بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت زنی

قانون هفتم؛ اولین شبی که به باشگاه مشت‌زنی آمدید باید بجنگید.

پدرم هیچ‌وقت دانشگاه نرفته بود پس خیلی مهم بود که من تحصیلات دانشگاهی داشته باشم

امروز آدمی دست‌وپاچلفتی را می‌بینی که برای اولین‌بار به باشگاه آمده ولی بعد از شش ماه مثل فولاد آب‌دیده می‌شود. این مرد مطمئن است که از پس هر چیزی برمی‌آید. باشگاه مشت‌زنی هم مثل ورزشگاه‌ها پر از سروصدا و ناله است. ولی باشگاه مشت‌زنی برای خوش‌هیکل شدن نیست. این‌جا همه مثل مراسم مذهبی از شدت هیجان فریاد می‌کشند و وقتی یکشنبه عصر از خواب بیدار می‌شوند احساس می‌کنند که نجات پیدا کرده‌اند.

آن وقت‌ها زندگی‌ام زیادی کامل بود و شاید باید همه‌چیزمان را خرد می‌کردیم تا بتوانیم آدم بهتری بشویم.

من حس عصبانیت جو از طرد شدنم.

من دندان آسیاب جواَم. من سوراخ دماغ سرخ و متورم جواَم. من مشت رنگ‌پریدهٔ جواَم.

باید از هر چه خودسازی و پیشرفت است فاصله بگیرم و بدوم طرف فاجعه. دیگر نمی‌توانم مثل یک بازی ساده و بی‌دردسر نگاهش کنم.

تایلر می‌گوید: این واقعاً مرگ نیست. ما افسانه خواهیم شد. ما پیر نمی‌شیم. با زبانم لولهٔ تفنگ را به‌سمت لپم می‌رانم و می‌گویم: تایلر، ما که دراکولا نیستیم.

مجبور شدم ماشه را بکشم. بهتر از زندگی واقعی بود. و لحظهٔ بی‌نقص زندگی‌ات تا ابد ادامه ندارد.

من و تایلر لب پشت‌بام ایستاده‌ایم و تفنگ در دهانم است. و من وسواس گرفته‌ام که تفنگ تمیز هست یا نه.

لولهٔ تفنگ به ته گلویم فشار می‌آورد. تایلر می‌گوید: ما واقعاً نمی‌میریم.

دیگر مرگ برایم یک اتفاق تأسف‌بار و غمناک نیست. جشنی است برای خودش. آه تایلر. درد می‌کشم. خواهش می‌کنم مرا بکش. پا شو. مرا بکش. بکش. بکش. بکش. تایلر می‌گوید: مردنت باید باشکوه باشه. تصور کن که بالای بلندترین ساختمان دنیا ایستادی. پروژهٔ میهم تمام ساختمان رو اشغال کرده. دود حلقه‌زنان از تمام پنجره‌ها می‌آد بیرون. میزها روی جمعیت خیابان فرود می‌آن. یک اپرای مرگ تمام‌عیار. لیاقت تو اینه.

دیگر مرگ برایم یک اتفاق تأسف‌بار و غمناک نیست.

تایلر همان‌طور که می‌خندید گفت: هر چه‌قدر هم کتکم بزنی نمی‌تونی منو بکشی احمق عوضی. می‌تونی له‌ولورده‌م کنی ولی نمی‌تونی منو بکشی. تو خیلی چیزها برای از دست دادن داری. من هیچی ندارم. تو همه‌چیز داری.

فقط بعد از این‌که همه‌چیزت رو از دست دادی می‌تونی هر کاری که دلت می‌خواد بکنی.

همه با تفنگی نامرئی بر شقیقه‌شان به تو لبخند می‌زنند.

ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید همیشه کسی را می‌کشی که از همه بیشتر دوستش داری، خُب، اگر درست نگاه کنی از هر دو طرف صادق است.

این‌جا آن‌قدر ساکت است که احساس می‌کنی یکی از آن میمون‌هایی هستی که فرستادندشان به فضا. کارهای کوچکی را انجام می‌دهی که یادت داده‌اند. اهرمی را بکش. دکمه‌ای را فشار بده. هیچ درکی از کارهایی که می‌کنی نداری و بعد هم می‌میری.

می‌گویم: تا آخر بخونین. خیلی جالبه. کار یه ذهن کاملاً بیمار.

و این هفته بی‌خوابی دوباره برگشت. بی‌خوابی. و حالا کل دنیا تصمیم گرفته سری به قبر من بزند و رویش بریند.