بریده‌هایی از کتاب ساندویچ ژامبون

هنوز هم آن حسی که انگار توسط یک فضای خالی سفید احاطه شده‌ام را داشتم. همیشه یک حالت تهوع مختصری می‌کردم.

آن‌ها فقط یک مشت مباحث تئوری توی کله‌ات می‌چپاندند و هرگز نمی‌گفتند کف خیابان‌ها چقدر سفت و دردناک است.

«شما نمی‌تونید حماقت عموم مردم رو دست‌کم بگیرید.»

هر آدمی به کسی احتیاج دارد. وقتی کسی دور و بر نباشد، باید خود کسی را بسازی، و او را شبیه کسی کنی که باید باشد. این‌کار مسخره‌بازی و خود را گول‌زدن نبود. مسخره‌بازی و خود را گول زدن این است که آدم به زندگی‌اش ادامه دهد در حالی که کسی مثل بارون دور و برش نیست.

بیشتر آدم‌ها در بیست و پنج سالگی تمام می‌شوند. و بعد تبدیل می‌شوند به ملتی بی‌شعور که رانندگی می‌کند، غذا می‌خورد، بچه‌دار می‌شود، و هرکاری را به بدترین شکل‌اش انجام می‌دهد، مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری‌ای که آن‌ها را یاد خودشان می‌اندازد.

تمام چیزی که من می‌خواستم یک غار در کلرادو بود با سه سال آذوقه‌ی غذایی و نوشیدنی. حاضر بودم خودم را با شن پاک کنم. اصلاً هرچیز، هرچیزی که فقط غرق شدن در این حماقت، در این ابتذال و بودنِ بزدلانه را متوقف کند.

چه دوران مزخرفی بود آن سال‌ها – احتیاج و میلی وجود داشت برای زندگی کردن اما توانایی‌اش نبود.

کمونیست‌ها می‌خوان پول ما رو بدن به سیاه‌ها، به هم‌جنس‌بازا، به ولگردها، به قاتل‌ها و بچه‌آزارایی که تو خیابون‌های ما راه می‌رن!»

ثروت یعنی پیروزی و پیروزی تنها واقعیت موجود بود. یک زن با انتخاب یک ظرف‌شور چه‌چیزی در زندگی به‌دست می‌آورد؟

پدر و مادر بچه پولدارها بیشتر وطن‌پرست بودند چون اگر کشور از دست می‌رفت چیزهای بیشتری برای از دست دادن داشتند. پدر و مادرهای فقیر خیلی کمتر وطن‌پرست بودند، و اگر تظاهر به میهن‌پرستی می‌کردند فقط به این دلیل بود که ازشان این‌طور توقع می‌رفت و یا این‌طور تربیت شده بودند. ناخودآگاه می‌دانستند برایشان سود یا ضرری ندارد. اگر روس‌ها یا آلمان‌ها یا چینی‌ها یا ژاپنی‌ها کشور را اداره می‌کردند، مخصوصاً اگر پوست‌شان تیره می‌بود، شاید اوضاع بهتر می‌شد.