون درد زندگی کنی، با امید، بدون این‌که مهم باشد چه اتفاقی برایت می‌افتد.

روبه‌رو شدن با یک حقیقت برای اولین بار می‌تواند خیلی بامزه باشد. وقتی حقیقت کس دیگر، عین حقیقت تو باشد، و اصلاً انگار آن حرف را برای تو گفته، فوق‌العاده است.

کلمات احمقانه نبودند، کلمات چیزهای بودند که مثل یک ملودی می‌توانستند در ذهن آدم زمزمه شود. اگر آن‌ها را بخوانی و خودت را به جادوی‌شان بسپاری، می‌توانی بدون درد زندگی کنی، با امید، بدون این‌که مهم باشد چه اتفاقی برایت می‌افتد.

تنها کاری که در مورد پول و مرد فقیر باید انجام دهید این است که نگذارید آن‌دو نزدیک هم بشوند.

هیچ‌کس نمی‌دانست چقدر کارم درست است، هیچ‌کس نمی‌دانست چه کارهایی از دست‌ام برمی‌آید. یک جورهایی شبیه یک معجزه بودم. خورشید همه‌جا نور می‌افشاند و من پرتوها را چون چاقوی دیوانه‌ی چرخ‌داری می‌بریدم و رد می‌شدم. پدرم، گدایی در خیابان‌های هند بود و همه‌ی زن‌های دنیا عاشق من بودند...

کتاب‌ها آدم را سوسول بار می‌آوردند. وقتی قرار بود کتاب را زمین بگذاری و سراغ زندگی واقعی بروی، آن‌وقت می‌فهمیدی که دانشگاه واقعاً هیچ‌چیز بهت یاد نداده است.

روی فقیر‌ها آزمایش می‌کردند و اگر به نتیجه می‌رسید، آن‌وقت به عنوان درمان روی پولدارها انجام‌اش می‌دادند. و اگر به نتیجه نمی‌رسید، همیشه بازهم فقیری بود که رویش آزمایش کنند.

جنگ. من اینجا باکره‌ام. می‌توانی تصور کنی خودت را به خاطر تاریخ بیندازی جلوی گلوله آن هم در حالی که نفهمیده‌ای زن یعنی چه؟ یا قبل از اینکه یک اتومبیل داشته باشی؟ من از چی باید دفاع کنم؟ از یک کسِ دیگر. کس دیگری که من به هیچ‌جایش هم نیستم. مردن در جنگ هرگز جلوی جنگ را نمی‌گیرد.

وضعیت واقعاً اسفناک بود. هیچ دختری آنجا نبود. وقتی از در پشتی کارگاه نگاه می‌کردی حیاط باز مدرسه دیده می‌شد، فضایی خالی و پر از نور خورشید، جایی که هیچ‌کاری مجبور نبودی انجام دهی. اینجا اما ما خم شده بودیم روی این موتورهای احمقانه که حتی به ماشین هم وصل نبودند و به معنی دقیق کلمه بی‌فایده بودند. فقط مشتی فلز احمق. یک کار سخت و اُسکلانه. ما نیازمند کمی شفقت بودیم. زندگی‌هامان به حد کافی احمقانه بود. چیزی باید ما را نجات می‌داد. شنیده بودیم پاپ آدم زیاد سخت‌گیری نیست اما ظاهراً اینطور نبود. او هیولای حرام‌زاده‌ای بود با شکمی برآمده از آبجو، با لباس‌کار گریس‌مالی شده، موهایی که تا چشم‌هایش پایین آمده بودند و چانه‌ای با رد گریس رویش.

من خانه مادربزرگ را دوست داشتم. خانه‌ی کوچکی زیر انبوه شاخه‌های آویزان درختان فلفل. امیلی همه قناری‌هایش را در قفس‌های جداگانه‌ای نگه می‌داشت. یکبارش را به خوبی یادم است. حوالی عصر می‌خواست روسری سفیدی را روی قفس‌ها بیندازد تا پرنده‌ها بتوانند بخوابند. بقیه هم نشستند روی صندلی و شروع کردند به صحبت. آنجا یک پیانو بود. من نشستم پشت‌اش و کلیدها را فشار دادم و به صداهاشان گوش کردم. آن کلیدهای انتهایی پیانو را بیشتر دوست داشتم، جایی که انگار دیگر به سختی صدای‌شان درمی‌آید ـ صدایی مانند افتادن تکه‌های یخ روی یکدیگر. پدر با صدای بلند گفت: «بس کن دیگه!» مادربزرگ گفت: «ولش کن بچه رو! بذار بازیش رو بکنه.»

مشکل اینجاست که همیشه انتخاب تو از بین دو تا بد است، مهم هم نیست که کدام را انتخاب کنی، هرکدام‌شان ذره‌ای از تو را می‌خورند، تا آنجا که دیگر چیزی باقی نماند. بیشتر آدم‌ها در بیست و پنج سالگی تمام می‌شوند. و بعد تبدیل می‌شوند به ملتی بی‌شعور که رانندگی می‌کند، غذا می‌خورد، بچه‌دار می‌شود، و هرکاری را به بدترین شکل‌اش انجام می‌دهد، مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری‌ای که آن‌ها را یاد خودشان می‌اندازد.

کل دنیا چیزی نیست جز دهان و مقعدهایی که می‌بلعند و می‌رینند، و تولیدمثل می‌کنند.

خیلی خب خدا، بر فرض می‌گیریم تو واقعاً مرا در این شرایط قرار داده‌ای تا امتحانم کنی. تو مرا با مشکل‌ترین امتحان‌ها یعنی با پدر و مادر و جوش‌هایم به آزمون کشیدی. فکر کنم امتحانت را قبول شدم... کشیش به ما گفت که هیچ‌وقت شک نکنید. به چی شک نکنیم؟ همیشه بیش از حد به من سخت گرفته‌ای، پس من ازت می‌خواهم که بیایی پایین و شک مرا برطرف کنی!

از اینکه به عنوان یکی از پسرهای بد و شرور انتخاب شده بودم لذت می‌بردم. از این بد بودن خوشم می‌آمد. هرکسی می‌توانست خوب باشد، اینکه جرأت نمی‌خواست!

هرکسی به یک فرصت احتیاج دارد. لابد یک نفر همیشه کنترل می‌کند که چه کسی این فرصت گیرش آمده و چه کسی نه.

بقیه دست‌کم حساب کار دست‌شان آمده بود که چطور زندگی کنند. آن‌ها ظاهراً چیزی را فهمیده بودند که من نفهمیده بودم. شاید چیزی در من کم بود. احتمال‌اش وجود داشت. اغلب احساس می‌کردم پست‌تر از دیگرانم، یا شهروند درجه دو ام. فقط دلم می‌خواست از همه‌شان فاصله بگیرم. اما جایی برای رفتن نداشتم. خودکشی؟ ای بابا! همین هم دردسر و مصیب خودش را داشت. احساس می‌کردم دلم می‌خواهد پنج سال تخت بخوابم ولی این جماعت نمی‌گذاشتند.

تخت‌خواب جای خوبی بود، نه اتفاقی می‌افتاد، نه کسی آنجا بود، و نه هیچ‌چیز دیگر.

مشکل اینجاست که همیشه انتخاب تو از بین دو تا بد است، مهم هم نیست که کدام را انتخاب کنی، هرکدام‌شان ذره‌ای از تو را می‌خورند، تا آنجا که دیگر چیزی باقی نماند. بیشتر آدم‌ها در بیست و پنج سالگی تمام می‌شوند. و بعد تبدیل می‌شوند به ملتی بی‌شعور که رانندگی می‌کند، غذا می‌خورد، بچه‌دار می‌شود، و هرکاری را به بدترین شکل‌اش انجام می‌دهد، مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری‌ای که آن‌ها را یاد خودشان می‌اندازد.

بیشتر آدم‌ها در بیست و پنج سالگی تمام می‌شوند. و بعد تبدیل می‌شوند به ملتی بی‌شعور که رانندگی می‌کند، غذا می‌خورد، بچه‌دار می‌شود، و هرکاری را به بدترین شکل‌اش انجام می‌دهد، مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری‌ای که آن‌ها را یاد خودشان می‌اندازد.